Μια ερασιτεχνική προσωπική πειραματική δράση σε Θεατρικό έργο στα όρια της Τραγωδίας
με τίτλο
«ΕΡΩΣ , η Δίκη για τα Τέμπη,και η Πολιτική»
...(χρονική διάρκεια παράστασης 15 λεπτά)
Τόπος: Μνημείο νεκρών στα Τέμπη – σκηνικό σκοτεινό, με σκιές και πέτρινα καθίσματα.
Χρόνος: Παρόν αιώνιο.
...
ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ
• Λυκούργος, νομοθέτης της Σπάρτης
• 1η του Χορού – τραγική μάνα
• 2ος του Χορού – Άρης, φοιτητής.
Ερωτευμένος με την φοιτήτρια την Ελένη.. Επιβατιδα στο τρένο .Διασωθείσα.. Αλλά χάθηκε η συνεπιβάτις και φίλη και των δυο. Η Αφροδίτη
• Χορός/Ηλιαία – Πολίτες, εκπροσωπούν τον λαό-κριτή
• Φωνή των Κατηγορουμένων – (δεν εμφανίζονται, ακούγονται)
• Εκπρόσωποι της Απέλλας, Γερουσίας, Εφόρων – θα εμφανιστούν στη 2η σκηνή
...
Άρης και Ελένη (μονόλογος)
Άρης::
«Εκείνο το βράδυ… τρέχαμε μαζί, χέρι-χέρι, να προλάβουμε το μοιραίο τρένο.
Η Ελένη… η Ελένη μου… γελούσε, όπως πάντα.
Κι εγώ… δεν ήξερα πως μέσα σε λίγα λεπτά,
η καρδιά μπορεί να χτυπάει σαν να πετά,
και την ίδια στιγμή να ματώνει.
Σώθηκε… σώθηκα κι εγώ.
Μα η Αφροδίτη μας… η αδερφή της ψυχής μας… έμεινε εκεί.
Τώρα, όταν φιλάω την Ελένη, είναι σαν να φιλάω το κενό.
Έρωτας και θλίψη μαζί…
σαν το φιλί να γίνεται πύρινο δάκρυ
φωτιά που κάνει στάκτη ότι αγαπά κι αγγίζει»
Ελένη:
«Άρη… κάθε φορά που σε αγγίζω, ακούω το γέλιο της Αφροδίτης.
Κάθε φορά που με κοιτάς, νιώθω τη σκιά της δίπλα μας.
Δεν ξέρω αν θα μάθουμε ποτέ γιατί σωθήκαμε εμείς…
κι εκείνη όχι.
Μα θέλω… θέλω ο έρωτάς μας να είναι φως και για εκείνη.
Όχι για να ξεχάσουμε…
μα για να κουβαλάμε μαζί της, μέσα μας,
ό,τι πιο όμορφο άφησε στον κόσμο.
Κι έτσι, Άρη… όταν με φιλάς…
δεν φιλάς το κενό.
Φιλάς με το ίδιο τρόπο και πάθος, φιλάς κι εξορκίζεις την ίδια τη ζωή, την νιότη, το μέλλον »
.
ΠΡΑΞΗ Α' – ΕΞΕΤΑΣΗ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥΡΓΟΥ
(Ο Χορός στέκεται σε ημικύκλιο. Στο κέντρο ο Λυκούργος, αγέρωχος, κρατά ξύλινη ράβδο και φορά μανδύα λευκό. Μπροστά του, πέτρινο τραπέζι σαν βωμός. Το φως πέφτει πάνω του.)
ΧΟΡΟΣ (μαζί, σαν Ηλιαία):
Λυκούργε, ήρθες απ’ τις σκιές του χρόνου.
Σοφέ της νομοθεσίας,
μάρτυρας είσαι στην ώρα της κρίσεως.
Ερώτημα μέγα σου φέρνουμε:
1η του Χορού – τραγική μάνα (με δάκρυα):
Ψάχνουμε το Δίκιο για το χαμό των παιδιών μας
Αλλά κτυπάμε σε πόρτες κουφών..
Αν μας κάνουν την χάρη και δεχτούν να μας ακούσουν, μας στέλνουν για παρηγοριά στους παπάδες ή κάνουν ότι μπορούν για να αποκρύψουν στοιχεία.
Μας παραπέμπουν στην Δικαιοσύνη..
Με την συμβουλή , να την αφήσουμε να κάνει την δουλειά της.. Υπενθυμίζοντας
σε όλους τους τόνους, και με κάθε τρόπο, ότι οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε με σεβασμό
και την Δημοκρατία και την Δικαιοσύνη.
(Με συγκρατημένη οργή και δάκρυα δικαίου να στάζουν , ρωτά με απόγνωση)
Γιατί μας λένε πως ζούμε σε Δημοκρατία,
όταν οι άρχοντες κάνουν ό,τι θελήσουν;
Προστατευμένοι απ’ το νόμο,
με ασυλία και ατιμωρησία,
συλλογικά και ατομικά.
Δεν έχουν άραγε δόλο,
όταν αδιαφορούν για τα παιδιά μας, όταν για να κρύψουν στοιχεία σκυλέψαν τα κορμάκια τους,
που τσακίστηκαν σε σίδερα και φωτιά;
2ος του Χορού – Άρης, φοιτητής (αγανακτισμένος):
Είπαν: ανθρώπινο λάθος.
Είπαν: η κακιά στιγμή.
Μα εμείς μετράμε σφάλματα,
που έγιναν συνήθεια. Μετράμε μια διογκούμενη αλαζονεία
Και νόμους που τους θωρακίζουν!
Τούτοι που κυβέρνησαν,
και οι άλλοι που τους δίκασαν,
δεν είναι άραγε ένοχοι;
Εσύ, Λυκούργε, τι λες;
ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ (σταθερά, αυστηρά):
Ακούστε με, απόγονοι των Ελλήνων.
Στη Σπάρτη, έθεσα τον νόμο ως "ΚΟΙΝΟΝ".. Απόφαση όλων.. Γι αυτό στεκόταν
πάνω από κάθε άνθρωπο,
είτε βασιλιά, είτε έφορο.
Κανείς δεν είχε ατιμωρησία.
Ακόμη κι ο βασιλιάς εάν επρόδιδε το" κοινόν"
την απόφαση όλων, το κοινόν συμφέρον,
τον έπαυε η Γερουσία,
τον δίκαζε η Απέλλα.
Εσείς όμως — τους ψηφίζετε,
και ύστερα τους αφήνετε αβλαβείς.
Δίχως λογοδοσία,
χωρίς τιμωρία.
Η ασυλία που δίνετε στους άρχοντες
είναι όπλο στα χέρια τους,
που σκοτώνει τη Δημοκρατία.
1η του Χορού – τραγική μάνα:
Μα λένε πως το Σύνταγμα τους δίνει το δικαίωμα.
Είναι θεσμός, λένε, του πολιτεύματος.
Από πού αντλεί τη δύναμη αυτό το άδικο;
ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ:
Το δίκαιο δεν γεννιέται από τη βούληση της εξουσίας. Απ την βούληση, όσων εκλέγονται, υπουργών ,προέδρων και πρωθυπουργών.
Το δίκαιο γεννιέται από τη φωνή του λαού,
όταν είναι ελεύθερος και ορθός.
ΕΙΝΑΙ ΤΟ "ΚΟΙΝΟΝ"..
Η ΑΠΟΔΕΚΤΗ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΛΥΣΗ, ΣΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΟΛΩΝ.
Το Σύνταγμα που επιτρέπει ατιμωρησία,
είναι δόλια κατασκευή.
Δεν είναι Δημοκρατία,
είναι μανδύας εξουσιαστικής αυθαιρεσίας.
Ο δόλος υπάρχει
όταν γνωρίζεις την ευθύνη σου
και επιλέγεις να μη την πράξεις.
Και οι άρχοντές σας εγνώριζαν:
Πήραν τα χρήματα για την 717, αλλά δεν βελτίωσαν με αυτά όπως ώφειλαν την τηλεδιεύθυνση των τρένων,
το σύστημα δεν δούλευε,
οι φωνές των εργαζομένων εσιωπήθησαν.
Προχώρησαν. Υπέγραψαν. Αδιαφόρησαν.
2ος του Χορού – Άρης (οργισμένος):
Και οι δικαστές;
Πού είναι η Θέμις;
Γιατί δεν εδίκασε,
γιατί δεν εσήκωσε την ρομφαία του νόμου;
ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ (με πικρό χαμόγελο):
Όταν η Θέμις φορά τον μανδύα της εξουσίας,
σε διορισμένους απ τους κυβερνώντες δικηγορί- σκους με ρόλο δήθεν δικαστικό,
τότε τυφλώνεται αληθινά.
Όχι για να είναι δίκαιη,
μα για να μην βλέπει.
Εάν οι δικαστές λησμονούν
πως υπηρετούν τον λαό και όχι τους ισχυρούς,
τότε γίνονται συνένοχοι.
Και σε κάθε έννομη πολιτεία,
ο συνένοχος δικάζεται μαζί με τον δράστη.
ΧΟΡΟΣ (φωνή ηλιαίας):
Τους ακούσαμε, τους μετρήσαμε.
Το αίμα δεν ξεπλένεται με λόγια.
Και το ψέμα δεν σβήνει τη φωτιά των Τεμπών.
ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ (τελειώνει με σταθερή φωνή):
Δικάστε. Όχι με εκδίκηση,
μα με αλήθεια.
Μην χαριστείτε σε κανέναν
που έκρυψε το έγκλημα κάτω από τον μανδύα του νόμου.
Αν θέλετε Δημοκρατία,
πρέπει να τη διεκδικήσετε με θάρρος.
Και τότε, ίσως,
η θυσία των παιδιών σας
να μην πήγε χαμένη.
(Σκοτάδι. Ο Χορός μένει σιωπηλός. Η δίκη συνεχίζεται στη δεύτερη σκηνή με τους εκπροσώπους της αρχαίας πολιτείας.)
...
Στην ΠΡΑΞΗ Β' η τραγωδία προχωρά με την κατάθεση των μαρτύρων της αρχαίας πολιτείας – της Απέλλας, της Γερουσίας και των Εφόρων. Αυτοί δεν είναι απλώς ιστορικά πρόσωπα, αλλά ένσαρκες φωνές θεσμών που έρχονται να συγκριθούν με το σήμερα.
Το ζητούμενο είναι η σύγκριση Πολιτείας που ελέγχει την εξουσία, με μια Πολιτεία που επιτρέπει ατιμωρησία και δόλο.
..
ΠΡΑΞΗ Β' – Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΩΝ ΘΕΣΜΩΝ
ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ (επιπλέον):
• Εκπρόσωπος της Απέλλας – ο Δήμος των πολιτών της Σπάρτης, Ψηφίζει τις λύσεις που προτείνει η Γερουσία. Τους Νόμους.
• Εκπρόσωπος της Γερουσίας – οι πρεσβύτεροι και σοφοί.
Προτείνουν τις λύσεις στα προβλήματα.
Τους Νόμους
• Έφορος –Εκτελεί-εφαρμόζει τους Νόμους.
Ο ανώτατος ελεγκτής της εξουσίας
(Σκηνικό σκοτεινό. Μπροστά ο Λυκούργος, τώρα κάθεται σε βράχο. Ο Χορός τον πλαισιώνει. Τρεις μορφές εισέρχονται η μία μετά την άλλη, κρατώντας σύμβολα εξουσίας – λόγχη, κύλικα, γραφή.)
Εκπρόσωπος της Απέλλας (νεαρός άνδρας, σοβαρός):
Λαέ της Ελλάδας του σήμερα.
Εμείς ήμασταν η Απέλλα.
Στην πολιτεία μας, η δύναμη
ανήκε στους πολίτες.
Είχαμε δικαίωμα να αποπέμψουμε βασιλείς.
Να δεχτούμε ή να απορρίψουμε τις προτάσεις της Γερουσίας για λύσεις στα προβλήματα.
Η φωνή μας είχε βάρος.
Δεν υπήρχε ασυλία σε κανέναν,
διότι δεν επιτρέπαμε να ξεχωρίσει ο άρχοντας από τον πολίτη.
Εσείς;
Πότε μιλάτε;
Πότε σας ρωτούν πριν υπογράψουν συμβάσεις θανάτου;
Χορός – Άρης (φοιτητής):
Μιλούν στο όνομά μας,
μα χωρίς εμάς.
Ψηφίζουμε, κι ύστερα σιωπούμε,
για τέσσερα χρόνια .
Κι όσοι εκλέγονται, σ'αυτά τα 4 χρόνια της συνταγματικής μας σιωπής, όσοι εκλέγονται ψηφίζουν "κατά συνείδηση", δλδ αποφασίζουν όπως γουστάρουν, χωρίς να ρωτήσουν κανένα, εμάς τον λαό.. Αποφασίζουν ερήμην μας, αδίωκτοι ποινικώς.. Σύμφωνα με άρθρα
του δικού τους Συντάγματος. Τα άρθρα 60 και 61
Όταν οι αποφάσεις τους, είναι εξοργιστικές κι εμείς αντιδρούμε, φωνάζουμε,τότε μας απειλούν
μας εκβιάζουν, διαλύουν με βία τις συγκεντρώ- σεις μας, μας ειρωνεύονται μας βρίζουν "ψέκες" μας κατηγορούν ως ταραχοποιούς που βάζουν σε κίνδυνο την δημοκρατία.
Εκπρόσωπος της Γερουσίας (ηλικιωμένος, με ραβδί):
Εμείς ήμασταν η Γερουσία.
Προτείναμε στην Απέλλα λύσειςστα προβλήματα
Δεν υπηρετούσαμε τους ισχυρούς,
μα το "ΚΟΙΝΟΝ", το "ΔΙΚΑΙΟΝ", το Σύνταγμα όπως λέτε εσείς στα δικά σας χρόνια, τον θεμελιώδη Νόμο, την "ΡΗΤΡΑ".
Καθόμασταν σε κύκλο,
ίσοι προς ίσους,
και κρίναμε όχι με βάση τον πλούτο ή το αξίωμα,
αλλά την αρετή και την ευθύνη.
Και αν κάποιος αδιαφορούσε για το κοινό καλό,
τον καθαιρούσαμε.
Γιατί;
Διότι γνώριζε, και δεν έπραξε.
1η του Χορού – τραγική μάνα:
Μα οι δικοί μας δεν κρίνονται.
Ούτε όταν γνωρίζουν,
ούτε όταν υπογράφουν αποφάσεις που σκοτώνουν.
Πού είναι η δική μας Γερουσία να τους αποπέμψει;
Έφορος (υψηλόσωμος, αυστηρός):
Κι εγώ ήμουν Έφορος.
Είχα την εκτέλεση ,την ευθύνη να εφαρμόσω τις λύσεις στα προβλήματα.. Τις εγκεκριμένες απ την συνέλευση. Απ' την Απέλλα.. Τους Νόμους.
Είχα την ευθύνη και εξουσία να κρίνω βασιλείς.
Να παραπέμψω τους στρατηγούς.
Να τους αφαιρέσω την εξουσία.
Γιατί;
Διότι δεν υπήρχε άνθρωπος υπεράνω του νόμου.
Οι πέντε Έφοροι της Σπάρτης
ήταν φωνή του λαού, η εκτέλεση των Νόμων.
Με εξουσία πραγματική.
Εσείς; Ποιος ελέγχει τους άρχοντές σας;
Χορός (μαζί):
Κανείς!
Η Βουλή τους καλύπτει.
Η Δικαιοσύνη σιωπά.
Και εμείς, θεατές σε μια σκηνή θανάτου.
Λυκούργος (σηκώνεται, τελετουργικά):
Ακούσατε τη φωνή των θεσμών.
Αυτοί δεν ήταν αγάλματα,
ή άρθρα σε χαρτί.
Ήταν όπλα του Δήμου
για να προστατευτεί από την εξουσία.
Όμως εσείς τους ξεχάσατε.
Και αφήσατε τους θεσμούς να γίνουν κουρτίνες
πίσω απ’ τις οποίες κρύβονται ένοχοι.
Χορός (Ηλιαία, φωνή λαού):
Ώρα να αποφασίσουμε.
Η Πολιτεία δεν είναι μόνο υποσχέσεις,γράμματα και λόγια.
Είναι πράξεις.
Και αν οι θεσμοί δεν προστατεύουν τον λαό,
τότε πρέπει να χτιστούν ξανά,
πάνω στο αίμα των παιδιών μας.
(Χορός κάνει κύκλο γύρω από τους μάρτυρες.
Ο Λυκούργος τοποθετεί τη ράβδο του
στο κέντρο, σαν όρκο.)
Λυκούργος (τελική δήλωση):
Η Πολιτεία που δεν αποδίδει ευθύνη,
δεν είναι Δημοκρατία.
Είναι συμμορία με νόμιμο ένδυμα.
Κι εσείς, Λαέ,
είστε ο μόνος Δικαστής
που μπορεί να κρίνει και να καθαιρέσει.
(Η σκηνή κλείνει με πένθιμη μουσική. Στην επόμενη πράξη, οι «Κατηγορούμενοι» μιλούν — με δικαιολογίες, υπεκφυγές, ή σιωπή.
Ο Λαός θα αποφασίσει.)
Στην ΠΡΑΞΗ Γ' εμφανίζονται ή ακούγονται οι Κατηγορούμενοι — Πρωθυπουργός, Υπουργοί, Δικαστές.
Η πράξη αυτή δεν είναι απολογία.
Είναι δοκιμασία της αλήθειας απέναντι στο ψέμα.
Οι Κατηγορούμενοι δεν στέκονται στο φως – μιλούν πίσω από ηχητικά φράγματα, από σκιές, από οθόνες, δείχνοντας την απόστασή τους από την ευθύνη.
ΠΡΑΞΗ Γ' – Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΩΝ
ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ:
• Φωνή Πρωθυπουργού (μέσω μεγάφωνου, ψυχρή, ελεγχόμενη)
• Φωνή Υπουργού Υποδομών (λαβωμένη, αμήχανη)
• Φωνή Ανώτατου Δικαστή (αυταρχική, νομικίστικη, φωνή Νάρκισσου)
• Χορός (ως Ηλιαία, εξαγριωμένος αλλά πειθαρχημένος)
• Λυκούργος (παρατηρεί, κρίνει σιωπηλά)
• τραγική μάνα & Άρης – φωνή των πληγέντων
(Η σκηνή είναι σκοτεινή. Φωνές ηχογραφημένες ή μηχανικές ακούγονται μέσα από ηχεία, σαν να βγαίνουν από τηλεοράσεις, κινητά, επίσημες ανακοινώσεις. Μπροστά, στο φως, οι πολίτες ακούνε – τα παιδιά τους λείπουν.)
ΦΩΝΗ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ (επίσημη):
Εκφράζω τη βαθιά μου θλίψη.
Ήταν ένα τραγικό ατύχημα.
Η ευθύνη θα αποδοθεί, όπου πρέπει.
Προχωράμε μπροστά, με σχέδιο και αποφασιστικότητα για το μέλλον.
Δεν είναι ώρα για διχασμό,
αλλά για ενότητα.
ΧΟΡΟΣ (αγανακτισμένος):
Ποια ευθύνη, και πού;
Ποιο σχέδιο;
Μίλησες για μέλλον,
μα οι νεκροί δεν θα το δουν ποτέ!
ΦΩΝΗ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΥΠΟΔΟΜΩΝ (θρασύδειλη):
Είχαν ξεκινήσει αναβαθμίσεις.
Υπήρχαν καθυστερήσεις.
Δεν μπορούσα να προβλέψω το τραγικό.
Άλλωστε, οι προκάτοχοί μου γνώριζαν.
Η διοίκηση είχε ενημερωθεί.
Άρης (φοιτητής, φωνή που σπαράζει):
Δεν πρόβλεψες;
Δεν άκουσες τα εξώδικα των σταθμαρχών;
Δεν είδες τα χαλασμένα συστήματα;
Ή μήπως δεν σε ένοιαζε;
ΦΩΝΗ ΔΙΚΑΣΤΗ, νάρκισσου (ψυχρή, νομικίστικη):
Η Δικαιοσύνη λειτουργεί εντός του πλαισίου του Συντάγματος.
Οι Υπουργοί δεν διώκονται παρά μόνο από τη Βουλή.
Η δικογραφία αναπέμπεται στη Βουλή.
Η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης είναι θεμέλιο της Δημοκρατίας.
Τραγική μάνα (πικρά):
Η ανεξαρτησία σας είναι μανδήλι
που δένετε στα μάτια μας για να μη βλέπουμε.
Εσείς, λειτουργοί της Θέμιδος,
πώς σηκώνετε τα μάτια στα παιδιά μας;
ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ (ολοφάνερα θυμωμένος):
Ακούω φωνές που δεν λένε την αλήθεια,
μόνο καλύπτουν την ενοχή.
Αυτός δεν είναι λόγος πολιτικού.
Είναι δικαιολογία ενόχου.
Ο δόλος δεν είναι μόνο η πρόθεση να σκοτώσεις,
είναι η πρόθεση να μη σε νοιάξει.
Και όταν σου φωνάζουν: "κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές",
κι εσύ κοιτάς αλλού, υπογράφεις άλλες συμφω- νίες,
τότε δρας με επίγνωση και παραίτηση απ’ την ευθύνη.
Αυτό λέγεται συνειδητή αμέλεια.
Και είναι έγκλημα.
ΧΟΡΟΣ (Ηλιαία – σαν βουή θύελλας):
Φτάνει!
Κανείς τους δεν είπε: “φταίω”.
Όλοι είπαν: “έτυχε”.
Μα δεν έτυχε – το φτιάξατε.
ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ (υψώνει ράβδο):
Στην Πολιτεία σας,
το Σύνταγμα φυλάει το αξίωμα,
όχι τον άνθρωπο.
Στην Πολιτεία μας,
στη δικιά μου τη "ΡΗΤΡΑ",
τ' ανθρώπινο αγελαίο ζώο, αναβαθμίζεται
με την άσκηση σε "Αρχή και Κρίση",
με το ήθος και τις Αξίες αυτής της άσκησης,
τιθασεύοντας την βία των ενστίκτων
σε "όν πολιτικόν",
σε ΆΝΘΡΩΠΟ.
Και σ'αυτήν την πορεία
ο άρχων, κάθε άρχοντας, ήταν πρώτος στην κρίση.
Εσείς, Λαέ,
έχετε μια επιλογή:
ή θα συνεχίσετε να ζείτε
σε μια ψευτοδημοκρατία χωρίς ΔΙΚΑΙΟΝ,
χωρίς Δικαιοσύνη,
ή θα ξαναχτίσετε την Πολιτεία με το "ΚΟΙΝΟΝ" με το ΔΙΚΑΙΟΝ
πάνω στην αλήθεια των νεκρών , των δολοφο- νημένων σας παιδιών.
ΧΟΡΟΣ (κλείσιμο – απόφαση):
Αναπέμπουμε το φάκελο της ενοχής
στη μόνη αρμόδια αρχή:
τον ίδιο τον Λαό.
Καθαιρούμε τους άρχοντες που πρόδωσαν.
ΤΟΥΣ ΔΙΚΑΖΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ, Ο ΔΗΜΟΣ, Ο ΛΑΟΣ, ΩΣ ΗΛΙΑΙΑ.
Αφορίζουμε , κρίνουμε , και δικάζουμε "ΕΜΕΙΣ"
τους θεσμικούς λειτουργούς στην τωρινή Δικαιοσύνη που υπηρέτησαν το άδικο.
Θεσπίζουμε νέα Ρήτρα, νέο Σύνταγμα
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Χορικό – Μονόλογος Άρη (Ο Αρης κοιτάζει στα μάτια την Ελένη..."Δύο ως Ένας") –
Στάσιμον Α΄ – Χορός (αργά, σαν κύμα)
Ω δύναμη του Έρωτα,
πνοή φωτιάς,
δεσμός αλύγιστος,
ηγεμόνας ψυχών.
Από το άναρχο χάος
ξεπηδά ροή,
και δύο ποταμοί
σμίγουν σε μια θαλάσσεια ωκεάνεια αγκαλιά
.
Κομμὸς – Άρης (με πάθος)
Ελένη… φως μου και πληγή μου.
Σαν αστραπή μου διέλυσες το νου,
άναψες το σώμα μου με φλόγες αδάμαστες.
Επιθυμία που ξεχειλίζει,
ορμή που δεν γνωρίζει σύνορα,
φόβος να μη χαθώ πριν σε βρω.
Στάσιμον Β΄ – Χορός (απαλά, παρηγορητικά)
Μη φοβάσαι, νέε·
ο Έρωτας
ήταν είναι και θα είναι
στοιχείο φύσης
κι όπως το κύμα ορμά στην ακτή
και πάλι υποχωρεί
για να την αγγίξει ξανά.
Κομμὸς – Άρης (συγκρατημένος, έπειτα πιο δυνατός)
Δύο… και πια όχι δύο, μα ένας.
Εκεί που το δικό σου και το δικό μου
εκεί που τα χείλη σου
σβήνουν μέσα στο δικό μου το φιλί
τον όρκο
που διαπερνά χειμώνες και καύσωνες
Όρκο αιώνιας άνοιξης κι Αναγέννησης
για μια ζωή αφιερωμένη στην νιότη.
Κι όταν ο ένας ζητήσει κάτι παραπάνω
με την μανία
που κατέχει καταλαμβάνει κυριαρχεί
τους ερωτευμένους
κι ο άλλος θέλει αλλά αργεί...
Ας είναι αυτή η μανία η τρέλα
η νέα γέννα, το δίκαιον
που θα εκπυρσοκροτήσει ο έρωτας ,
και θα γεφυρώσει τις διαφορές
θα πληρώσει θα γεμίσει τα κενά,
για να διαβούμε τη γέφυρα
που χωρίζει μα και ενώνει
τη ζούγκλα των ορμών
με την σωτήρια , ιερή μας ΠΟΛΗ.
Για να θαυμασουμε στο ΦΩΣ το "ΚΟΙΝΟΝ".
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΑΠΕΡΝΑ εκ φύσεως,
ΚΑΙ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΙ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΣΕ ΕΝΑ..
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ. Οχι μόνον εμάς.
Μα ΌΛΕΣ ΤΙΣ ΔΥΑΔΕΣ ΣΕ ΕΝΑ..
Το "ΚΟΙΝΟΝ" ΠΟΥ ΑΝΑΒΑΘΜΙΖΕΙ
ΤΗΝ ΖΩΩΔΗ ΜΑΣ ΠΡΩΤΑΡΧΗ,
ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΖΩΟΝ, ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟ ..
ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΜΑΤΩΣΙΑ
ΤΟΥ ΟΝΤΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ..
ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ:
Να άρχει, να θέτει τους νόμους λύσεις στα προβλήματα
Να εφαρμόζει τους νόμους
Και να κρίνει-δικάζει..
Για την σωτηρία απο εφιάλτες Τεμπών.
Για την Αφροδίτη που χάθηκε
αλλά είναι εδώ
μέσα μας
μέχρι να δικαιωθεί..
Στο πρόσωπο κάθε νέας κάθε νέου
Στάσιμον Γ΄ – Χορός (με ένταση και ανύψωση)
Αρη, πέρασες από την ζούγκλα των ορμών
απ την δύναμη της γοητείας που ασκούν
ως στοιχεία , ως μέρη της φύσης μας,
στον αναβαθμό
να τις ελέγχεις , να τις δαμασεις ,
Ώστε να γεννηθούν
τα ΠΡΕΠΕΙ για τον ΑΝΘΡΩΠΟ..
Από την πεθυμησιά της σάρκας στην ιερή πόλη.
Εσεις οι Δύο που γίνατε ένας,
και όλοι μας όπως εσείς
σπόρος
για το "ΚΟΙΝΟΝ".
Και Θεσπίζεται η ΝΕΑ ΡΗΤΡΑ
ΟΙ ΝΕΟΙ Νόμοι,
ΤΟ ΝΕΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ
ΓΕΦΥΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΜΗΡΙΚΗ ΔΟΞΑ
Κομμὸς – Άρης (Κορύφωση) (λυρικά, με φωνή που φτάνει σε έκσταση)
Όπως εσύ κι εγώ,
έτσι όλοι μαζί
στο πολυπόθητο «εμείς»…
Σ’ αυτόν τον δρόμο
εισερχόμαστε ανθρώπινα ζώα
με πάθη, οργή, μίσος εκδικητικό αλλά κι έρωτα
και εξερχόμαστε δαφνοστεφανωμένοι άνθρωποι —έτοιμοι για Θερμοπύλες..
Όντα πολιτικά.
Δαμάζουμε, τιθασεύουμε τις ορμές
και θέτουμε μαυτό το ΙΕΡΟ ΠΡΕΠΕΙ,
το «εμείς» πάνω απ’ το «εγώ».
Αποκτούμε το ήθος και τις Αξίες του Ανθρώπου
Θέτουμε τους νόμους — λύσεις στα προβλήματα.
Εμείς…
Εκτελούμε, εφαρμόζουμε τους νόμους.
Εμείς…
Κι εμείς δικάζουμε… ΕΜΕΙΣ!
Ω Έρωτααα…
Για την Ελένη, για την μουσική, την γνώση
για το Δίκαιον , για την Ελευθερία..
Ω Αφροδίτη έμπνευση ομορφιάς για δημιουργία
Έρωτα ανίκητε στην μάχη
Ω Έρωτα Σεισμέ, ηφαίστειακή η λάβα σου πυρπόλησε κατέκαψε κι έκανε στάκτη τα "ΕΓΩ"..
και μαζί μαυτά, κάθε τυραννία..
Ω φως γνώσης που γεμίζεις τα κενά…
Ω Πόλη ιερή,πόλη αίολη
Ιθακη μας
Σε βρήκαμε μέσα απ την νέα οδύσσεια
σε φουρτουνιασμένους ωκεανούς
από δόλια ψεύδη κι αυταπάτες
και ΣΕ ΘΕΣΠΙΖΟΥΜΕ ΕΚ ΝΕΟΥ
αιώνια κι άφθαρτη εσύ να οδηγείς
τις νέες γενιές
στο μέλλον!
(Η αυλαία πέφτει. Από πίσω φωτίζεται η λέξη ΔΙΚΗ όχι ως εκδίκηση, αλλά ως λύτρωση.
Ο Χορός μένει επί σκηνής, σαν να λέει: τώρα είναι η σειρά σας.)
