Δημήτρης Πατέλης, Συλλογικότητα αγώνα για την Επαναστατική Ενοποίηση της Ανθρωπότητας, Ελλάδα.
Collective of Struggle for the Revolutionary Unification of Humanity Speech In Belgrade Conference: On The Current World Situation And The Tasks Of The Communist And Anti-Imperialist Forces December 18, 2022
Πριν από 23 χρόνια εξαπολύθηκε από ΗΠΑ-ΝΑΤΟ μια από τις πλέον βάναυσες πολεμικές επιχειρήσεις κατά του λαού της Γιουγκοσλαβίας. Η Γιουγκοσλαβία ήταν ένα υπαρκτό σύμβολο της αντιφασιστικής νίκης των λαών στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μια ιδιότυπη εκδοχή του πρώιμου σοσιαλισμού που αντιστεκόταν στην Δυτική μονοκρατορία του κεφαλαίου. Βάσει των στρατηγικών επιδιώξεων του Ευρωατλαντικού άξονα, έπρεπε να διαλυθεί αυτή η χώρα και να τιμωρηθεί ο ανυπότακτος λαός της. Ο αδελφός λαός της Γιουγκοσλαβίας πλήρωσε ακριβά τον ηρωισμό και την αξιοπρέπειά του. Οι απώλειες σε ανθρώπινες ζωές και σε υλικοτεχνική υποδομή ήταν τεράστιες. Ήταν ένα ακόμα ιμπεριαλιστικό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Ήταν μια ειδοποίηση για το τι επεφύλασσαν οι ιμπεριαλιστές για κάθε χώρα, για κάθε λαό, για κάθε κίνημα που αντιστέκεται στα ληστρικά σχέδιά τους. Ήταν μια αιματηρή πράξη στην τότε φάση του ίδιου πολέμου που κλιμακώνεται άρδην σήμερα στα πεδία των μαχών της Ουκρανίας, στην εύφλεκτη ένταση στην Ταιβάν και στην Κορεατική χερσόνησο και σε πολλά άλλα σημεία του πλανήτη. Ο βομβαρδισμός με πυραύλους της πρεσβείας της Λ.Δ. Κίνας 7-8.5.1999 προϊδέαζε από τότε για τους στρατηγικούς σκοπούς και τους στόχους του ιμπεριαλιστικού άξονα με επικεφαλής τις ΗΠΑ. Οι κομμουνιστές και όλη η προοδευτική ανθρωπότητα κατανοούσαν από τότε ότι η ιμπεριαλιστική επίθεση ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ήταν κομβικής σημασίας κίνηση, ήταν μια γενική πρόβα για την περαιτέρω κλιμάκωση του πολέμου, με σαφή στόχευση, εφ’ όσον είχε επιτευχθεί η αντεπαναστατική διάλυση της ΕΣΣΔ, να διαλυθεί πλέον και το πιο μεγάλο, το πιο ισχυρό εναπομείναν από αυτή τη διάλυση κρατικό μόρφωμα, το οποίο θα μπορούσε στο μέλλον να λειτουργήσει ως κεντρομόλος δύναμη, ως πόλος έλξης και επανένωσης λαών και χωρών στην περιοχή: η Ρωσική Ομοσπονδία.
Σύμφωνα με την ανάλυση της διεθνούς ερευνητικής ομάδας «Η Λογική της Ιστορίας» ο πρώτος πόλεμος στον Περσικό κόλπο, η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, ο πόλεμος εναντίον Αφγανιστάν και Ιράκ, σηματοδοτούν την έναρξη του Τρίτου θερμού Παγκόσμιου Πόλεμου (εάν δεν θεωρηθεί τρίτος ο αμαχητί λήξας «Ψυχρός Πόλεμος»). Ενός επιθετικού ιμπεριαλιστικού πόλεμου, που παρουσιάζει πολλές ομοιότητες-αναλογίες με τους δύο προηγούμενους, αλλά και σημαντικότατες διαφορές, η μη ανάδειξη των οποίων προκαλεί συγχύσεις. Η ρητορική και τα εναλλασσόμενα ιδεολογήματα των επιτιθέμενων (πόλεμος «κατά της τρομοκρατίας», «πόλεμος πολιτισμών-θρησκειών», πόλεμος «για την επιβολή της δημοκρατίας», πόλεμος «κατά αυταρχικών και ολοκληρωτικών καθεστώτων», πόλεμος «κατά κρατών-παριών», κατά «κρατών τρομοκρατών» κ.ο.κ.) συσκοτίζουν την κατάσταση και επιτείνουν τη σύγχυση, ακόμα και στις συνιστώσες της αριστεράς. Θεωρητική ένδεια και απουσία κριτηρίων, οδηγούν συχνά σε τραγελαφικές τοποθετήσεις. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτού του εν εξελίξει παγκοσμίου πολέμου; Αυτός ο νέος ιμπεριαλιστικός πόλεμος δεν θα μπορούσε να προκύψει χωρίς την επικράτηση της αστικής αντεπανάστασης και χωρίς τη δρομολόγηση διαδικασιών παλινόρθωσης της κεφαλαιοκρατίας στις περισσότερες χώρες του πρώιμου σοσιαλισμού και ιδιαίτερα στην ΕΣΣΔ. Εάν ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος (A’.Π.Π.) κυοφορούσε τη δυναμική της Οκτωβριανής Επανάστασης και ο Β΄ οδήγησε στην περαιτέρω εδραίωση και επέκταση του πρώιμου σοσιαλισμού και των αντιαποικιοκρατικών– αντιιμπεριαλιστικών κινημάτων (με παράλληλη αναδιάρθρωση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων), ο Γ΄ Π.Π. δρομολογήθηκε απ’ τη δυναμική της αντεπανάστασης και της συντριβής των κεκτημένων του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και στις ευρωπαϊκές χώρες του πρώιμου σοσιαλισμού. Ωστόσο, στις μέρες μας, ο πόλεμος αυτός κλιμακώνεται στη βάση πρωτόγνωρων γεωτεκτονικών αλλαγών συσχετισμού δυνάμεων, με κύριο χαρακτηριστικό την απώλεια ισχύος των τριών βασικών κέντρων του ιμπεριαλισμού. Αυτά, με επικεφαλής τις ΗΠΑ, πασχίζουν με κάθε τρόπο να διατηρήσουν στοιχεία της παγκόσμιας ισχύος των μονοπωλιακών ομίλων τους, ώστε να διασφαλίσουν συνέχεια του παρασιτισμού και της κυριαρχίας τους, που κλονίζεται πλέον αποφασιστικά από τον αντίπαλο πόλο που συγκροτείται και αναπτύσσεται.
Είναι ανέφικτος ο προσδιορισμός του χαρακτήρα του πολέμου χωρίς επιστημονικό προσδιορισμό του χαρακτήρα της εποχής και της συγκυρίας, χωρίς σαφή αντίληψη των ανεπίλυτων αντιφάσεων του συγχρόνου σταδίου του ιμπεριαλισμού που οδηγούν αναπόφευκτα στην κλιμάκωση του εν εξελίξει Γ’ θερμού Παγκοσμίου Πολέμου, τώρα πλέον εκ νέου στην Ευρώπη, χωρίς την διακρίβωση των συμφερόντων και των βλέψεων των βασικών δυνάμεων που δρουν και εμπλέκονται στην σύρραξη. Ποιο είναι λοιπόν το σύγχρονο στάδιο του ιμπεριαλισμού; Το παγκόσμιο κεφαλαιοκρατικό σύστημα βρίσκεται στο στάδιο της διακρατικομονοπωλιακής επιβολής, χαρακτηριστικό του οποίου είναι η προσπάθεια πλήρους υποταγής της ανθρωπότητας στους πλέον ισχυρούς πολυεθνικούς μονοπωλιακούς ομίλους και στις ισχυρότερες ως προς το κεφάλαιο ιμπεριαλιστικές χώρες. Σε αυτό το στάδιο σημειώνονται διαρθρωτικές αλλαγές στον παγκόσμιο και περιφερειακό καταμερισμό εργασίας, θέσεων και ρόλων στην παγκόσμια παραγωγική διαδικασία, συνδεόμενες με επαναπροσδιορισμούς των όρων και των ορίων εκτατικής και εντατικής ανάπτυξης της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής. Τα δομικά χαρακτηριστικά του σύγχρονου σταδίου της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης αναδεικνύονται σε συνάρτηση με τη διακρίβωση: 1) του σημερινού εσωτερικού ορίου εκτατικής ανάπτυξης του κεφαλαίου, της σύγχρονης μορφής των Διεθνικών Πολυκλαδικών Μονοπωλιακών Ομίλων, που υπάγουν στον εαυτό τους τον κόσμο, 2) του ειδικού ρόλου του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου στη σύγχρονη χρηματιστική ολιγαρχία, με την υπαγωγή του βιομηχανικού στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, 3) της αναβάθμισης της εντατικής ανάπτυξης της παραγωγής δια του νέου 3ου σταδίου της Επιστημονικής και Τεχνολογικής επανάστασης, 4) των αλλαγών στην εκτατική και εντατική ανάπτυξη που επήλθαν με τα κύματα ανόδου και την πτώσης των πρώιμων σοσιαλιστικών επαναστάσεων από τον 20ο αι μέχρι σήμερα και την αλληλεπίδρασή τους με τον κόσμο του κεφαλαίου, 5) της ολοκλήρωσης της κατανομής του κόσμου ανάμεσα στους Πολυεθνικούς Ομίλους στη βάση της ανισομέρειας και της άντλησης μονοπωλιακών υπερκερδών σε παγκόσμια κλίμακα, 6) της ραγδαίας μετατόπισης ισχύος, με την αλματώδη πρόοδο της Λ.Δ. Κίνας, την ανάδειξη νέου πόλου υπό την ηγεσία της τελευταίας και της Ρωσίας (BRICS κ.ο.κ.) και την συνακόλουθη συρρίκνωση των δυνατοτήτων παρασιτισμού του πόλου των παραδοσιακών ιμπεριαλιστικών κέντρων, 7) της αλματώδους αύξησης της επιθετικότητας του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού με επικεφαλής τις ΗΠΑ.
Κατά το στάδιο αυτό υπήρξαν μεγάλα βήματα της επιστημονικής και τεχνολογικής προόδου τα οποία αξιοποιήθηκαν σε σημαντικό βαθμό από το μονοπωλιακό κεφάλαιο, υπήρξε επίσης μια σειρά πρώιμων νικηφόρων σοσιαλιστικών επαναστάσεων, αρχής γενομένης από την Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση και την ίδρυση της Σοβιετικής Ένωσης. Από τα τέλη του 20ου αιώνα το παγκόσμιο κεφαλαιοκρατικό σύστημα δοκιμάζεται από μια πρωτόγνωρη δομική κρίση, η οξεία εκδήλωση της οποίας αποσοβήθηκε προσωρινά με την επικράτηση αστικών αντεπαναστάσεων και κεφαλαιοκρατικής παλινόρθωσης στην ΕΣΣΔ και στις ευρωπαϊκές χώρες του πρώιμου σοσιαλισμού, γεγονός το οποίο έδωσε στον ιμπεριαλισμό νέες δυνατότητες εκτατικής ανάπτυξης. Κατά τις 2 τελευταίες δεκαετίες παρατηρούνται τεκτονικής σημασίας αλλαγές στη διάρθρωση της παγκόσμιας οικονομίας, και στον παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων. Καθοριστικής σημασίας είναι οι ραγδαία ανάπτυξη της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, της Λαϊκής Δημοκρατίας του Βιετνάμ, της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Κορέας, της Κούβας και συνολικά των χωρών εκείνων του πρώιμου σοσιαλισμού, οι οποίες συνεχίζουν με διάφορους ιστορικά ιδιότυπους τρόπους και μέσα την πορεία τους στην κατεύθυνση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Παράλληλα, εξαιρετική σημασία αποκτούν χώρες οι οποίες προέκυψαν από μεγάλα αντιαποικιοκρατικά και αντιιμπεριαλιστικά κινήματα που αναπτύχθηκαν και είχαν κατακτήσεις υπό την επίδραση του πρώιμου σοσιαλισμού. Η ραγδαία αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων, με καταλυτικό και καθοριστικό τον ρόλο της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας και των χωρών που συσπειρώνονται με αυτήν, τα τελευταία χρόνια δημιουργεί συνθήκες οι οποίες δυσχεραίνουν όλο και πιο πολύ τις δυνατότητες παρασιτισμού των παραδοσιακών ευρωατλαντικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Οι δυνάμεις αυτές, οι δυνάμεις του ευρωατλαντισμού ή της ούτως αποκαλούμενης «συλλογικής Δύσεως», εκτοπίζονται από την θέση του αδιαμφισβήτητου κυρίαρχου στην παγκόσμια οικονομία και στον παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων. Εξυπακούεται ότι η χρηματιστική ολιγαρχία αυτών των δυνάμεων επ’ ουδενί λόγω δεν διατίθεται να συμβιβαστεί με αυτή την κλιμακούμενη αμφισβήτηση και απώλεια της παγκόσμιας ισχύος και της ηγεμονίας της. Για αυτό ακριβώς προβαίνει σε άκρως επικίνδυνες για την ανθρωπότητα κινήσεις που αποσκοπούν ακόμα και στην βίαιη ανάκτηση διατήρηση και εδραίωση της κυριαρχίας της. Ο πόλεμος αυτός γίνεται εξαιρετικά σημαντικό μέσο και τρόπος για την επίτευξη αυτών των σκοπών. Στον πόλεμο αυτό γίνεται όλο και πιο σαφής ο σημερινός επιτιθέμενος άξονας, ο άξονας στον οποίο, παρά τους έντονους μεταξύ τους ανταγωνισμούς, τελικά συσπειρώνονται οι χώρες των τριών παραδοσιακών κέντρων του ιμπεριαλισμού: 1. του Βορειοαμερικανικού, με επικεφαλής τις ΗΠΑ, 2. του Δυτικοευρωπαϊκού, με επικεφαλής τη Γερμανία και 3. της Άπω Ανατολής, με επικεφαλής την Ιαπωνία. Η ύπαρξη των χωρών του πρώιμου σοσιαλισμού είναι ένα αδιαμφισβήτητο και αδιάσειστο ιστορικό γεγονός, το οποίο σηματοδότησε την κοσμοϊστορικής σημασίας αναβάθμιση της παγκόσμιας επαναστατικής διαδικασίας, την εποχή της έναρξης της πραγματικής διαδικασίας ιστορικών εγχειρημάτων επαναστατικών μετασχηματισμών, της ανισομερούς και άκρως αντιφατικής μετάβασης της ανθρωπότητας στον σοσιαλισμό, αρχής γενομένης από τους «ασθενείς κρίκους» του χωροδικτυώματος του παγκόσμιου κεφαλαιοκρατικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Το ίδιο αυτό το γεγονός συνιστά ποιοτική, ποσοτική και ουσιώδη αναβάθμιση της ταξικής πάλης στο παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα: η πάλη των τάξεων, η αντίφαση κεφαλαίου – εργασίας, παίρνει και την μορφή της σύγκρουσης μεταξύ δύο κοινωνικοοικονομικών και πολιτισμικών συστημάτων, μεταξύ δύο τύπων συγκρότησης και ανάπτυξης της κοινωνίας: μεταξύ κεφαλαιοκρατίας και σοσιαλισμού.
Κινητήριες δυνάμεις και αλληλένδετες συνιστώσες της παγκόσμιας επαναστατικής διαδικασίας γίνονται πλέον οι εξής: 1. το εργατικό κίνημα των κεφαλαιοκρατικών χωρών, 2. οι χώρες του πρώιμου σοσιαλισμού (νικηφόρες πρώιμες σοσιαλιστικές επαναστάσεις) και 3. το αντιιμπεριαλιστικό-αντιαποικιοκρατικό κίνημα και οι χώρες που προέκυψαν από τις επαναστατικές του νίκες. Η ήττα κάποιων απ’ τις πρώιμες σοσιαλιστικές επαναστάσεις -κυρίως της ΕΣΣΔ και των σοσιαλιστικών χωρών της Ευρώπης- είχε τεράστιες επιπτώσεις στους συσχετισμούς δυνάμεων και στην δυναμική του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος. Οδήγησε σε φαινόμενα εκφυλισμού και διάλυσης πάλαι ποτέ μαχητικών εργατικών και κομμουνιστικών κινημάτων/κομμάτων, σωματείων και εργατικών ενώσεων. Επίσης, οδήγησε αναγκαστικά σε τακτικές αναδιαρθρώσεις και μεταρρυθμίσεις των κοινωνιών του πρώιμου σοσιαλισμού που συνέχισαν την πορεία τους, ώστε να ανταπεξέλθουν στις νέες συνθήκες και στους συσχετισμούς, ώστε να επιτύχουν βιωσιμότητα και ανάπτυξη των παραγωγικών τους δυνάμεων μέσω νέων θέσεων και ρόλων στην παγκόσμια οικονομία. Οδήγησε επιπλέον σε υποχωρήσεις και αναδιατάξεις του αντιιμπεριαλιστικού-αντιαποικιοκρατικού κινήματος. Ωστόσο, η ήττα/αντεπανάσταση στην ΕΣΣΔ και στις χώρες του πρώιμου σοσιαλισμού στην Ευρώπη επ’ ουδενί λόγω δεν συνιστά ολική ήττα και εξαφάνιση του πρώιμου σοσιαλισμού απ’ τον πλανήτη, ούτε «οριστική και αμετάκλητη ήττα του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος», όπως ισχυρίζονται κάποια ιδεολογικά & προπαγανδιστικά συστατικά στοιχεία της άρχουσας τάξης, μαζί με την μοιρολατρική θρηνωδία ηττοπαθών καταλοίπων της εκφυλιζόμενης οπισθοφυλακής προηγούμενων φάσεων του κινήματος… Η παγκόσμια επαναστατική διαδικασία, παρά τις υπεραπλουστευτικές μεταφυσικές δοξασίες κάποιων, δεν είναι μια εύκολη, απρόσκοπτη και γραμμική διαδικασία αυτόματης «ωρίμανσης των συνθηκών». Η ιστορική νομοτέλεια κλιμακώνεται μέσω μιας εξαιρετικά περίπλοκης και αντιφατικής διαδικασίας κυμάτων επαναστάσεων και αντεπαναστάσεων. Οι νίκες και οι ήττες πρώιμων σοσιαλιστικών επαναστάσεων είναι αναγκαίες και νομοτελείς εκφάνσεις της ιστορίας της ανθρωπότητας, στο βαθμό που οι επαναστάσεις ξεσπούν σε χώρες με μέσο και κατώτερο του μέσου επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, η τεχνολογική και οργανωτική βάση της παραγωγής των οποίων (αναβαθμοί εκμηχάνισης και εκβιομηχάνισης) συνιστά φάσμα δυνατοτήτων για την ύπαρξη τόσο κεφαλαιοκρατικών όσο και (πρώιμων) σοσιαλιστικών σχέσεων ιδιοκτησίας. Οι νίκες και οι ήττες πρώιμων σοσιαλιστικών επαναστάσεων θα είναι αναπόφευκτες μέχρι την ολοκλήρωση της επικράτησης των πρώιμων σοσιαλιστικών επαναστάσεων στους «ασθενείς κρίκους» (εξαρτημένες χώρες, ημιαποικίες, χώρες με νεοαποικιοκρατικές εξαρτήσεις, χώρες με μέσο ή και κατώτερο του μέσου επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών τους δυνάμεων), με την εξάλειψη των πηγών παρασιτισμού (άντλησης υπεραξίας με ποικίλες μορφές μονοπωλιακών υπερκερδών, άνισης ανταλλαγής, επιβολής δανείων κ.λπ.) των ιμπεριαλιστικών χωρών (χωρών παρασίτων, ραντιέ, όπως τις αποκαλούσε ο Λένιν). Τότε θα εξαλειφθούν και οι πηγές εξαγοράς, διαφθοράς, εξαπάτησης, διάσπασης, υπονόμευσης του εργατικού κινήματος στο εσωτερικό των ιμπεριαλιστικών κρατών και συνολικά των ισχυρότερων ως προς το κεφάλαιο κρατών. Υπονόμευσης που μεθοδεύεται με εκδοχές εξαγοράς «εργατικής αριστοκρατίας», αλλά και ευρύτερα της εργατικής τάξης, αξιοποιώντας διανομή μεριδίου των μονοπωλιακών υπερκερδών της χρηματιστικής ολιγαρχίας, για την επίτευξη του καθεστωτικού εκφυλισμού του εργατικού/επαναστατικού κινήματος σε ιδεολογικοπολιτικό, οργανωτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο, μέσω συστηματικής ιδεολογικής χειραγώγησης, μέσω του ατομικισμού και της ιδεολογίας του καταναλωτισμού. Τότε θα ξεσπούν νομοτελώς επαναστατικές καταστάσεις και νικηφόρες επαναστάσεις στα πρώην κέντρα του ιμπεριαλισμού, ενώ οι επελαύνουσες σε όλα τα μέτωπα και σε όλα τα πεδία δυνάμεις του σοσιαλισμού θα είναι υπέρτερες έναντι των δυνάμεων του φθίνοντος κεφαλαιοκρατικού στρατοπέδου, μέχρι να επικρατήσει ο οριστικά και αμετάκλητα ο σοσιαλισμός σε όλο τον πλανήτη. Το αυτοματοποιημένο πλέγμα παραγωγής οιονεί πλανητικών διαστάσεων θα αρχίσει να λειτουργεί ως η τεχνολογική βάση της μετάβασης της ανθρωπότητας στον κομμουνισμό. Τότε θα κλιμακωθεί το γίγνεσθαι της κομμουνιστικής κοινωνίας στον πλανήτη προς την ωριμότητα της Ενοποιημένης Ανθρωπότητας, με παράλληλη εντατική διέξοδο της ανθρωπότητας στον διαστημικό πολιτισμό.
Ο εν εξελίξει Γ’ Παγκόσμιος πόλεμος οξύνει δραστικά, φέρνει στην επιφάνεια και αναδεικνύει ανάγλυφα την αντιφατικότητα του ιστορικού γίγνεσθαι, τις γεωτεκτονικές μετατοπίσεις ισχύος σε παγκόσμια κλίμακα, την υποχώρηση των χωρών της πρώτης γραμμής του ιμπεριαλισμού με επικεφαλής τις ΗΠΑ και την αναβάθμιση του πόλου που εκ των πραγμάτων συγκροτούν οι χώρες του πρώιμου σοσιαλισμού μαζί με κράτη και συνασπισμούς κρατών που προέκυψαν από αντιιμπεριαλιστικά και εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα. Βασικός εχθρός του επιτιθέμενου ιμπεριαλισμού είναι οι πρώιμες σοσιαλιστικές χώρες που δυναμώνουν, είναι το παράδειγμα του σοσιαλισμού και οι επιτυχίες του, είναι η ίδια η ελκτική προοπτική του σοσιαλισμού για τους λαούς που αποτελεί υπαρξιακό κίνδυνο-θάνατο για το κεφάλαιο. Έτσι, βασικό περιεχόμενο και χαρακτηριστικό του πολέμου είναι ο αγώνας του ιμπεριαλισμού κατά των χωρών και της προοπτικής του πρώιμου σοσιαλισμού, είναι η αντεπαναστατική ανατροπή και διάλυση του σοσιαλισμού, η υποδούλωση και αποικιοποίηση των λαών όλων των σοσιαλιστικών χωρών. Ο πόλεμος αυτός προσλαμβάνει και χαρακτηριστικά σύγκρουσης μεταξύ των παρασιτικών ιμπεριαλιστικών χωρών-ραντιέ (που κυριαρχούν μέσω του πλασματικού κεφαλαίου της χρηματιστικής ολιγαρχίας) και των χωρών που πράγματι παράγουν (αναγκαία για την ανθρωπότητα αγαθά). Στο στόχαστρο του ιμπεριαλισμού δεν μπαίνουν μόνο οι λαοί των χωρών που αντιστέκονται στην ληστρική του επέλαση, αλλά και όσοι δεν δείχνουν ιδιαίτερα πρόθυμοι για πλήρη υπακοή και υποταγή. Το σύνολο των πρώην αποικιών, ημιαποικιών και εξαρτημένων χωρών, το σύνολο των χωρών που έχουν μεν τυπική ανεξαρτησία, αλλά υπάγονται σε ποικίλων μορφών νεοαποικιοκρατικά δεσμά και εξαρτήσεις (μέσω εξαρτημένης υπανάπτυξης, δανείων που συνάπτονται με όρους αποικίας χρέους, ξένων στρατιωτικών βάσεων κ.λπ.). Κατ’ αυτό τον τρόπο ο πόλεμος αυτός, εκ μέρους των παραπάνω χωρών και λαών, είναι ένας πόλεμος δίκαιος, αντιιμπεριαλιστικός, για τη διασφάλιση της εθνικής ανεξαρτησίας, της ακεραιότητας και της κυριαρχίας τους, για αυτοδύναμη ανασυγκρότηση και ανάπτυξη, για ισότιμες, αμοιβαία επωφελείς και όχι άνισες, ιμπεριαλιστικές και ληστρικές διεθνείς σχέσεις. Επικεφαλής αυτών των χωρών εκ των πραγμάτων τίθενται -από κοινού με τις σοσιαλιστικές χώρες- και οι χώρες, τα πολιτικά και οικονομικά συστήματα των οποίων, δεν είναι μεν σοσιαλιστικά, αλλά προέκυψαν και μορφοποιήθηκαν μέσα από μεγάλους εθνικοαπελευθερωτικούς, αντιαποικιοκρατικούς και αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες ηρωικών λαϊκών κινημάτων. Ο πόλεμος αυτός προσλαμβάνει και χαρακτηριστικά ανάσχεσης και ανατροπής των διαλυτικών αποδομητικών διαδικασιών που δρομολόγησε και κλιμάκωσε ο ιμπεριαλισμός μετά την επικράτηση αστικών αντεπαναστάσεων στην ΕΣΣΔ και στις ευρωπαϊκές χώρες του πρώιμου σοσιαλισμού. Ο πόλεμος αυτός -ιδιαίτερα στα μέτωπα της Ουκρανίας και συνολικά του μετασοβιετικού χώρου- προσλαμβάνει και χαρακτηριστικά εμφυλίου (πολιτικού-ταξικού) πολέμου, με διακύβευμα την περαιτέρω πολυδιάσπαση βάσει της ιμπεριαλιστικής πρακτικής του «διαίρει και βασίλευε» η την κλιμάκωση τάσεων επανασύνδεσης, επανασυσπείρωσης, επανενοποίησης και επανολοκλήρωσης, με κορμό το εναπομείναν και σχετικά ενισχυμένο τελευταία κρατικό μόρφωμα, εντός του οποίου διατηρούνται τεράστιοι φυσικοί πόροι και στοιχεία από τα βασικότερα κληροδοτήματα της ΕΣΣΔ: στρατό και οπλικά συστήματα, βιομηχανική υποδομή, έρευνα και προωθημένη τεχνολογία και -κυρίως- ένα λαό με παιδεία και πολιτισμό εμποτισμένο με αντιφασιστικές και σοσιαλιστικές παραδόσεις. Αναφέρομαι εδώ στην σημερινή Ρωσική Ομοσπονδία, η νεαρή αστική τάξη της οποίας, ενώ είχε μεγάλες φιλοδοξίες και ακόρεστες ορέξεις για διεθνή επέκταση της δράσης του κεφαλαίου της, δεν είναι και δεν θα μπορούσε να γίνει ιμπεριαλιστική. Περιορίστηκε ωμά με αλλεπάλληλους εξευτελισμούς από τον ιμπεριαλισμό σε ρόλους ως επί το πλείστο προμηθευτή πρώτων υλών και ενέργειας. Προορίζεται από αυτόν για κατακερματισμό σε ελεγχόμενα κρατίδια και πλήρη υποδούλωση. Παγιδεύτηκε από τον ιμπεριαλισμό και σύρθηκε αναγκαστικά σε πόλεμο ζωής ή θανάτου. Σύρθηκε στον πόλεμο με σαφή την απειλή διάλυσης πλέον και αυτής της Ρωσικής Ομοσπονδίας, ενώ οι ιμπεριαλιστές του επιτιθέμενου άξονα επιφυλάσσουν στην ηγεσία της την τύχη ηγετών όπως ο Σ. Χουσείν, ο Σ. Μιλόσεβιτς και ο Μ. Καντάφι. Ο πόλεμος αυτός προσλαμβάνει και χαρακτηριστικά αντιφασιστικά, στο βαθμό που ο επιτιθέμενος Ευρωατλαντικός άξονας, προς επίτευξη των σκοπών του εγκαθιστά φασιστικού/ρατσιστικού τύπου ή και απροκάλυπτα φασιστικά-ναζιστικά καθεστώτα, όργανα και ορμητήρια της επιθετικότητάς του. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του ναζιστικού καθεστώτος της νυν Ουκρανίας. Η εκτίμηση του χαρακτήρα του πολέμου απαιτεί δημιουργική κατανόηση και ανάπτυξη-εφαρμογή της επιστήμης του μαρξισμού-λενινισμού, της σύγχρονης επαναστατικής θεωρίας και μεθοδολογίας. Μόνο σε αυτό το πλαίσιο μπορεί να γίνει αντιληπτή με διαλεκτικό τρόπο η ολότητα και η νομοτέλεια της αντιφατικότητας της σημερινής κοινωνίας και ο πρωτοπόρος ρόλος σε αυτήν των δυνάμεων του σοσιαλισμούκομμουνισμού και του αντιιμπεριαλισμού. Οι αρνητές της ύπαρξης σοσιαλιστικών χωρών των ημερών μας, κατά κανόνα: 1. Δεν επιθυμούν και δεν μπορούν να προσεγγίσουν με όρους συντροφικής κατανόησης και αλληλεγγύης ούτε τις πρωτόγνωρες δυσκολίες και αντιφάσεις που καλούνται να αντιμετωπίσουν με ηρωισμό οι λαοί των σοσιαλιστικών χωρών κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, ούτε και τα μοναδικά επιτεύγματά τους, και 2. Αδυνατούν να συλλάβουν την νομοτελή αντιφατικότητα των επαναστατικών μετασχηματισμών και την αναγκαιότητα των εμπορευματικών και χρηματικών σχέσεων στο σοσιαλισμό, την ιστορικά προσδιορισμένη ιδιοτυπία, την αντιφατική θέση και το ρόλο αυτών των σχέσεων σε διάφορα στάδια της ανόδου και της πτώσης της πορείας της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Πρακτικά, ταυτίζουν μηχανικά την ύπαρξη των εμπορευματικών και χρηματικών σχέσεων (συμπεριλαμβανομένης και της ειδικής ιστορικής μορφής τους εντός της σοσιαλιστικής σχεδιοποιημένης οικονομίας) με την κεφαλαιοκρατία. Ως εκ τούτου, ταυτίζουν στην φαντασία τους τον «σωστό σοσιαλισμό» τον σοσιαλισμό «με τη σωστή γραμμή», με την απόλυτη κυριαρχία της σοσιαλιστικής σχεδιοποίησης και την παντελή απουσία εμπορευματικών και χρηματικών σχέσεων! Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι στην αντιεπιστημονικά ουτοπική φαντασία τους, είτε οφείλει να εμφανιστεί ως δια μαγείας ο ώριμος κομμουνισμός πάραυτα, είτε -ό,τι μεσολαβεί μέχρι τότε- δεν μπορεί παρά να είναι «σκάρτος» ή/και ανύπαρκτος σοσιαλισμός, δηλαδή, καπιταλισμός! Στην φαντασία τους η σοσιαλιστική οικοδόμηση δεν υπάγεται σε νομοτελή στάδια εμφάνισης διαμόρφωσης και ανάπτυξης του κομμουνισμού, άρα και σε στάδια διευθέτησης και επίλυσης της βασικής αντίφασης του πρώιμου σοσιαλισμού (αλλά και κάθε σοσιαλισμού, της σοσιαλιστικής οικοδόμησης εν γένει, ως διαδικασίας διαμόρφωσης του κομμουνισμού): της αντίφασης μεταξύ κοινωνικής ιδιοκτησίας (αρχικά τυπικής κοινωνικοποίησης, κρατικοποίησης) των μέσων παραγωγής και ανεπαρκούς ανάπτυξης, «ανωριμότητας» του κοινωνικού χαρακτήρα της παραγωγής, ή με άλλα λόγια, η αντίφαση μεταξύ τυπικής, και πραγματικής κοινωνικοποίησης1 . Η επαναστατική σκέψη οφείλει να διερευνήσει την βασική αντίφαση του σοσιαλισμού ως συστατικό στοιχείο της ιστορικής δυναμικής της αλληλεπίδρασης εκτατικής και εντατικής ανάπτυξης κεφαλαιοκρατίας και 1 Η αντίφαση αυτή μπορεί κατ’ αρχήν να γίνει αντιληπτή κατ’ αναλογία προς μιαν ιστορική αντίφαση της ανάπτυξης της κεφαλαιοκρατίας. Επί κεφαλαιοκρατίας, αρχικά (μέχρι και την προβιομηχανική βιοτεχνία, την μανιφακτούρα) η εργασία του εργάτη χειροτέχνη (με τα χειροκίνητα εργαλεία) υπαγόταν τυπικά στο κεφάλαιο, δια της εποπτικής, οργανωτικής, διοικητικής, κ.ο.κ. λειτουργίας του κεφαλαιοκράτη. Μόνο με την εκμηχάνιση της παραγωγής, όπου ο καταμερισμός της εργασίας καθίσταται τεχνική αναγκαιότητα υπαγορευόμενη από τους εμπράγματους όρους της παραγωγής, επέρχεται η πραγματική υπαγωγή της εργασίας στο κεφάλαιο. πρώιμου σοσιαλισμού, σε συνάρτηση με τα κύματα κλιμάκωσης και αποκλιμάκωσης της πόλωσης και της διαπάλης των δύο παγκόσμιων κοινωνικοοικονομικών συστημάτων, υπό το πρίσμα της συσχέτισης επανάστασης και αντεπανάστασης σε εθνική, περιφερειακή και παγκόσμια κλίμακα. Η διερεύνηση των συγκεκριμένων ιστορικών εγχειρημάτων πρώιμου σοσιαλισμού απαιτεί ακριβή προσδιορισμό της στρατηγικής και των τακτικών τους σε ανάρτηση με το εκάστοτε κληροδοτημένο προεπαναστατικό επίπεδο ανάπτυξης της παραγωγής και συνολικά της κοινωνίας, υπό το πρίσμα της συσχέτισης εκτατικής και εντατικής ανάπτυξης.
Κρίσιμη καμπή π.χ. στην ιστορία της ΕΣΣΔ σηματοδοτεί η εξάντληση του τύπου διάρθρωσης και ανάπτυξης που επικράτησε μεταπολεμικά, μαζί με την αδυναμία ευρείας κλίμακας μετάβασης από τον εκτατικό στον εντατικό τύπο ανάπτυξης (ιδιαίτερα στα τέλη της δεκαετίας 1950, αρχές της δεκαετίας 1960). Βάσει της εμπειρίας της ΕΣΣΔ, της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, και των άλλων χωρών που προέκυψαν από τις πρώιμες σοσιαλιστικές επαναστάσεις του 20ου αι., η αντίφαση αυτή, σε συνάρτηση με την οποία κινούνται και οι λοιπές αντιφάσεις του σοσιαλισμού (χειρωνακτικής και πνευματικής εργασίας, εκτελεστικών και διοικητικών λειτουργιών, πόλης και υπαίθρου, κ.ο.κ.) είναι καθολικής ισχύος ιστορική νομοτέλεια. Απαιτείται λοιπόν συγκεκριμένη ιστορική διερεύνηση του γίγνεσθαι του κομμουνισμού (συμπεριλαμβανομένου του σοσιαλισμού) υπό το πρίσμα της βασικής του αντίφασης: μεταξύ τυπικής και πραγματικής/ουσιαστικής κοινωνικοποίησης της παραγωγής/εργασίας και της κοινωνίας. Αντίφασης, η μη επίλυση της οποίας δημιουργεί όρους για την αντεπανάσταση. Αντίφασης, μέσω της επίλυσης της οποίας και μόνο είναι εφικτή η επίλυση της βασικής αντίφασης του γίγνεσθαι της ανθρωπότητας μέσω της αλληλοδιείσδυσης παραγωγικών δυνάμεων και σχέσεων παραγωγής (εργασιακής επενέργειας στη φύση και εργασιακών σχέσεων), η οποία σηματοδοτεί και την μετάβαση σε άλλο τύπο ανάπτυξης: στην Ενοποιημένη Ανθρωπότητα – Κομμουνισμό. Όποιος αγνοεί αυτή την βασική αντίφαση, αδυνατεί να δει και τις παράγωγες αυτής αντιθέσεις και αντιφάσεις: μεταξύ αντικειμενικής σχεδιοτέλειας των διαδικασιών επενέργειας στη φύση και ανταπόκρισης του υποκειμένου σε αυτήν (σχεδιοποίησης), μεταξύ σοσιαλιστικών εμπορευματικών/χρηματικών σχέσεων και κεντρικής επιστημονικής σχεδιοποίησης, μεταξύ εκτατικής και εντατικής ανάπτυξης κ.λπ. Η ιστορική εμπειρία κατέδειξε ότι ο πρώιμος σοσιαλισμός (και κάθε σοσιαλισμός) είτε θα επιλύει, θα προάγει αυτήν την αντίφαση με ποικίλους συγκεκριμένους ιστορικούς τρόπους, μέσα και ιδιαιτερότητες, επιτυγχάνοντας όλο και ανώτερου βαθμού ανάπτυξης/κοινωνικοποίησης παραγωγικές δυνάμεις, κινούμενος προοδευτικά προς τον κομμουνισμό, είτε θα παλινδρομεί κατά την επίλυσή της, θα υπαναχωρεί, γεγονός που θα έχει ως αποτέλεσμα την οπισθοδρόμηση, την υπονόμευση των κεκτημένων της επανάστασης, την βαθμιαία ενίσχυση αντεπαναστατικών και παλινορθωτικών τάσεων, με πολύ πιθανή την τελική επικράτησή τους. Εάν για κάποιους αριστερούς της ηττοπάθειας, της ραστώνης του αστικού κοινοβουλευτισμού και της εκ των πραγμάτων παραίτησης από το επαναστατικό κίνημα η ύπαρξη ή μη σοσιαλιστικών χωρών και αντιιμπεριαλισμού συνιστά επιφανειακό ταξινομικό παίγνιο λογοκοπίας, με ασαφή έως αντιεπιστημονικά και έωλα κριτήρια, για δισεκατομμύρια συνανθρώπων μας στον πλανήτη, αυτό είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου. Το θέμα λοιπόν δεν ανάγεται σε ψευδοπροβλήματα που θέτουν αυτόκλητοι αφ’ υψηλού τιμητές του παγκόσμιου κινήματος, που αυτοαναγορεύονται μάλιστα και σε αποκλειστική αρχή έκδοσης «πιστοποιητικών γνησιότητας» του σοσιαλισμού στον πλανήτη βάσει αυθαίρετων αντιεπιστημονικών και ανορθολογικών ιδεολογημάτων. Αφορά την επιστημονική διάγνωση της πραγματικής ποικιλομορφίας των εκάστοτε νομοτελών, αντιφατικών, αναγκαίων και εφικτών βημάτων σωτηρίας και ανάπτυξης των χωρών του πρώιμου σοσιαλισμού. Ιδιαίτερα στις συνθήκες της ραγδαίας κλιμάκωσης του εν εξελίξει Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου, είναι ανέφικτη η διάγνωση του χαρακτήρα αυτού του πολέμου και των εμπλεκόμενων σε αυτών δυνάμεων και στρατοπέδων, από δυνάμεις που εθελοτυφλούν με εμπάθεια έναντι του στρατοπέδου/πόλου του οποίου εκ των πραγμάτων ηγούνται σήμερα οι χώρες του πρώιμου σοσιαλισμού με επικεφαλής την Λ.Δ. Κίνας, οι χώρες και οι δυνάμεις του αντιιμπεριαλισμού και του αντιφασισμού. Σήμερα διαπιστώνουμε ότι οι αρνητές του σοσιαλισμού είναι ταυτόχρονα και αρνητές του αντιιμπεριαλισμού! Σύμφωνα με τις μεταφυσικές προκαταλήψεις κάποιων (που δεν αντιλαμβάνονται την νομοτελή μη γραμμική ανάπτυξη ως αντιφατική διαλεκτική συνέχειας-ασυνέχειας), η ιστορία επανήλθε ως διά μαγείας στο αυθαίρετα επιλεγμένο αφετηριακό σημείο της αρεσκείας τους: στο έτος 1914! Σαν να πέρασε η θυελλώδης υπερεκατονταετής ανάπτυξη της κοινωνίας -μέσω επαναστάσεων και αντεπαναστάσεων που συγκλόνισαν τον πλανήτη- χωρίς να αφήσει το παραμικρό αποτύπωμα-ίχνος. Σαν να μην υπήρξαν έκτοτε ραγδαίες αλλαγές στην επιστημονικοτεχνική πρόοδο, στην τεχνολογία και στην οργάνωση της παραγωγής, στην αντιφατική ανάπτυξη που οδήγησε στο σύγχρονο στάδιο του ιμπεριαλισμού. Σαν να μην υπήρξαν και να μην υπάρχουν κεκτημένα των πρώιμων σοσιαλιστικών επαναστάσεων (σε μια αντίληψη ευρωκεντρικής ανάγνωσης της ιστορίας που κινείται στα όρια του ελιτίστικου ρατσισμού) και όλων των συστατικών μερών του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος!…
Ωστόσο, η ιστορία και το επαναστατικό κίνημα δεν είναι υλικό που προσφέρεται για αυθαίρετες ερμηνείες και χειραγωγήσεις. Οι αλλαγές της αντεπαναστατικής οπισθοδρόμησης, δεν ήταν ούτε απόλυτα μοιραίες, ούτε πλανητικές, ούτε μη αναστρέψιμες. Επιπλέον, επ’ ουδενί λόγω δεν συνιστούν άρση της γενικής κρίσης του καπιταλισμού, εξαφάνιση των παραπάνω οργανικών συνιστωσών του κινήματος και ακύρωση της νομοτελούς επαναστατικής προοπτικής, του αναπόφευκτου του κομμουνισμού. Τουναντίον, οι αναγκαίοι και ικανοί αντικειμενικοί και υποκειμενικοί όροι του επόμενου μεγάλου κύματος νικηφόρων σοσιαλιστικών επαναστάσεων ωριμάζουν σε ιστορικά πρωτοφανή κλίμακα, με ρυθμούς που επιταχύνει ο εν εξελίξει Γ’ Θερμός Παγκόσμιος Ιμπεριαλιστικός Πόλεμος. Από το κεκτημένο της μαρξιστικής-λενινιστικης επιστήμης της πολιτικής οικονομίας του ιμπεριαλισμού καθίσταται σαφές ότι οι αρνητές του ιμπεριαλισμού διακατέχονται από μια πρωτοφανή σύγχυση δύο συνδεδεμένων μεν αλλά πολύ διαφορετικών ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΩΝ ΕΝΝΟΙΩΝ: α. της έννοιας «ιμπεριαλισμός» ως ιστορικό στάδιο ανάπτυξης του καπιταλισμού και β. της έννοιας «ιμπεριαλιστική χώρα», ως χώρα οι μονοπωλιακοί όμιλοι και η χρηματιστική ολιγαρχία της οποίας διασφαλίζουν υπέρτερη θέση στην ανισομέρεια (ανισομετρία) του παγκόσμιου κεφαλαιοκρατικού συστήματος, παγκόσμιας κλίμακας υπερεκμετάλλευση μέσω της απόσπασης υπεραξίας από την ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ και τα ΑΣΘΕΝΕΣΤΕΡΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ (ΧΩΡΕΣ, ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΕΣ κ.λπ.) με την μορφή των ΜΟΝΟΠΩΛΙΑΚΩΝ ΥΠΕΡΚΕΡΔΩΝ, ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ, ΝΕΟΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ κ.λπ. ΣΧΕΣΕΩΝ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ, συνοδευόμενων και από στοιχεία ΔΙΑΚΡΑΤΙΚΗΣ ΕΠΙΒΟΛΗΣ (οικονομικής, πολιτικής, πολεμικής κ.λπ.). Η σύγχυση αυτή συνδέεται με την αναγόρευση του συνόλου των κεφαλαιοκρατικών χωρών σε «ιμπεριαλιστικές» και την στατική – μεταφυσική αντίληψη περί «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας», με δομικά στοιχεία όλα τα έθνη-κράτη, όπως αυτά γίνονται αντιληπτά στα στρουκτουραλιστικά ιδεολογήματα/σχήματα «εθνικών κοινωνικοοικονομικών σχηματισμών» που έχει εισηγηθεί από τα μέσα του 20ου αι ο L. Althusser και οι οπαδοί του… Η σύγχυση αυτή οδηγεί σε παραίτηση από την επαναστατική διαλεκτική της εντεύθεν ιστορικής ανάπτυξης, που εκδιπλώνεται μέσω νομοτελών σταδίων ποιοτικών-ποσοτικών αλλαγών/αλμάτων, ουσιωδών αντιφάσεων και άρνησης της άρνησης, με αναβαθμιζόμενο τον ρόλο του υποκειμένου. Επιπλέον, συνοδεύεται από την υποκατάσταση της επαναστατικής διαλεκτικής με μια νεκρανάσταση του εξελικτισμού της Β’ Διεθνούς, με ιδεολογήματα μεταφυσικής της προσδοκίας «αυτόματης ωρίμανσης» των συνθηκών στο επέκεινα της αποκομμένης από κάθε τακτική (δηλ. από τα εκάστοτε συγκεκριμένα ιστορικά μέσα, τρόπους, ενδιάμεσους στόχους, αναπτυσσόμενα υποκείμενα κ.λπ.) «καθαρής στρατηγικής», σε μια «διαδικασία χωρίς υποκείμενο»… Πρόκειται για πρωτοφανή στην αυθαιρεσία και στον ανορθολογισμό της «νεομαρξιστική» διαστρέβλωση και χονδροειδή αναθεώρηση του μαρξισμού-λενινισμού, με αντίστοιχη υπονόμευση/ακύρωση της θεωρίας και πράξης του επαναστατικού κινήματος. Παρόμοια εθελοτυφλία οδηγεί σε εκ των πραγμάτων δικαίωση του επιτιθέμενου Ευρωατλαντικού άξονα με επικεφαλής τις ΗΠΑ, σε πρακτική συστράτευση με αυτόν, με καταστροφικές επιπτώσεις για το επαναστατικό κίνημα. Ωστόσο, για τον Ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό, με επικεφαλής τις ΗΠΑ η ύπαρξη και ανάπτυξη του πρώιμου σοσιαλισμού και του αντιιμπεριαλισμού είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου. Σε κάθε περίπτωση, η ύπαρξη η μη σοσιαλιστικών χωρών και η ισχύς/επιρροή τους, για τον №1 ταξικό αντίπαλο, για τις ΗΠΑ ως επικεφαλής του νυν επιτιθέμενου ιμπεριαλιστικού άξονα στην αγωνία του, δεν είναι θέμα φλυαρίας για αργόσχολους καφενόβιους ή/και για fast food ιδεοληπτικό σανό που σερβίρουν στο ποίμνιο κάποιοι γραφειοκράτες για να οριοθετήσουν το ποίμνιό τους. Για την μέχρι πρότινος αδιαμφισβήτητα πλανηταρχεύουσα ιμπεριαλιστική υπερδύναμη, σήμερα που κλονίζεται σφόδρα η κυριαρχία της στον παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων, με την έμπρακτη αμφισβήτηση να κλιμακώνεται σε συνθήκες Γ’ Παγκοσμίου πολέμου, εξυπακούεται ότι αυτό είναι θέμα ζωής ή θανάτου! Οι ΗΠΑ έχουν θεσπίσει τον νόμο S.3735 – Deterring Communist Chinese Aggression against Taiwan through Financial Sanctions Act of 2022 https://www.congress.gov/bill/117th-congress/senate-bill/3735/all-info Ανέκαθεν οι αστοί όριζαν τις σοσιαλιστικές χώρες ως «κομμουνιστικές» ή/και «κομμουνιστικά καθεστώτα», καθ’ ότι δεν τους ενδιέφεραν ποτέ οι λεπτές διαφοροποιήσεις και τα κριτήρια περιοδολόγησης των σταδίων της σοσιαλιστικής επανάστασης και οικοδόμησης μέχρι την επίτευξη του ώριμου κομμουνισμού. Τους ήταν και τους είναι αρκετό να επισημαίνουν το θεμελιώδες γεγονός που τους προκαλεί υπαρξιακή αγωνία στρατηγικού βάθους: την νίκη επαναστάσεων με πρωτοπόρο τον ρόλο των κομμουνιστών. Όλες λοιπόν οι χώρες που προέκυψαν από νικηφόρες σοσιαλιστικές επαναστάσεις και συνεχίζουν να υπάρχουν και να αναπτύσσονται σε επαναστατική βάση αποκαλούνται από τους αστούς «κομμουνιστικά καθεστώτα» ή «κομμουνιστικές χώρες». Λίαν προσφάτως οι ΗΠΑ έχουν θεσπίσει τον νόμο H.R.3049 — 117th Congress (2021-2022) No Communist Countries Participating in Lobbying Act https://www.congress.gov/bill/117th-congress/housebill/3049?q=%7B%22search%22%3A%5B%22Communist%22%2C%22Commu nist%22%5D%7D&s=3&r=5 Έτσι, οι Αμερικανοί νομοθέτες [ 22 USC 2370: Prohibitions against furnishing assistance http://uscode.house.gov/view.xhtml?req=(title:22%20section:2370%20edition: prelim) ] προβαίνουν σε «Απαγόρευση της βοήθειας προς τις κομμουνιστικές χώρες» και σε σαφέστατη «απαρίθμηση των κομμουνιστικών χωρών»: «Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας, Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, Δημοκρατία της Κούβας, Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Βιετνάμ, Θιβέτ». Παρατηρούμε λοιπόν ότι εδώ έχουμε μια σαφή περιγραφή και απαρίθμηση των κυρίων και κατ’ εξοχήν νυν υπαρχουσών σοσιαλιστικών («κομμουνιστικών») χωρών σε μια ανοικτή κατάσταση (σαφώς και δεν εξαντλείται ο εν λόγω ανοικτός κατάλογος σε αυτές που αναφέρονται εδώ ρητά, όπως σημειώνει άλλωστε και ο ίδιος ο νομοθέτης). Επιπρόσθετα έχουμε σαφή αναφορά και σε κάποια ευρύτερη ομάδα/κατηγορία χωρών: αυτών που «ελέγχονται από τη διεθνή κομμουνιστική συνωμοσία»! Αυτός ο σαφής προσδιορισμός των σοσιαλιστικών χωρών έρχεται ως συνέχεια προηγούμενων επίσημων αναφορών, π.χ. Βλ. Secretary Michael R. Pompeo Remarks at the Richard Nixon Presidential Library and Museum: “Communist China and the Free World’s Future” , https://2017- 2021.state.gov/communist-china-and-the-free-worlds-future-2/index.html ή σε οπτικοακουστικό υλικό: https://www.youtube.com/watch?v=7azj-t0gtPM Υπενθυμίζω ότι και κατά τον ψυχρό πόλεμο του 20ου αι. κάποιοι κραύγαζαν «Κάτω οι δύο υπερδυνάμεις» & «Ίδια είναι τ’ αφεντικά, Δυτικά – Ανατολικά», στο πνεύμα των ιδεολογημάτων περί «σοσιαλιμπεριαλισμού» και «ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων»… Κατά την δεκαετία του 1970, επί Νίξον, επιχείρησαν και εν μέρει κατάφεραν μέσω του «διαίρει και βασίλευε» τον προσεταιρισμό της Λ.Δ. Κίνας, μεθοδεύοντας άλλη μία στρατηγικής σημασίας διάσπαση του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, στρέφοντας την Λ.Δ. Κίνας κατά ΕΣΣΔ & των συντασσόμενων με αυτήν σοσιαλιστικών χωρών του Συνδέσμου Οικονομικής Αλληλοβοήθειας. Δυστυχώς, είχε προηγηθεί και η μεθοριακή σύρραξη ΕΣΣΔ-Λ.Δ. Κίνας το 1969. Ακολούθησαν και άλλες συρράξεις, όπως π.χ. μεταξύ Λ.Δ. Κίνας και Λ.Δ. Βιετνάμ, αλλά και έμμεσες εμπλοκές σε συρράξεις, με παροχή οπλισμού και εκπαίδευση ενόπλων αντεπαναστατικών δυνάμεων (π.χ. στο Αφγανιστάν, στην Αγκόλα και αλλού). Το 2020 οι ΗΠΑ έψαχναν πρόθυμους για την πανστρατιά κατά της καλπάζουσας Λ.Δ. Κίνας, παζαρεύοντας λυκοσυμμαχίες με Ρωσία, Τουρκία, ΕΕ, Ινδία κ.λπ. Σήμερα η κατάσταση έχει αλλάξει ριζικά, γεγονός που αντανακλάται στα μέτωπα και στους συσχετισμούς δυνάμεων του εν εξελίξει πολέμου. Δυστυχώς, οι πιο επιστημονικές-ταξικές αναλύσεις, ακόμα διεξάγονται από τις πιο αντιδραστικές ταξικές δυνάμεις οι οποίες, αντιλαμβανόμενες τον κίνδυνο που διατρέχουν, επιχειρούν να αναλάβουν δράση για την ανάκτηση ή έστω για τη διατήρηση κάποιας στρατηγικής πρωτοβουλίας κινήσεων.
Οι κομμουνιστές, οι προοδευτικοί άνθρωποι του πλανήτη μας, καλούνται σήμερα να αναλογιστούν τι επιπτώσεις μπορεί να έχει τυχόν νίκη του υπό τις ΗΠΑ επιτιθέμενου ιμπεριαλιστικού άξονα, όχι μόνο για το επαναστατικό κίνημα, αλλά και για την ίδια την επιβίωση της ανθρωπότητας. Επομένως, είναι καθήκον του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος να πρωτοστατήσει σήμερα στην σύμπηξη ενός παγκόσμιου αντιιμπεριαλιστικού και αντιφασιστικού μετώπου, σε έναν αγώνα για την συντριβή του επιτιθέμενου ιμπεριαλιστικού άξονα ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ. Σε έναν αγώνα οργανικά συνδεδεμένο με τους νέους «ασθενείς κρίκους» του παγκόσμιου συστήματος που αναδεικνύει και θα αναδεικνύει η κλιμάκωση του πολέμου, άρα, και με τα νέα κύματα επικείμενων νικηφόρων σοσιαλιστικών επαναστάσεων (πρώιμων και ύστερων). Η Παγκόσμια Αντιιμπεριαλιστική Πλατφόρμα καλείται να διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο στην οργάνωση, στον συντονισμό και στην νικηφόρο έκβαση αυτού του αγώνα ζωής η θανάτου για το επαναστατικό κίνημα και την ίδια την ανθρωπότητα.
