Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2016
Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2016
ΛΟΓΙΚΟΣ ΘΕΤΙΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ
ΛΟΓΙΚΟΣ ΘΕΤΙΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ
Παραδοσιακά στις φυσικές επιστήμες η κυρίαρχη τριάδα είναι η Φυσική, η Χημεία και η Βιολογία. Στη συστημική αυτή κατάταξη, η οποία βασίζεται στην αυξανόμενη συνθετότητα του αντικειμένου διερεύνησης – και περιλαμβάνει ακόμη την Ανθρωπολογία και τις Κοινωνικές Επιστήμες -, η Φυσική καταλαμβάνει τη βάση της ιεραρχίας. Αυτό έγκειται στο αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι το αντικείμενο της σχετίζεται με τη μελέτη της φύσης και των φυσικών φαινομένων. Οι άλλες επιστήμες μπορεί να αντιπροσωπεύουν υψηλότερα επίπεδα πολυπλοκότητας, θεωρούνται όμως «υποδεέστερες», από την άποψη ότι βρίσκονται μακρύτερα από τη στοιχειώδη μορφή ή ουσία της ύλης.
H παραπάνω κατάταξη αντανακλά στην ουσία ένα φιλοσοφικό δόγμα, που γενικά επικρατεί, σύμφωνα με το οποίο ολόκληρο το Σύμπαν μπορεί να αναχθεί σε θεμελιώδεις αρχές. Επιστημολογικά όλα τα φαινόμενα, σε ένα τελικό επίπεδο αναγωγής, μπορούν να ερμηνευτούν πλήρως με τους νόμους της Φυσικής.
Οι φυσικές επιστήμες αποτέλεσαν από τη γέννησή τους ένα ακέραιο τμήμα της Φιλοσοφίας και στην ουσία δεν διαχωρίστηκαν ποτέ από αυτή. Μάλιστα η θεωρητική Φυσική, στα τέλη του 19ου αιώνα, περιγραφόταν ακόμη ως Φιλοσοφία της φύσης, ή Φυσική Φιλοσοφία, σε διάκριση από τους δύο άλλους κύριους κλάδους της Φιλοσοφίας των Ιδεών, την Ηθική Φιλοσοφία και τη Μεταφυσική.
H Φιλοσοφία των Επιστημών, ως μελέτη των δεδομένων της επιστημονικής διερεύνησης και της εγκυρότητας των επιστημονικών θεωριών μέσα από μια φιλοσοφική προοπτική, αναγνωρίστηκε σαν ξεχωριστός επιστημολογικός κλάδος μόνο κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, με την εντεινόμενη εξειδίκευση και τον επαγγελματικό διαχωρισμό των επιστημών.
Επιστημολογικά η Φυσική αντιμετωπιζόταν ανέκαθεν ως θετική επιστήμη με έμφαση στη μελέτη της λογικής δομής της. Το τελευταίο σημαίνει ότι κατά κανόνα το ενδιαφέρον περιοριζόταν σε νόμους που εκφράζονταν με μαθηματικοποιημένες σχέσεις φυσικών μεγεθών, καθώς και σε θεωρίες με αξιωματική ισχύ. Άλλωστε, με φιλοσοφικούς όρους, η Φυσική κλίνει περισσότερο προς έναν φυσικό επιστημονικό Ρεαλισμό, ο οποίος προσβλέπει στην παραγωγή αυστηρών νόμων καθολικής ισχύος. H Φυσική είναι κατά βάση μια εικοτολογική – υποθετική επιστήμη, που επιδιώκοντας την ερμηνεία της φύσης αποτέλεσε εξαρχής έναν βασικά θεωρητικό κλάδο. Στην επιστήμη μας, το πείραμα, ως τυπική επιστημονική μέθοδος, εισήχθη σχετικά πρόσφατα -τον 17ο αιώνα, κυρίως με τον Γαλιλαίο- και ανέκαθεν έπαιζε δευτερεύοντα ρόλο, ο οποίος περιοριζόταν στη διαμόρφωση και επαλήθευση της θεωρίας.
Νεοθετικισμός ή Λογικός Θετικισμός
Βασικά ο Θετικισμός είναι ένα επιστημονικό φιλοσοφικό δόγμα το οποίο υποστηρίζει πως μία πρόταση ή ένας φυσικός νόμος είναι αληθής μόνο όταν είναι λογικά επαληθεύσιμος. Η επαλήθευση θα πρέπει να είναι κατ’ ανάγκην έμμεση, δηλαδή μία πρόταση είναι αληθής μόνο όταν αν, συνδυαζόμενη με κάποια άλλη αληθή πρόταση, δίνει αληθή συμπεράσματα.
Από τη δεκαετία του ’20 έως και τη δεκαετία του ’60, στη Φιλοσοφία των Επιστημών κυριαρχούσε ο λογικός Θετικισμός ή Νεοθετικισμός, ένα φιλοσοφικό κίνημα με αντικείμενο την έρευνα της επιστημονικής σκέψης και των λογικών βάσεων της, που συγκέντρωνε το ενδιαφέρον του στην ανάλυση της επιστημονικής γλώσσας και στην αναζήτηση του ακριβούς νοήματος, παραμερίζοντας οποιεσδήποτε μεταφυσικές θεωρήσεις.
O Νεοθετικισμός, που διακήρυττε ότι χαράζει έναν τρίτο δρόμο ανάμεσα στον Ιδεαλισμό και στον Υλισμό, εκφράστηκε κυρίως μέσα από τη Φιλοσοφία της Φυσικής καθώς η ανάπτυξη του συνέπεσε σε μεγάλο βαθμό με την επανάσταση στη σύγχρονη Φυσική και κυρίως με αυτή, ενώ οι άλλες θετικές επιστήμες, και ιδιαίτερα η Χημεία, αγνοήθηκαν σε βαθμό δυσανάλογα μεγάλο με την προσφορά τους.
Με την ευρεία έννοια ο λογικός θετικισμός μπορεί να θεωρηθεί συνώνυμο του νεοθετικισμού. Συγκροτήθηκε ως δέσμη ερευνητικών προγραμμάτων με τον «Κύκλο της Βιέννης» (Ρ. Κάρναπ, Ο Νόυρατ. Φ. Φρανκ, Γ.Φέιγκλ, Χ. Ράιχενμπαχ κ.ά.) και διαδίδεται σε ευρεία κλίμακα στα τέλη της δεκαετίας του 1920 – αρχές της δεκαετίας του 1930, ενώ από τα τέλη της δεκαετίας του 1930 το κέντρο του μετατίθεται στις ΗΠΑ, όπου με ορισμένες τροποποιήσεις διαδίδεται ως λογικός εμπειρισμός.
Ανάμεσα στα μέλη του τα διασημότερα εκτός από τον «αρχηγό» – Γερμανό φυσικό και εμπειριστή φιλόσοφο – Moritz Schlick, ο οποίος την εποχή του Μανιφέστου (1929) ήταν 47 ετών, ήταν ο Γερμανός φυσικός, μαθηματικός και φιλόσοφος Rudolf Carnap 38 ετών, με σημαντική συνεισφορά στη μαθηματική Λογική, στη θεωρία των Πιθανοτήτων και στη Φιλοσοφία των Επιστημών, ο Kurt Gödel 23 ετών, ο Friedrich Waismann 33 ετών, ο οικονομολόγος και κοινωνιολόγος Otto Neurath 47 ετών , ο Hans Hahn 50 ετών, ο φυσικός Philip Frank 45 ετών ενώ οι περισσότεροι ήταν Εβραϊκής καταγωγής ή μαρξιστές ή και τα δύο. Επίσης, οι μαθηματικοί Χανς Χαν, Ρίχαρντ φον Μίζες και αργότερα ο Κουρτ Γκέντελ (Kurt Godel, 1906-1978).
Στον κύκλο συμμετείχαν οικονομολόγοι, κοινωνικοί επιστήμονες, μαθηματικοί, θεωρητικοί της Λογικής, φυσικοί καθώς και φιλόσοφοι.
H Σχολή αυτή ήταν επηρεασμένη από την «επιστημονική κοσμοαντίληψη» του Ερνστ Μαχ και ουσιαστικά προσπάθησε να ανανεώσει τη θετικιστική Φιλοσοφία δίνοντας σε αυτήν επιστημονική μορφή. Προσπάθησε, δηλαδή, να εισαγάγει στη φιλοσοφική έρευνα την ακρίβεια και την εγκυρότητα που διακρίνει τις θετικές επιστήμες.
O Κύκλος της Βιέννης αφενός μεν υποστήριξε τη μαθηματική Λογική, αφετέρου δε υπερτόνισε την αξία της εμπειρίας για την επιστημονική γνώση, ενώ προσπάθησε να πραγματοποιήσει την ενότητα των επιστημών με την ενοποίηση των επιστημονικών όρων. Απέρριπτε την παραδοσιακή Μεταφυσική ως πηγή απαντήσεων χωρίς νόημα σε ανύπαρκτα προβλήματα!
Σκοπός της Φιλοσοφίας, υποστήριζαν οι οπαδοί του Κύκλου της Βιέννης, είναι η λογική διευκρίνιση των σκέψεων και μοναδική πηγή της είναι αυτό που μπορεί να παρατηρηθεί επιστημονικά. Έτσι, η επαλήθευση μιας πρότασης μπορεί να γίνει μόνο με το πείραμα και τις μετρήσεις, ουσιαστικά δηλαδή με τις αισθήσεις μας. Άρα το μοναδικό είδος έγκυρης γνώσης είναι αυτό που προέρχεται από επιστήμες όπου κυριαρχεί το πείραμα, η παρατήρηση και οι μετρήσεις, επομένως μόνο από τον χώρο των θετικών επιστημών.
Ο Ludwig Wittgenstein, τότε 48 ετών, ήταν επίτιμο μέλος της ομάδας και εθεωρείτο ο πνευματικός της καθοδηγητής παρόλο που ο ίδιος δεν συμμετείχε ούτε αποδεχόταν την τιμητική διάκριση.
Αυτό που τους ένωνε ιδεολογικά ήταν η πίστη τους στην εφαρμογή επιστημονικών μεθόδων. Η φιλοσοφία, πίστευαν μπορεί να ωφεληθεί όσο κανένας άλλος τομέας από την υιοθέτηση μιας αυστηρής λογικής.
Εδώ διέφεραν από τους συναδέλφους τους του Cambridge στην Αγγλία, το οποίο αποτελούσε, τότε, την άλλη φιλοσοφική πρωτεύουσα του Κόσμου. Εκείνοι πίστευαν ότι οι επιστήμες έπρεπε να πάρουν μαθήματα από τη φιλοσοφία. Στην μεν Βιέννη έβλεπαν τη φιλοσοφία σαν αιμοδιψές παράσιτο στη δε Αγγλία σαν θεραπευτική βδέλλα.
Ο πραγματικός εχθρός δεν ήταν όμως το Cambridge. Ήταν ο γερμανικός ιδεαλισμός. Αυτός έδινε προτεραιότητα στη νόηση και στο πνεύμα έναντι της φυσικής και της λογικής
Στο μανιφέστο του 1929 του Κύκλου της Βιέννης τρία ονόματα αναφέρονται ως πατέρες του κινήματος.
Ο Αϊνστάιν ήταν το πιο φωτεινό αστέρι του επιστημονικού διαφωτισμού. Οι περιγραφές του για τον χώρο και τον χρόνο φαίνονταν να ανατρέπουν τον ισχυρισμό του Καντ ότι ορισμένα πράγματα για τον Κόσμο τα ανακαλύπτουμε απλά και μόνο συλλαμβάνοντάς τα με τον νου μας, με τη διαίσθησή μας χωρίς να κουνηθούμε ένα βήμα από την πολυθρόνα μας.
Ο Μπέρτραντ Ράσσελ ήταν το δεύτερο όνομα στο τιμητικό πάνθεον του Κύκλου. Στον Ράσσελ εκτιμούσαν το ότι υποστήριξε με πάθος τον εμπειρισμό, τη θεωρία που λέει ότι όλη η γνώση μας για τον κόσμο προέρχεται από την εμπειρία. Θαύμαζαν επίσης την πρωτοποριακή του εφαρμογή της Λογικής στα μαθηματικά και στη γλώσσα.
Ο Λογικός Θετικισμός υπήρξε πριν απ’ όλα ένα κίνημα που μιλούσε στο όνομα της ακρίβειας και της προόδου στις επιστήμες. Σκοπός του ήταν να δανειστεί τη Μέθοδο που είχε στηρίξει τόσο καλά την επιστήμη και να αποστάξει στην ουσία της.
Και αυτό όχι μόνο για να εξυγιάνει την ίδια την επιστήμη από τη ροπή της προς τη μυστικιστική ασάφεια και τη Μεταφυσική αλλά και για να εξυγιάνει όλους τους τομείς της διανόησης.
Επηρεασμένοι από το πνεύμα που κυριαρχούσε στη Βιέννη εκείνη την εποχή οι στοχαστές του Κύκλου θέλησαν να θάψουν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν τα κατάλοιπα των παλιών ιδεών και αναστήσουν στη θέση τους ένα σύστημα με υγιή θεμέλια βασισμένα στις εμπειρικές επιστήμες
Ένας λόγος για τον οποίο ο Κύκλος της Βιέννης ασκούσε ιδιαίτερη γοητεία στον κόσμο της φιλοσοφίας ήταν ότι πρότεινε το θεμελιακό αξίωμα: "Υπάρχουν δύο τύποι έγκυρων προτάσεων".
Πρώτον οι προτάσεις που είναι δυνατόν να χαρακτηριστούν αληθείς ή ψευδείς με κριτήριο το νόημα των λέξεων που χρησιμοποιούν Η σχέση λόγου χάρη «2+2 = 4» ή λογικές συνεπαγωγές του τύπου «Όλοι οι άνθρωποι είναι θνητοί, ο Σωκράτης είναι άνθρωπος άρα ο Σωκράτης είναι θνητός».
Δεύτερον, έγκυρες προτάσεις είναι οι εμπειρικές προτάσεις που επιδέχονται διαδικασίες εμπειρικής εξακρίβωσης. «Το νερό βράζει στους 1000» ή «η Γη είναι επίπεδη».
Όλες οι άλλες προτάσεις είναι κυριολεκτικά χωρίς νόημα. Από τη στιγμή που δεν μπορούμε να επαληθεύσουμε εμπειρικά την ύπαρξη ή ανυπαρξία του Θεού κάθε ισχυρισμός θρησκευτικού περιεχομένου ήταν από διανοητική άποψη χωρίς νόημα. Δηλώσεις όπως «το να σκοτώσεις είναι κακό πράγμα» «πρέπει κανείς να είναι πάντα ειλικρινής» « ο Πικάσο είναι καλύτερος ζωγράφος από τον Μονέ» πρέπει να αντιμετωπίζονται ως εκφράσεις προσωπικών κρίσεων ως ισοδύναμες δηλαδή με τις προτάσεις «δεν εγκρίνω τον φόνο» « κατά την άποψή μου οι άνθρωποι πρέπει πάντα να λένε την αλήθεια» , «προτιμώ τον Πικάσο από τον Μονέ» .
Ο Κύκλος της Βιέννης και ο Ludwig Wittgenstein
Εκείνος όμως για τον οποίο το κίνημα έτρεφε βαθύτατο σεβασμό ήταν ο Λούντβιχ Βιτγκενστάιν. Η έντονη λατρεία στον Βιτγκενστάιν άρχισε όμως να υποχωρεί μετά το 1930.
Η ισχυρή προσωπικότητα του Wittgenstein και οι μεταρρυθμιστικές ιδέες του για τη φιλοσοφία, η σφοδρότητα της εκστρατείας του να απαλλάξει τους συγχρόνους του από προσχηματισμένες παραδοχές έδωσαν νέα μορφή στον ευρωπαϊκό στοχασμό
Πολλοί από τους υποστηρικτές του Λογικού Θετικισμού θεώρησαν ότι το έργο Tractatus του Wittgenstein ήταν το « δικό τους» βιβλίο, το έργο που τους δικαίωνε. Βασιζόμενοι μάλιστα σε αυτό είχαν οδηγηθεί στην ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΕΠΑΛΗΘΕΥΣΙΜΟΤΗΤΑΣ την οποία οφείλει κανείς να χρησιμοποιήσει για να κρίνει εάν μία πρόταση είναι επιστημονική.
Η ερμηνεία όμως που είχαν αποδώσει στα γραφόμενα στο Tractatus είναι συζητήσιμη. Ο Wittgenstein είχε χωρίσει τις προτάσεις σε εκείνες που μπορούμε να διατυπώσουμε και σε εκείνες για τις οποίες πρέπει να σιωπούμε.
Στην πρώτη κατηγορία ανήκαν οι ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ, στη δεύτερη οι ΗΘΙΚΕΣ.
Αυτό που παρανόησαν τα μέλη του Κύκλου ήταν ότι ο Wittgenstein δεν πίστευε ότι « το άρρητο είναι ανοησία ».
Αντίθετα θεωρούσε ότι «τα πράγματα για τα οποία δεν μπορούμε να μιλήσουμε έχουν ιδιαίτερη σημασία»
Τα μέλη του Κύκλου ήταν άνθρωποι επιστήμονες που απέρριπταν τη μεταφυσική, την ηθικολογία και την πνευματικότητα. Αρχικά πίστεψαν ότι το Tractatus εξέφραζε την ίδια αντίληψη. Λίγα χρόνια μετά βρέθηκαν μπροστά σε έναν άνθρωπο που απήγγειλε ποίηση και ήταν κατά το ήμισυ μυστικιστής.
O Νεοθετικισμός καλλιεργήθηκε αρχικά στη Βιέννη, γι' αυτό έγινε γνωστός και καθιερώθηκε ως ο Κύκλος της Βιέννης. Ωστόσο, μετά την επικράτηση του Ναζισμού στη Γερμανία και στη συνέχεια στην Αυστρία, οι εκπρόσωποι του -από τους οποίους οι περισσότεροι ήταν Εβραίοι- κατέφυγαν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και στις ΗΠΑ. Εξ αυτού του γεγονότος έγιναν οι ζωντανοί φορείς της ευρύτερης διάδοσης του Νεοθετικισμού σε όλο τον κόσμο.
Ο Κύκλος και ο Karl Popper
Ο Karl Popper Βιεννέζος κι αυτός με εβραϊκή καταγωγή, τότε δηλαδή το 1929, 27 ετών, ποτέ δεν πήρε μέρος στις εβδομαδιαίες συζητήσεις του Κύκλου. Ο ίδιος αργότερα εξομολογείται ότι ποτέ δεν έγινε μέλος του Κύκλου.
Το πρώτο του μεγάλο έργο Logik der Forschhung ( Η Λογική της επιστημονικής ανακάλυψης ) που εκδόθηκε το 1934 ήταν εξίσου αξιόλογο με τα έργα των μελών του Κύκλου.
Γιατί άραγε ο Κύκλος αγνόησε τον νέο αυτό Βιεννέζο στοχαστή ;
Μια απάντηση θα μπορούσε να είναι ότι «αυτό συνέβη επειδή έτσι το θέλησε ο Moritz Schlick» και ο Schlick δεν εκτιμούσε τον Popper.
Πιο καθοριστικός παράγων όμως πρέπει να είναι η βαθύτατη αντιπάθεια του Popper για τον τότε γκουρού του Schlick – αλλά και των περισσότερων μελών- , τον Ludwig Wittgenstein. Η περιφρόνηση του νεαρού τότε Popper στο έργο του Wittgenstein είχε εκφραστεί και δημόσια λίγα χρόνια αργότερα το έτος δηλαδή 1932 σε μία τρικυμιώδη συνάντηση που έγινε μπροστά σε ευρύτερο κοινό. Τον κατηγορούσε ότι συμπεριφερόταν όπως η Καθολική Εκκλησία, απαγορεύοντας κάθε συζήτηση πάνω στα ζητήματα στα οποία ο ίδιος δεν είχε να δώσει απαντήσεις.
Σε όλη την υπόλοιπη ζωή του αναφερόταν στον Κύκλο της Βιέννης τονίζοντας τη φιλοσοφική απόσταση που τον χώριζε από αυτόν.
Στη θέση της ΕΠΑΛΗΘΕΥΣΙΜΟΤΗΤΑΣ εκείνος πρότεινε τη ΔΙΑΨΕΥΣΙΜΟΤΗΤΑ ως κριτήριο για το « ΕΑΝ ΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ»
Και η άποψή του ήταν ιδιαίτερα σοβαρή και εμπεριστατωμένη.
Κανένας αριθμός πειραμάτων δεν μπορεί να αποδείξει την ορθότητα μιας θεωρίας όπως ότι ο ήλιος θα ανατέλλει πάντοτε, εφόσον όσες φορές και να ανατείλει ο ήλιος δεν υπάρχει τίποτε που να αποκλείει ότι κάποια μέρα στο μέλλον δεν θα φανεί. Αντίθετα, ένα μόνο αρνητικό εμπειρικό δεδομένο αρκεί για αποδείξει ότι μια θεωρία είναι εσφαλμένη.
Μία θεωρία μπορεί να θεωρηθεί ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ εφόσον είναι ανοικτή στη ΔΙΑΨΕΥΣΗ της
Οι φιλόσοφοι δηλαδή του ρεύματος αυτού προσπάθησαν να βάλουν ορισμένα κριτήρια για την επαληθευσιμότητα ή μη των προτάσεων όπως αυτές που λες (μαγεία, θαύματα, θεός κτλ), με αντικειμενικό σκοπό την κατάργηση της μεταφυσικής και του μυστικισμού.
Προς τα τέλη της δεκαετίας του 1930 ο λογικός θετικισμός επιχειρεί σχετική άμβλυνση ορισμένων από τα αρχικά του δόγματα, την οποία προβάλλει αργότερα ως ανάπτυξη και φιλελευθεροποίηση. Αντικαθιστά λόγου χάρη την αρχή της αναγωγιμότητας της επιστημονικής γνώσης στα εμπειρικά δεδομένα με την αρχή της δυνατότητας εμπειρικής ερμηνείας του συστήματος, την αξίωση της πλήρους επαληθευσιμότητας με τον όρο της δυνατότητας μερικής έμμεσης επιβεβαιωσιμότητας.
Κριτικές του λογικού Θετικισμού
O λογικός Θετικισμός, που έτσι τον ονόμασαν, το 1931, ο Α.Ε. Μπλούμπεργχ (Α.Ε. Blumberg) και ο φιλόσοφος της Επιστήμης στη Μινεσότα Χέρμπερτ Φάιγκλ (Herbert Feigl), όπως ήταν επόμενο, υπεβλήθη εξαρχής σε σοβαρές κριτικές. Οι πιο πρόσφατες αφορούν τις απόψεις των λογικών εμπειριστών για τη φύση της επιστημονικής ερμηνείας, σχετικά με το ότι τα πράγματα δεν είναι πάντοτε τόσο απλά όσο πιστεύουμε ή νομίζουμε πως είναι.
H μεγαλύτερη προσοχή που δόθηκε στην ιστορία των επιστημονικών θεωριών δείχνει ορισμένα χάσματα στα εννοιολογικά συστήματα των επιστημών. Για παράδειγμα, ο σημαντικός ρόλος των πιθανολογικών ερμηνειών στις περισσότερες επιστήμες δέχεται σήμερα όλο και πιο εκλεπτυσμένες αναλύσεις.
Σπουδαίοι φυσικοί, με στιβαρό φιλοσοφικό λόγο, όπως ο Νηλς Μπορ, ο Έρβιν Σρέντινγκερ, ο Βέρνερ Χάιζενμπεργκ και πολλοί άλλοι, υποδεικνύουν με το συνολικό έργο τους ότι δεν υπάρχει ντε και καλά κάποια συστηματική οδός ή μια πρότυπη συνταγή να την ακολουθήσουμε, εκκινώντας από τα δεδομένα, προκειμένου να προσεγγίσουμε κάποια επιστημονική θεωρία.
Επίσης πρέπει να γίνει κατανοητό ότι μολονότι η επιστημονική δημιουργικότητα οδεύει -κατά κάποιον τρόπο- παράλληλα με την καλλιτεχνική δημιουργία, εντούτοις τα κριτήρια αξιολόγησης είναι τελείως διαφορετικά. Και παρά το ότι κάθε επιστημονικός ισχυρισμός υπόκειται κατ’ αρχήν σε αναθεώρηση, είναι μάλλον αφύσικο να αρνηθούμε εξαρχής τη σχετική σταθερότητα των εμπειρικών νόμων, οι οποίοι ουσιαστικά χρησιμεύουν σαν το κυρίως πεδίο δοκιμών των εναλλακτικών θεωριών.
πηγή: sciencearchives
Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2016
Ο Βολταίρος και η αντιμετώπιση του εξτρεμισμού
Ο Βολταίρος και η αντιμετώπιση του εξτρεμισμού: 'Η επικράτηση της μετριοπάθειας εναντίον του εξτρεμισμού, η αποριζοσπαστικοποίηση, δεν μπορεί να έρθει με πλήρη απόρριψη της ιδεολογίας, ή της θρησκείας, που τον γεννά, αλλά με μικρές νίκες σε μικρές μάχες.'
Ο Βολταίρος και η αντιμετώπιση του εξτρεμισμού
Ο Βολταίρος και η αντιμετώπιση του εξτρεμισμού: 'Η επικράτηση της μετριοπάθειας εναντίον του εξτρεμισμού, η αποριζοσπαστικοποίηση, δεν μπορεί να έρθει με πλήρη απόρριψη της ιδεολογίας, ή της θρησκείας, που τον γεννά, αλλά με μικρές νίκες σε μικρές μάχες.'
Ο Αριστοτέλης και η ιδανική δημοκρατία από την πλευρά της ισότητας
Ο Αριστοτέλης και η ιδανική δημοκρατία από την πλευρά της ισότητας: Ο Αριστοτέλης και η ιδανική δημοκρατία από την πλευρά της ισότητας
Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2016
Επιστημονικά άρθρα για Dudley Shapere, ―Meaning and Scientific Change
ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΙΣΑΓΩΓΗ LOSEE JOHN
ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ: Από την εποχή του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη οι επιστήμονες και οι φιλόσοφοι έθεσαν ερωτήματα σχετικά με την ορθή αξιολόγηση των επιστημονικών ερμηνειών. Η ''Ιστορική Εισαγωγή στη Φιλοσοφία της Επιστήμης'' είναι μια έκθεση θέσεων που έχουν υποστηριχθεί πάνω σε θέματα, όπως η διάκριση ανάμεσα στην επιστημονική έρευνα και σε άλλους τύπους ερμηνειών· η σχέση ανάμεσα σε θεωρίες και παρατηρησιακές αναφορές· η αξιολόγηση ανταγωνιζομένων θεωριών· και η φύση της προόδου στην επιστήμη. Ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου καθιστά τη φιλοσοφία της επιστήμης προσιτή σε αναγνώστες, που δεν έχουν εκτεταμένη γνώση της τυπικής λογικής ή της ιστορίας των επιμέρους επιστημών. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)
Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2016
Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2016
Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2016
Η ΜΕΤΑΣΤΟΙΧΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΣΤΟΝ HEIDEGGER ΚΩΣΤΑΣ Ν. ΤΣΙΑΝΤΗΣ
11ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ
Πάτρα:17-19 Οκτωβρίου
2008
Η ΜΕΤΑΣΤΟΙΧΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΣΤΟΝ HEIDEGGER
ΚΩΣΤΑΣ Ν. ΤΣΙΑΝΤΗΣ
Περίληψη (εκτενής)
Με το άρθρο επιχειρείται η
κατανόηση της μεταστοιχείωσης που
υφίσταται η έννοια του υποκειμένου στο έργο του Martin Heidegger, του βαθύνου
στοχαστή του 20ου αιώνα, ο οποίος επιχειρεί την υπέρβαση της μεταφυσικής
και της φιλοσοφίας της υποκειμενικότητας, στρέφοντας το ενδιαφέρον του προς την εστία του φιλοσοφείν: το Είναι [φύση*], με την προσωκρατική έννοια του όρου.
Στην πρώτη ενότητα του άρθρου δίδεται μια
συνοπτική επισκόπηση των μετασχηματισμών που σημειώθηκαν στην παραδοσιακή
φιλοσοφία, σύμφωνα με την ερμηνεία του Heidegger. Διασαφηνίζεται η άποψη για την αριστοτελική πρόσληψη του υποκειμένου ως προ-κειμένου, ως
ουσίας, καθώς και η σημειούμενη έκτοτε στη
φιλοσοφία Τροπή του υποκειμένου σε
subjectum, η οποία συντελέστηκε σε δυο ιστορικές φάσεις: τη μεσαιωνική και τη
νεότερη. Κατά την περίοδο της μεσαιωνικής φιλοσοφίας η έννοια του
υποκειμένου προσέλαβε τη σημασία της υπόστασης-substantia, ενώ κατά τη νεότερη περίοδο,
η οποία ξεκινά με το “cogito” του Descarte, το υποκείμενο επικαλύφτηκε από
την κυριαρχία της υποκειμενικότητας [Subjectivität],
του εγώ [Ich], της
εγωϊκότητας [Ichheit]. Η διαδικασία αυτή ολοκληρώνεται με τον Καντ,
ο οποίος θεωρεί ότι το ον είναι αυτό που εμπίπτει στην εμπειρία της επιστήμης (που
μπορεί να καθοριστεί και καθορίζεται από τη μαθηματικοφυσική σκέψη), όπου
επιπροστίθενται και οι ιστορικές και οι οικονομικές επιστήμες. Προς το ον αυτό
αντιπαρατίθεται ως αξία [οφείλειν] η κατηγορική προσταγή, η οποία καθορίζεται
από τον αυτονομημένο λόγο [Vernunft]
και ως λόγος. Η τροπή αυτή υποδηλώνει
κατά τον Heidegger μια
μεταβολή στην ουσία της αλήθειας του όντος στο χώρο της μεταφυσικής∙ ήγουν, η αλήθεια δεν στηρίζεται πλέον στην μεσαιωνική πίστη του
ανθρώπου στο Θεό, αλλά στη βεβαιότητα
που αναγνωρίζει ο άνθρωπος στην ύπαρξη του ίδιου του εγώ του, το οποίο
προβιβάζεται σε υποκείμενο, subjectum, θεωρούμενο ως consientia. Έτσι αναδείχνεται
και επικρατεί στη νεότερη φιλοσοφία ο διχασμός
υποκειμένου-αντικειμένου: Το ον δεν είναι πια φαινόμενο: «το πράγμα καθ’
εαυτό» όπως αρχικά το προσέλαβαν οι Έλληνες,
αλλά αντικείμενο [Gegen-stand] που αντίκειται στο
υποκείμενο, το ego.
Στη
δεύτερη ενότητα του άρθρου παρουσιάζεται η οντολογική ερμηνεία που δίνει ο Heidegger στον προαναφερθέντα
μετασχηματισμό. Η ερμηνεία αυτή βασίζεται στον μετασχηματισμό που υπέστη
ιστορικά η ουσία της αλήθειας: ήγουν η σταδιακή
συγκάλυψη της αλήθειας ως εκ-κάλυψης (της εξόδου από τη λήθη: α-λήθειας) και η μετατροπή της σε ιδιότητα του
λόγου [της πρότασης], σε ορθότητα [σε συμφωνία και αναπαράσταση]. Η εξέλιξη αυτή καθορίζεται από
δυο αποφασιστικά συμβάντα: (1) από τη μετατροπή της θεμελιακής εμπειρίας του
Είναι ως φύσεως* [ως προβαίνοντος φαίνεσθαι] στο Είναι ως ιδέα*: στην
παρ-ιστάμενη ενώπιόν μας σταθερή παρουσία με την έννοια του «έστιν» (ύπαρξης, existentia) και του «τί έστιν» (ουσίας, essentia), και (2) από τον χωρισμό της
φύσης* και του λόγου* (που στον Παρμενίδη
συνδέονται μεταξύ τους ουσιωδώς) και τη μετέπειτα μετατροπή του λόγου (της περισυλλογής του Όντος και του λέγειν ως
αποκαλύπτειν) σε «λέγειν τι κατά τινός»: σε απόφανση. Αυτό για το οποίο μιλάμε,
είναι αυτό που κάθε φορά κείται στη βάση της απόφανσης, αυτό που της υπόκειται,
το υποκείμενον (subjectum).
Από τη μεριά του λόγου, το Είναι γίνεται τώρα αυτό το υποκείμενο, το οποίο τίθεται
στην αρμοδιότητα του λόγου: του αποφαίνεσθαι
και του κατηγορείν. Το Ον ως «τι έστιν» κυριαρχεί έναντι του «έστιν» και,
με την ιδιοποίηση του αΐδιου χαρακτήρα
της ιδέας, γίνεται το οντικώτερο των όντων: το «όντως ον», η ουσία. Πραγματικό
ον είναι αυτό που πάντοτε υπάρχει, το
«αεί ον»: η ουσία, το πάντοτε υποκείμενο, το πρότερον*, το a priori. Ο λόγος ως απόφανση
[ως αποφαίνουσα κατανόηση] ορθώνεται ο ίδιος αντιμέτωπος προς τη φύση* και
γίνεται η πηγή προέλευσης όλων των
καθορισμών του Είναι. Η ώρα για τη
γέννηση της Λογικής [επιστήμης], για τη μετατροπή του λόγου σε Όργανον έχει φτάσει. Ήδη η ερμηνεία του ώδε-είναι ως υπόστασης και υποκειμενικότητας
είναι σχεδόν αναπόφευκτη.
Στη τρίτη ενότητα του άρθρου παρουσιάζεται
η χαϊντεγγεριανή διάκριση μεταξύ υποκειμενικότητας (Subjectivität) και υποκειμενότητας (Subjectität),
ενώ διασαφηνίζεται η προσπάθεια του στοχαστή
να καθαιρέσει τον όρο συνείδηση ως φορέα της υποκειμενικότητας, να εντοπίσει
μια «έξοδο από τη φυλακή της συνείδησης»
και να εγκαθιδρύσει το Dasein:
το εδωνά-Είναι ως φορέα της δυνατότητας
να στοχαστούμε, όπως ισχυρίζεται, το ελληνικό νόημα του Εγώ.
Στην τέταρτη ενότητα διασαφηνίζεται η
μεταστοιχείωση που υφίσταται η έννοια
του υποκειμένου στο πλαίσιο του
διανοιγόμενου δεσμού Dasein και Είναι (εξάρτηση
της κατανόησης του Είναι από την κατανόηση του ώδε-είναι), τον οποίο ο Heidegger θεωρεί
όχι ως διαλληλία (φαύλο κύκλο) αλλά ως πηγή της ουσίας της ανθρώπινης ύπαρξης
(μόνο το Dasein υπάρχει, ενώ τα άλλα όντα είναι). Είναι υπάρχει μόνο εφόσον
υπάρχει αλήθεια. Όμως το είδος του Είναι της αλήθειας έχει το χαρακτήρα του εδωνά-Είναι. Κάθε αλήθεια
είναι σχετική προς το Είναι του εδωνά-Είναι, χωρίς ωστόσο η σχετικότητα αυτή να
σημαίνει ότι κάθε αλήθεια είναι «υποκειμενική». Σκιαγραφείται στην ενότητα αυτή
ο τρόπος που ο φιλόσοφος προσεγγίζει το ζήτημα του Είναι καθώς και η μεταβολή
που σημειώνεται ανάμεσα στην πρώιμη και
την ώριμη φάση του έργου του. Σκιαγραφείται η σχέση Είναι και Dasein, όπως αυτή αναπτύσσεται στην υπαρξιακή αναλυτική του Είναι και
Χρόνος, και στη συνέχεια
διερευνάται η Στροφή που επιχειρεί
ο φιλόσοφος με το ώριμο έργο του.
Διευκρινίζεται ότι στον πρώϊμο Heidegger το Ον προκύπτει ως διανοητικό κατασκεύασμα
της εργαλειακής ορθολογικότητας και αυτεξούσιας Εγώτητας: ότι το νοείν κατά τη
φάση αυτή αναπαριστά και θέτει το Ον. Αντίθετα, στον ώριμο Heidegger το νοείν τίθεται και ομολογεί
το Εόν. Το Είναι δεν το ιδρύει
πλέον το ώδε-είναι (Dasein), δεν το παράγει μια
συγκροτησιακή, υπερβατολογική υποκειμενικότητα [Εγώτητα] ως υπερβατολογικό της ορίζοντα· αντίστροφα, ο
άνθρωπος τίθεται από το Είναι,
καθίσταται το ώδε [Da]
του Είναι [Da-sein], γίνεται ο τόπος της
αποκαλυπτικότητας του Είναι. Η σχέση του
ανθρώπου προς το Είναι πλέον μεταβάλλεται. «Η ομολογία προς το Είναι του όντος
είναι η φιλοσοφία».
Ως συμπέρασμα προκύπτει ότι μέσα από την
αποδόμηση της μεταφυσικής που επιχειρεί ο
Heidegger δείχνει τις φάσεις απ’ τις οποίες προήλθε ο μετασχηματισμός
του υποκειμένου σε αντικείμενο [των σύγχρονων επιστημών], με συνέπεια τη συσκότιση του
Είναι. Με την επανέναρξη του φιλοσοφείν και
την επιστροφή του στην «καταγωγή της σκέπτεσθαι»: στον Παρμενίδη (Zähringen Seminar,1973), ο Heidegger ζητά
έναν πιο αυθεντικό προσδιορισμό της
σχέσης Είναι και Dasein:
ήγουν, τη διάνοιξη για τον άνθρωπο του
τόπου μιας άνεσης που βρίσκεται έξω από τη διαφορά ενεργητικότητας και
παθητικότητας και υπερβαίνει τη βούληση.
Η φάση αυτή δεν αποτελεί βέβαια μια διόρθωση πορείας που έρχεται να άρει ένα
πρώην λάθος∙ η πρώιμη φάση του έργου του περιέχεται στην ώριμη: βρίσκεται στον
κύκλο της πορείας προς την αλήθεια και
το «ατρεμές» κέντρο της. Μέσα από
την εμπειρία της μάθησης αυτής το Dasein υπερβαίνει τη διαφορά υποκειμένου-αντικειμένου και το
αυτεξούσιο του Εγώ, καθώς βιώνει πρώτα την έσχατη δυνατότητά του: το
θάνατο, ενώ στη συνέχεια ομολογεί μέσα
στο ξέφωτο του αυτοκρυπτόμενου (Χρόνου) την αλήθεια του Εόντος [της αρχέγονης (προσωκρατικής) φύσεως*].
ΚΩΣΤΑΣ Ν. ΤΣΙΑΝΤΗΣ
Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2016
Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2016
Παρασκευή 1 Ιανουαρίου 2016
Aristotle's Treatment of Φαντασία
Aristotle's Treatment of Φαντασία Χρησιμοποιείστε πλήρη οθόνη (πηγαίνοντας στο εικονίδιο δεξιά rστο τέλος του κειμένου)
Η φυσική φιλοσοφία του Αριστοτέλη ομώνυμο κεφάλαιο στο έργο του David C. Lindberg
https://ekivolosblog.wordpress.com/2015/03/17/κντ.
''Ο Αριστοτέλης, όχι λιγότερο από τον Πλάτωνα, είναι προσανατολισμένος προς τη σύλληψη του καθολικού· αλλά, σε αντίθεση με το δάσκαλό του, υποστηρίζει ότι η διαδικασία σύλληψης του καθολικού ξεκινά από τα καθέκαστα. Από τη στιγμή που διαθέτουμε τον καθολικό ορισμό, μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε ως προκείμενη παραγωγικών συλλογισμών5.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΓΙΑΝΝΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ-ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
Ακολουθούν
τα κείμενα του Ζαν Ζιγκλέρ, των 15 Νομπελιστών, των 1700 διανοουμένων από τη
Γαλλία, η Διακήρυξη
32 ανθρώπων του πνεύματος προς τους πολιτικούς, η Επιστολή των 11 υπέρ του Μεσοπρόθεσμου, η επιστολή Μπέη, η πρωτοβουλία των γιατρών της Αθήνας για συγκρότηση
Πανεπιστημονικού Μετώπου και το κείμενο του Ανδρέα Γιαννουλόπουλου 2/03/2008
(σε μορφή jpg).
Ζαν Ζιγκλέρ: Παραδειγματική για όλη την Ευρώπη
η αντίσταση των Ελλήνων. Πρωτοπόρος ο ΣΥΡΙΖΑ
HuffPost
Greece | Newsroom
·
Δημοσιεύθηκε: 17/12/2015
12:07 μμ Ενημερώθηκε: 17/12/2015 12:07 μμ
Τάσσεται υπέρ του κουρέματος του ελληνικού χρέους, ώστε να δοθεί στην Ελλάδα η ευκαιρία να ανοικοδομηθεί. Προτρέπει την «κοινωνία των πολιτών σε όλες της ευρωπαϊκές χώρες να δείξει αλληλεγγύη, να πιέσει τις κυβερνήσεις και τις Βρυξέλλες ώστε να γίνει η διαγραφή του». Τονίζει ότι «οι διανοούμενοι έχουν το καθήκον να αποκαλύψουν ότι πρόκειται για καθαρή άσκηση βίας, για μια δικτατορική στρατηγική λεηλασίας και ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος έχει μια εγκληματική διάσταση» και χαρακτηρίζει ως απόλυτο αίσχος τις προσβολές κατά «της χώρας που μας δώρισε τη Δημοκρατία» και τη «συκοφάντηση των απόγονων του Περικλή και των δημιουργών του Παρθενώνα» από μερίδα του Τύπου.«Τρέφω μεγάλη εκτίμηση για τον ελληνικό λαό, όχι μόνο για τη μεγάλη του ιστορία και την τεράστια συμβολή του στον πολιτισμό», αλλά και για την «παραδειγματική αντίστασή του» η οποία «θα συμβάλλει πάρα πολύ στην ενίσχυση του αγώνα κατά του χρηματιστηριακού καπιταλισμού σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο», λέει στην αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων και στον Αντώνη Πολυχρονάκη ο γνωστός Ελβετός πολέμιος της παγκοσμιοποίησης Ζαν Ζιγκλέρ και μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ. Προσθέτει δε ότι «χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ δεν θα υπήρχε το Podemos στην Ισπανία, αντίσταση στην Ιταλία, το «Μέτωπο της αριστεράς» του Μελανσόν στη Γαλλία και το κόμμα της γερμανικής αριστεράς («Die Linke») δεν θα είχε τόσο μεγάλη σημασία».
Ο επί
σειράν ετών διατελέσας βουλευτής του αριστερού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος στο
ελβετικό κοινοβούλιο, βάλει και κατά της χώρας του, την οποία χαρακτηρίζει ως
«πολύ διεφθαρμένη», αφού ο δικός της «ορυκτός πλούτος είναι τα αιματοβαμμένα
χρήματα δικτατόρων, μαφιόζικων καρτέλ ξεπλύματος χρήματος, φοροφυγάδων, της
ρωσικής ολιγαρχίας», αλλά και Ελλήνων, οι οποίοι «δεν πληρώνουν φόρους».
Σημειώνει δε ότι η «Ελλάδα έχει μεταβληθεί σε προτεκτοράτο από την Ε.Ε.» και
«αυτό έχει να κάνει και με τη λεηλασία των ελληνικών ταμείων από τις ελβετικές
τράπεζες».
Ο πρώην
καθηγητής κοινωνιολογίας στα πανεπιστήμια της Γενεύης και της Σορβόννης, ο
οποίος γεννήθηκε το 1934, λέει επίσης ότι ο νεοφιλελεύθερος «αρπακτικός
καπιταλισμός απλώθηκε στον κόσμο σα μια πυρκαγιά» και επέβαλε μια δικτατορική
και «κανιβαλική παγκόσμια τάξη», με αποτέλεσμα να κυριαρχούν σήμερα
«χρηματοπιστωτικές ολιγαρχίες», οι οποίες έχουν «τέτοια δύναμη που δεν είχε
ποτέ βασιλιάς, αυτοκράτορας ή πάπας στην ιστορία της ανθρωπότητας».
Ο Ζαν
Ζιγκλέρ, ο οποίος υπήρξε και ειδικός εισηγητής του ΟΗΕ για το δικαίωμα στη
διατροφή, υπογραμμίζει ότι «οι πεντακόσιοι μεγαλύτεροι ιδιωτικοί
επιχειρηματικοί όμιλοι κατέχουν το 52% του παγκόσμιου πλούτου» και έχουν
εγκαθιδρύσει μια πλανητική δικτατορία, ενώ «την ίδια στιγμή ολόκληρες χώρες
βυθίζονται σε μιαν απίστευτη δυστυχία». Καταγγέλει μάλιστα ότι «κάθε στιγμή που
μιλάμε, ένα παιδί πεθαίνει, δηλαδή δολοφονείται», καθώς επίσης ότι «από τα 7,3
δισεκατομμύρια των κατοίκων της γης το ένα υποσιτίζεται», παρόλο που «η
παγκόσμια γεωργική παραγωγή θα μπορούσε άνετα να θρέψει σχεδόν το διπλάσιο
πληθυσμό της γης». Και επειδή αυτή η «νέα παγκόσμια κανιβαλική τάξη σκοτώνει
και μάλιστα χωρίς κανένα λόγο, πρέπει να γκρεμισθεί εκ βάθρων».
Κατά τον
σφοδρό επικριτή της παγκοσμιοποίησης, «η αντιπροσωπευτική δυτική δημοκρατία
είναι στα τελευταία της» και τα «εθνικά κράτη έχουν γίνει αποικίες,
συμπεριλαμβανομένων και των μεγάλων», αφού ακόμα και «ο Αμερικανός πρόεδρος
κάνει ό,τι του υπαγορεύουν οι πολυεθνικές».
Στο
τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Αλλαξε τον κόσμο», το οποίο δεν έχει ακόμα
εκδοθεί στα ελληνικά, ο πολυγραφότατος συγγραφέας διακηρύσσει, ωστόσο, ότι η
μεγάλη ελπίδα είναι η «πλανητική κοινωνία των πολιτών και τα μέτωπα αντίστασης»
όπως αυτό «των Ελλήνων κατά της μετατροπής της χώρας τους σε προτεκτοράτο».
Η πλήρης
συνέντευξη στο ΑΠΕ και στον Aντώνη Πολυχρονάκη έχει ως εξής:
-Κύριε
Ζιγκλέρ, πως έγινε ένας Ελβετός από εύπορη οικογένεια επαναστάτης;
Μεγάλωσα σε μια μικρή ελβετική πόλη κοντά στη Βέρνη, σε ένα στοργικό καλβινιστικό σπίτι. Ο πατέρας μου ήταν πρόεδρος δικαστηρίου και αξιωματικός του ελβετικού στρατού. Οταν ήμουν δεκατεσσάρων ετών είδα στην κεντρική πλατεία φτωχούς αγρότες να πουλούν τα παιδιά τους σε δημοπρασία σα να ήταν ζώα στους πλούσιους, οι οποίοι τα εκμεταλλεύονταν και τα κακομεταχειρίζονταν. Ρώτησα τον πατέρα μου γιατί και μου είπε ότι μεν είναι τρομερό, αλλά αυτή είναι η τάξη του κόσμου, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Πρόκειται για την καλβινιστική διδασκαλία του «απόλυτου προορισμού». Σώζονται μόνον εκείνοι τους οποίους εκ των προτέρων έχει καθορίσει ο Θεός. Ως έφηβος δεν μπορούσα να το ανεχτώ και στα δεκαέξι έφυγα από το σπίτι.
Μεγάλωσα σε μια μικρή ελβετική πόλη κοντά στη Βέρνη, σε ένα στοργικό καλβινιστικό σπίτι. Ο πατέρας μου ήταν πρόεδρος δικαστηρίου και αξιωματικός του ελβετικού στρατού. Οταν ήμουν δεκατεσσάρων ετών είδα στην κεντρική πλατεία φτωχούς αγρότες να πουλούν τα παιδιά τους σε δημοπρασία σα να ήταν ζώα στους πλούσιους, οι οποίοι τα εκμεταλλεύονταν και τα κακομεταχειρίζονταν. Ρώτησα τον πατέρα μου γιατί και μου είπε ότι μεν είναι τρομερό, αλλά αυτή είναι η τάξη του κόσμου, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Πρόκειται για την καλβινιστική διδασκαλία του «απόλυτου προορισμού». Σώζονται μόνον εκείνοι τους οποίους εκ των προτέρων έχει καθορίσει ο Θεός. Ως έφηβος δεν μπορούσα να το ανεχτώ και στα δεκαέξι έφυγα από το σπίτι.
-Και που
πήγατε;
Στο
Παρίσι. Κουβαλούσα κιβώτια σε ένα κατάστημα τροφίμων και παράλληλα σπούδαζα.
Εγινα μέλος της φοιτητικής κομμουνιστικής νεολαίας στην οποία έκανε ομιλίες ο
Ζαν Πολ Σαρτρ και η Σιμόν ντε Μπωβουάρ. Εκεί τους γνώρισα. Συμμετείχα επίσης σε
μια μπριγάδα αλληλεγγύης της σοσιαλιστικής διεθνούς για εθελοντική επεξεργασία
ζαχαροκάλαμου στην Κούβα. Εκεί πρωτοείδα τον Τσε Γκεβάρα. Στην πρώτη παγκόσμια
διάσκεψη για τη ζάχαρη το 1964 στη Γενεύη ήταν ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας
της Κούβας και μου ανέθεσαν να είμαι ο οδηγός του. Οταν έφευγε του ζήτησα να με
πάρει μαζί του, αλλά εκείνος έδειξε τις διαφημίσεις των τραπεζών, μου είπε
«εκεί είναι ο εγκέφαλος του θηρίου, εδώ γεννήθηκες, εδώ πρέπει να δώσεις τον
αγώνα σου» και έφυγε.
-Και πως
αντιδράσατε;
Ενοιωσα
βαθιά προσβεβλημένος, διότι ο Τσε με έπαιρνε για έναν άχρηστο αστό, αλλά μου
έσωσε τη ζωή, διότι αφού δεν είχα στρατιωτική εκπαίδευση σύντομα θα βρισκόμουν
νεκρός σε κάποια χώρα της Λατινικής Αμερικής και δεν θα ήμουν καθόλου χρήσιμος.
Ακολούθησα τη συμβουλή του και επέλεξα τον δρόμο της «ανατρεπτικής
ενσωμάτωσης», του αγώνα μέσα από τους θεσμούς. Εξελέγην στο κοινοβούλιο, έγινα
καθηγητής στα πανεπιστήμια της Γενεύης και της Σορβόννη στο Παρίσι, έγραψα
βιβλία και υπερασπίστηκα το δίκαιο των κατατρεγμένων παντού.
-Στα
βιβλία σας επικρίνετε και τη χώρα σας…
Η
Ελβετία είναι μια πολύ διεφθαρμένη χώρα. Είναι η δεύτερη πλουσιότερη χώρα στον
κόσμο μετά το Κουβέιτ. Ο δικός της ορυκτός της πλούτος είναι τα αιματοβαμμένο
χρήματα των δικτατόρων, των διεθνών μαφιόζικων καρτέλ ξεπλύματος χρήματος, των
φοροφυγάδων από τις γύρω βιομηχανικές χώρες και της ρωσικής ολιγαρχίας.
Σημειώστε επίσης ότι το 27% των εξωχώριων εταιρειών έχουν την έδρα τους στην
Ελβετία ή διοικούνται μέσω των ελβετικών τραπεζών. Πρόκειται για αιματοβαμμένα
λεφτά, την ώρα που τα παιδιά στον τρίτο κόσμο πεθαίνουν από ασιτία. Αλλά και
Ελληνες έχουν τα λεφτά τους επίσης στην Ελβετία, δεν πληρώνουν φόρους και
τελικά υποφέρει ο λαός. Η Ελλάδα έχει μεταβληθεί σε προτεκτοράτο και το 40% ζει
κάτω από το όριο της φτώχιας. Αυτό έχει να κάνει και με τη λεηλασία των
ελληνικών ταμείων από τις ελβετικές τράπεζες.
-Το
τελευταίο σας βιβλίο έχει τον τίτλο «Αλλαξε το κόσμο». Σε τι κόσμο ζούμε και
γιατί πρέπει να τον αλλάξουμε;
Ζούμε σε
μια κανιβαλική παγκόσμια τάξη. Οι παραγωγικές δυνάμεις αυτού του πλανήτη
αυξήθηκαν απίστευτα από την έναρξη της παγκοσμιοποίησης. Μέχρι την κατάρρευση
του υπαρκτού σοσιαλισμού, ο οποίος στην πραγματικότητα ήταν μια
αστυνομοκρατούμενη δικτατορία, ο αρπακτικός καπιταλισμός περιοριζόταν στο
λεγόμενο δυτικό κόσμο. Μετά απλώθηκε στον κόσμο σα μια πυρκαγιά. Δημιούργησε
ένα ρυθμιστικό πλαίσιο, την παγκόσμια αγορά και επιβλήθηκε με μια θεωρία
νομιμοποίησης, το λεγόμενο νεοφιλελευθερισμό. Σύμφωνα με αυτή δεν είναι οι
άνθρωποι εκείνοι οι οποίοι διαμορφώνουν την πολιτική και την οικονομία, αλλά οι
αγορές ως φυσικός νόμος.
-Με ποιο
αποτέλεσμα;
Το
αποτέλεσμα είναι ότι ήδη στην πρώτη δεκαετία της παγκοσμιοποίησης, το παγκόσμιο
εμπόριο τριπλασιάστηκε, η κατανάλωση ενέργειας διπλασιάζεται κάθε τέσσερα
χρόνια και το παγκόσμιο ακαθάριστο προϊόν υπερδιπλασιάστηκε. Οι
χρηματοπιστωτικές ολιγαρχίες χειραφετήθηκαν, σήμερα κυριαρχούν στον κόσμο και
έχουν μια τέτοια δύναμη που δεν είχε ποτέ ένας βασιλιάς, ένας αυτοκράτορας ή
ένας πάπας στην ιστορία της ανθρωπότητας.
-Δηλαδή
πιο συγκεκριμένα;
Οι
πεντακόσιοι μεγαλύτεροι ιδιωτικοί επιχειρηματικοί όμιλοι κατέχουν το 52% του
παγκόσμιου πλούτου και δεν υπόκεινται σε κανέναν έλεγχο. Εχουν εγκαθιδρύσει μια
παγκόσμια δικτατορία σε αυτόν το πλανήτη. Και την ίδια στιγμή, με αυτήν την
ανήκουστη συγκέντρωση πλούτου, τη συγκέντρωση ιδεολογικού, οικονομικού,
πολιτικού και στρατιωτικού ελέγχου κρατών και λαών παγκοσμίως, ολόκληρες χώρες
βυθίζονται σε μιαν απίστευτη δυστυχία. Κάθε πέντε δευτερόλεπτα, πέρυσι, πέθαινε
ένα παιδί κάτω των δέκα ετών στον κόσμο από πείνα, σύμφωνα με τον οργανισμό
διατροφής του ΟΗΕ. Από τα 7,3 δισεκατομμύρια των κατοίκων της γης το ένα
υποσιτίζεται, εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων υποφέρουν από δίψα, πόλεμο,
αρρώστιες, ενώ η παγκόσμια γεωργική παραγωγή θα μπορούσε άνετα να θρέψει δώδεκα
δισεκατομμύρια ανθρώπους περίπου, δηλαδή το διπλάσιο σχεδόν πληθυσμό της γης.
Κάθε στιγμή που μιλάμε, πεθαίνει ένα παιδί, δηλαδή δολοφονείται. Πρόσφατα
μάλιστα ήμουν στο ανατολικό Κογκό, στη Γκόμα, μια πόλη μεγαλύτερη από τη
Ζυρίχη, όπου δεν υπάρχει ούτε καν ένα νοσοκομείο. Οι αχρείοι που βρίσκονται
στην εξουσία στην Κινσάσα λεηλατούν το λαό και τα αιματοβαμμένα χρήματά τους
έρχονται εδώ και γίνονται μέρος του ελβετικού πλούτου. Δεν μπορώ να το ανεχτώ.
Γι αυτό χαρακτηρίζω αυτήν τη νέα παγκόσμια τάξη κανιβαλική. Επειδή σκοτώνει και
μάλιστα χωρίς κανένα λόγο. Και γι΄ αυτό πρέπει να γκρεμισθεί εκ βάθρων…
-Και πως
μπορεί να γίνει αυτό κύριε Ζιγκλέρ, τι προτείνετε;
Ο Ζαν
Πολ Σαρτρ λέει «αναγνωρίστε τον εχθρό, πολεμήστε τον εχθρό». Πρέπει να
εξηγήσουμε στους ανθρώπους πως λειτουργεί αυτή η κανιβαλική παγκόσμια τάξη. Οι
μάζες πρέπει να αλλάξουν τον κόσμο. Νομίζω πως η αντιπροσωπευτική δυτική
δημοκρατία, όπως την περιέγραψε ο Ζαν-Ζακ Ρουσώ στο «Κοινωνικό συμβόλαιο»,
είναι στα τελευταία της. Η ελπίδα δεν βρίσκεται στα εθνικά κράτη, αυτά έχουν
γίνει αποικίες, συμπεριλαμβανομένων και των μεγάλων. Ο Αμερικανός πρόεδρος
κάνει ό,τι του υπαγορεύουν ο μεγάλες πολυεθνικές σε όλα τα επίπεδα. Ζούμε σε
έναν κανιβαλικό κόσμο, αλλά υπάρχει ελπίδα. Η μεγάλη ελπίδα είναι η πλανητική
κοινωνία των πολιτών και τα μέτωπα αντίστασης. Η αλληλεγγύη και η ταύτιση με
τον άλλο έχουν κλονιστεί από την παράφρονα νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, αλλά όπως
έχει πεί ο Γερμανός φιλόσοφος Ιμάνουελ Κάντ οι απάνθρωπες πράξεις δεν
καταστρέφουν ποτέ την ίδια την ανθρωπιά.
-Ποια
είναι η γνώμη σας για την κατάσταση στην Ελλάδα;
Τρέφω
μεγάλη εκτίμηση για τον ελληνικό λαό, όχι μόνο για τη μεγάλη του ιστορία και
την τεράστια συμβολή του στον πολιτισμό. Οι Ελληνες ξεσηκώθηκαν κατά των ναζί,
έδειξαν απίστευτο θάρρος στον εμφύλιο πόλεμο κατά των Αγγλων, μετά εναντιώθηκαν
και έδιωξαν τη δικτατορία των συνταγματαρχών και αντιστάθηκαν και τώρα. Ο
ελληνικός λαός δεν γονάτισε και γι΄ αυτό λέω πως δημιουργείται μια ελπίδα με
την κοινωνία των πολιτών, με τα νέα κοινωνικά κινήματα, την Greenpeace, την
Attac, τη Διεθνή Αμνηστία, αλλά και με το αντιστασιακό κίνημα των Ελλήνων κατά
της μετατροπής της χώρας τους σε προτεκτοράτο. Ζούμε σε δημοκρατίες με
ελλείμματα, αλλά έχουμε όλα τα όπλα για να πολεμήσουμε τις ολιγαρχίες. Δεν
υπάρχει αδυναμία στις δημοκρατίες. Μόνο μια αποξενωμένη, μη αφυπνισμένη
συνείδηση πιστεύει στην αδυναμία της αντίδρασης.
-Ποια
νομίζετε ότι είναι η λύση τώρα για την Ελλάδα;
Οταν το
εξωτερικό χρέος της Ελλάδας είναι τριπλάσιο του ΑΕΠ της υπάρχει μόνο μια λύση
για το μέλλον, το κούρεμα του χρέους. Να το περικόψουν δραστικά, να το
διαλύσουν, για να δώσουν στην Ελλάδα την ευκαιρία της ανοικοδόμησης. Πρέπει η
κοινωνία των πολιτών σε όλες της ευρωπαϊκές χώρες να δείξει αλληλεγγύη, να
πιέσει τις κυβερνήσεις και τις Βρυξέλλες ώστε να γίνει διαγραφή του ελληνικού
χρέους για να καταργηθεί το προτεκτοράτο. Αυτός είναι ο δρόμος, ο καθένας τον
ξέρει, πρέπει ο καθένας να ξεσηκωθεί παντού. Είναι ρεαλιστικό, δεν είναι
ουτοπικό. Μπορεί να γίνει. Οι διανοούμενοι έχουν το καθήκον να αποκαλύψουν την
αλήθεια, να αποκαλύψουν ότι πρόκειται για καθαρή άσκηση βίας, για μια καθαρή
δικτατορική στρατηγική λεηλασίας και ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος έχει μια
εγκληματική διάσταση.
-Που
βρίσκεται αλήθεια τη δύναμη να αγωνίζεσθε για τις ιδέες σας;
Καταρχάς
ανήκω στους προνομιούχους των προνομιούχων και είχα όλες τις ανέσεις για να
εξελιχθώ, να αποκτήσω το βήμα για να διαδίδω τις ιδέες μου. Αυτό που μας
χωρίζει, όμως, από τους άλλους, είναι μόνο η σύμπτωση της γέννησης σε ένα
συγκεκριμένο περιβάλλον.
-Αλήθεια,
πως δεν σας έχουν πετάξει έξω από τον ΟΗΕ μέχρι τώρα;
Επειδή η
πλειοψηφία είναι κράτη του τρίτου κόσμου που υποφέρουν. Οι Αμερικανοί και οι
δυτικοευρωπαίοι έχουν κάνει τα πάντα να με διώξουν, αλλά δεν το κατάφεραν.
-Θα
θέλατε να στείλετε ένα μήνυμα προς τους Ελληνες;
Θα ήταν
υπεροπτικό να το κάνω. Θέλω όμως να πω, ότι η αντίσταση των Ελλήνων είναι
παραδειγματική για ολόκληρη την Ευρώπη. Χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ δεν θα υπήρχε το
Ποδέμος στην Ισπανία να διοικεί όλες τις μεγάλες πόλεις στην Ισπανία, δε θα
υπήρχε αντίσταση στην Ιταλία, το μέτωπο της αριστεράς με τον Μελανσόν στη
Γαλλία και σίγουρα δεν θα είχε το κόμμα της αριστεράς στη Γερμανία τόσο μεγάλη
σημασία, χωρίς την παραδειγματική αντίσταση του ελληνικού λαού κατά του
μνημονίου. Η Ευρώπη οφείλει στους Ελληνες πάρα πολλά και θα δείτε πως αυτό το
παράδειγμα της αντίστασης θα συμβάλλει πάρα πολύ στην ενίσχυση του αγώνα κατά
του χρηματιστηριακού καπιταλισμού σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο. Είναι ένα αίσχος
η μόνιμη προσβολή του ελληνικού λαού από μερίδα του Τύπου κατά της χώρας που
μας δώρισε τη Δημοκρατία. Είναι το απόλυτο αίσχος να συκοφαντούνται με αυτόν
τον τρόπο οι απόγονοι το Περικλή και των δημιουργών του Παρθενώνα.
(Με
πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ)
Δεκαπέντε νομπελίστες καλούν
ΕΕ και ΗΠΑ σε δράση και σεβασμό υπέρ της Ελλάδας
σχόλιαΠληθαίνουν οι φωνές από διεθνείς
προσωπικότητες για τη στήριξη της Ελλάδος, ώστε να ληφθούν μέτρα τα οποία θα
συμβάλουν να βγει γρήγορα η χώρα από την κρίση
Δεκαπέντε κορυφαίοι επιστήμονες του πλανήτη, κάτοχοι του βραβείου Νόμπελ,
ανέλαβαν πρωτοβουλία, στέλνοντας επιστολή τόσο στις ευρωπαϊκές αρχές όσο και
στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής με στόχο να εφαρμοστούν πολιτικές που θα
οδηγήσουν την Ελλάδα στον δρόμο της ανάπτυξης.
Στην επιστολή
τους οι δεκαπέντε νομπελίστες, αφού χαρακτηρίζουν την Ελλάδα γενέτειρα της
δημοκρατίας και των ανθρώπινων αξιών, επισημαίνουν ότι η χώρα μας μαστίζεται
από μία μακρά, συνεχή και βαθιά οικονομική κρίση που έχει επηρεάσει αρνητικά
τις ζωές των Ελλήνων, τις υποδομές και το μέλλον της χώρας.
Οι κορυφαίοι
επιστήμονες διαψεύδουν κατηγορηματικά τους ισχυρισμούς διάφορων κύκλων περί
δήθεν «τεμπέληδων Ελλήνων», σημειώνοντας ότι οι Έλληνες δουλεύουν σκληρά, είναι
δημιουργικοί και εφευρετικοί και όπου εργάζονται σε χώρες του εξωτερικού
διαπρέπουν, αποτελούν λαμπρό παράδειγμα επιστημονικής κατάρτισης και συμβάλλουν
σημαντικά στην ανάπτυξη των χωρών όπου εργάζονται.
Σε ό,τι αφορά
τον τομέα της έρευνας οι 15 νομπελίστες επισημαίνουν ότι η Ελλάδα
διαθέτει ισχυρά ερευνητικά κέντρα, τα οποία κατατάσσονται σε υψηλό επίπεδο για
την παραγωγική τους έρευνα, με εξαίρετο ανθρώπινο δυναμικό, παρά τα προβλήματα
που έχει δημιουργήσει η κρίση με ελλείψεις, τόσο σε κονδύλια όσο και σε
υποδομές, γεγονός που αναγκάζει κορυφαίους Έλληνες επιστήμονες να αναζητήσουν την
τύχη τους σε χώρες του εξωτερικού.
Στην επιστολή
τους οι 15 τονίζουν ότι στόχος της πρωτοβουλίας τους είναι να
συμβάλλει θετικά στις σημαντικές αποφάσεις που λαμβάνονται αυτή τη στιγμή για
την Ελλάδα, καθώς όπως υποστηρίζουν, η στήριξη της έρευνας και του εξαιρετικού
ανθρώπινου δυναμικού που διαθέτουν τα πανεπιστήμια και τα ερευνητικά κέντρα της
χώρας μας, μπορούν να αποτελέσουν μοχλό ανάπτυξης και δίοδο εξόδου της από την
κρίση.
Στο πλαίσιο
αυτό, οι 15 κάτοχοι του βραβείου Νόμπελ καλούν τις ηγεσίες της
Ευρώπης και της Αμερικής να αναλάβουν δράσεις για να επιστρέψει σύντομα η
Ελλάδα σε συνθήκες ανάπτυξης και ευημερίας. Εκτιμούν επίσης ότι τα μέτρα
λιτότητας που έχουν επιβληθεί στη χώρα μας είναι σκληρά και άδικα για τους
πολίτες και την ακαδημαϊκή κοινότητα, δεν οδηγούν πουθενά και καλούν την
ευρωπαϊκή ηγεσία να προωθήσει πολιτικές που θα εμπεριέχουν την παράμετρο της
ανάπτυξης, διαφορετικά, όπως υποστηρίζουν, θα είναι αναποτελεσματικές, θα
αναχαιτίζουν την πρόοδο και θα οδηγούν σε περαιτέρω ύφεση.
Τέλος, καλούν
την ΕΕ και την Αμερική να δείξουν τον απαραίτητο σεβασμό για όσα έχουν
προσφέρει οι Έλληνες στον διεθνή πολιτισμό και να πάρουν μέτρα ώστε να
εξαλειφθούν οι αιτίες που προκαλούν την ύφεση.
Η επιστολή,
που υπογράφεται από τους 15 κορυφαίους επιστήμονες, επικεφαλής των
οποίων είναι ο βραβευμένος με Νόμπελ φυσιολογίας/ιατρικής, καθηγητής Herald zur
Hausen, εστάλη στον αναπληρωτή υπουργό Έρευνας και Καινοτομίας, Κώστα Φωτάκη,
στον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς, τον πρόεδρο της Κομισιόν
Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ και τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόλαντ Τουσκ.
Οι 15 νομπελίστες
που συνυπογράφουν την επιστολή είναι οι παρακάτω:
1. Prof.
James D. Watson, Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας/Ιατρικής 1953
2. Prof.
Peter Doherty, Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας/Ιατρικής 1996
3. Prof.
Elizabeth H. Blackburn, Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας/Ιατρικής 2009
4. Prof.
Gόnter Blobel, Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας/Ιατρικής 1999
5. Prof.
Εdmont H. Fischer, Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας/Ιατρικής 1992
6. Prof.
Jules A. Hoffman, Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας/Ιατρικής 2011
7. Sir
Richard Timothy (Tim) Hunt, Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας/Ιατρικής 2001
8. Prof.
Wolfgang Ketterle, Βραβείο Νόμπελ Φυσικής 2001
9. Prof. Yuan
T. Lee, Βραβείο Νόμπελ Χημείας 1986
10. Prof.
Robert, Lord May of Oxford, Βραβείο Σουηδικής Ακαδημίας Crafoord 1996
11. Prof.
Roger D. Kornberg, Βραβείο Νόμπελ Χημείας 2006
12. Sir
Richard J. Roberts, Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας/Ιατρικής 1993
13. Prof.
Hamilton O. Smith, Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας/Ιατρικής 1978
14. Kurl
Wόthrich, Βραβείο Νόμπελ Χημείας 2002
15. Prof.
Albert Fert, Βραβείο Νόμπελ Φυσικής 2007
Κορυφαίοι Γάλλοι διανοούμενοι μεταξύ των οποίων οι
Alain Badiou, Etienne Balibar , Jean-Luc Nancy μαζί με εκατοντάδες Ευρωπαίους
στοχαστές υπογράφουν κείμενο υποστήριξης του ελληνικού λαού, το οποίο
δημοσίευσε (21/2/2012) η διαδικτυακή έκδοση της Liberation και αργότερα η
έντυπη. Το κείμενο υποστήριξης βρίσκεται σε διάφορες γλώσσες στην ιστοσελίδα
http://www.editions-lignes.com/Save-The-Greek-People.html
και μέχρι σήμερα (28/3/2012) το έχουν υπογράψει περισσότεροι από
1.700 διανοούμενοι και στοχαστές από διάφορες χώρες.
Παρακάτω ακολουθεί το κείμενο υποστήριξης στην Ελληνική γλώσσα:
Να σώσουμε τον ελληνικό λαό απο τους σωτήρες του!
Τη στιγμή που ένας στους δύο Έλληνες νέους είναι άνεργος, 25.000 άστεγοι
περιπλανώνται στους δρόμους της Αθήνας, το 30% του πληθυσμού βρίσκεται κάτω από
το όριο της φτώχιας, χιλιάδες οικογένειες υποχρεούνται να βάλουν τα παιδιά τους
σε ιδρύματα προκειμένου να μην πεθάνουν από την πείνα και το κρύο, νεόφτωχοι
και πρόσφυγες δίνουν μάχες για τους σκουπιδοτενεκέδες στους δημόσιους χώρους,
οι «σωτήρες» της Ελλάδας, υπό το πρόσχημα ότι οι Έλληνες «δεν καταβάλουν
αρκετές προσπάθειες», επιβάλλουν ένα νέο σχέδιο βοήθειας που διπλασιάζει τη
χορηγούμενη θανατηφόρα δόση. Ένα σχέδιο που καταργεί το εργατικό Δίκαιο
και καταδικάζει τους φτωχούς σε ακραία ένδεια, εξαφανίζοντας παράλληλα τις
μεσαίες τάξεις.
Ο στόχος δεν είναι σε καμία περίπτωση η «σωτηρία» της Ελλάδας: όλοι οι
οικονομολόγοι που είναι άξιοι του ονόματός τους συμφωνούν επ' αυτού. Το
ζητούμενο είναι να κερδηθεί χρόνος προκειμένου να σωθούν οι
πιστωτές ενώ παράλληλα η χώρα οδηγείται σε μια προδιαγεγραμμένη
χρεοκοπία. Πρωτίστως, το ζητούμενο είναι να μετατραπεί η
Ελλάδα σε εργαστήριο μιας κοινωνικής μεταλλαγής που θα γενικευθεί, σε
έναν δεύτερο χρόνο, σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το μοντέλο που δοκιμάζεται πάνω
στους Έλληνες είναι εκείνο μιας κοινωνίας χωρίς δημόσιες υπηρεσίες, στο πλαίσιο
της οποίας τα σχολεία, τα νοσοκομεία και τα ιατρικά κέντρα κατεδαφίζονται, η
υγεία καθίσταται προνόμιο των πλουσίων, οι ευπαθείς πληθυσμοί προορίζονται για
μια προγραμματισμένη εξόντωση, ενώ όσοι εξακολουθούν να έχουν μια
εργασία καταδικάζονται σε ακραίες μορφές εργασιακής επισφάλειας και
οικονομικής εξαθλίωσης.
Προκειμένου όμως αυτή η αντεπίθεση του νεοφιλελευθερισμού να πετύχει τον
στόχο της χρειάζεται να εγκαθιδρύσει ένα καθεστώς που καταργεί τα πλέον
στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα. Με διαταγή των σωτήρων, βλέπουμε λοιπόν να
εγκαθίστανται στην Ευρώπη κυβερνήσεις τεχνοκρατών που περιφρονούν τη λαϊκή
κυριαρχία. Πρόκειται για ένα σημείο καμπής όσον αφορά στα κοινοβουλευτικά
καθεστώτα στο πλαίσιο των οποίων βλέπουμε τους «αντιπροσώπους του λαού» να
εξουσιοδοτούν εν λευκώ τους ειδικούς και τους τραπεζίτες, απαρνούμενοι την
υποτιθέμενη εξουσία τους να αποφασίζουν. Ένα είδος κοινοβουλευτικού
πραξικοπήματος, το οποίο προσφεύγει, μεταξύ άλλων, και σε ένα διευρυμένο
κατασταλτικό οπλοστάσιο απέναντι στις λαϊκές διαμαρτυρίες. Έτσι, από τη στιγμή
που οι βουλευτές επικύρωσαν την διαμετρικά αντίθετη με την εντολή που είχαν
λάβει σύμβαση που τους υπαγόρευσε η Τρόικα (Ευρωπαϊκή Ένωση, Κεντρική Ευρωπαϊκή
Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), μια εξουσία στερούμενη δημοκρατικής
νομιμότητας υποθήκευσε το μέλλον της χώρας για τα επόμενα τριάντα ή σαράντα
χρόνια.
Παράλληλα, η Ευρωπαϊκή Ένωση ετοιμάζεται να δημιουργήσει έναν δεσμευμένο
τραπεζικό λογαριασμό στον οποίον θα κατατίθεται απευθείας η βοήθεια προς την
Ελλάδα προκειμένου να χρησιμοποιείται αποκλειστικά προς όφελος του χρέους. Τα
έσοδα της χώρας οφείλουν να αφιερώνονται κατά «απόλυτη προτεραιότητα» στην
εξόφληση των πιστωτών και, εφόσον παραστεί ανάγκη, να κατατίθενται απευθείας σε
αυτόν τον λογαριασμό την διαχείριση του οποίου έχει αναλάβει η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η Σύμβαση υπαγορεύει ρητά ότι κάθε νέα υποχρέωση που θα προκύπτει στο
πλαίσιό της θα διέπεται από το αγγλικό δίκαιο, το οποίο απαιτεί υλικές
εγγυήσεις, ενώ οι διενέξεις θα εκδικάζονται από τα δικαστήρια του Λουξεμβούργου,
με την Ελλάδα να έχει αποποιηθεί εκ των προτέρων κάθε δικαίωμα
προσφυγής ενάντια σε όποια κατάσχεση αποφασίσουν οι πιστωτές της. Για να
ολοκληρωθεί η εικόνα, οι ιδιωτικοποιήσεις έχουν ανατεθεί σε ένα
Ταμείο υπό τη διαχείριση της Τρόικας στο οποίο θα κατατίθενται οι τίτλοι
ιδιοκτησίας των δημοσίων αγαθών. Εν συντομία, έχουμε να κάνουμε με μια
γενικευμένη λεηλασία, χαρακτηριστικό γνώρισμα του χρηματοπιστωτικού
καπιταλισμού που προσφέρει εν προκειμένω στον εαυτό του μια θεσμική
καθοσίωση. Στο βαθμό που πωλητές και αγοραστές θα κάθονται στην ίδια πλευρά του
τραπεζιού, δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι το εν λόγω εγχείρημα
ιδιωτικοποιήσεων αποτελεί πραγματικό συμπόσιο για τους αγοραστές.
Όλα τα μέτρα που έχουν ληφθεί έως τώρα είχαν ως μοναδικό αποτέλεσμα
την εμβάθυνση του ελληνικού εθνικού χρέους το οποίο, με τη βοήθεια των σωτήρων
που δανείζουν με τοκογλυφικά επιτόκια, έχει κυριολεκτικά εκτοξευθεί στα ύψη
προσεγγίζοντας το 170% ενός ακαθάριστου εθνικού προϊόντος σε ελεύθερη
πτώση, ενώ το 2009 δεν αντιπροσώπευε παρά το 120%. Μπορεί κανείς να
στοιχηματίσει ότι αυτός ο εσμός σχεδίων σωτηρίας -τα οποία παρουσιάζονται
κάθε φορά ως «τελικά»- δεν στόχευε παρά στο να εξασθενίσει ολοένα και
περισσότερο τη θέση της Ελλάδας ούτως ώστε, στερούμενη κάθε δυνατότητας να
προτείνει από μόνη της τους όρους μιας ανασυγκρότησης, να εξαναγκαστεί να
εκχωρήσει τα πάντα στους πιστωτές της υπό τον εκβιασμό «καταστροφή ή λιτότητα».
Η τεχνητή και καταναγκαστική επιδείνωση του προβλήματος του χρέους
χρησιμοποιήθηκε σαν όπλο εφόδου για την άλωση μιας κοινωνίας στο
σύνολό της.
Σκόπιμα χρησιμοποιούμε εδώ όρους που ανήκουν στη στρατιωτική ορολογία:
πρόκειται σαφώς για έναν πόλεμο που διεξάγεται με τα μέσα της οικονομίας, της
πολιτικής και του δικαίου, έναν πόλεμο ταξικό εναντίον ολόκληρης της κοινωνίας.
Και τα λάφυρα που η χρηματοπιστωτική τάξη υπολογίζει να αποσπάσει από
«τον εχθρό» είναι τα κοινωνικά κεκτημένα και τα δημοκρατικά δικαιώματα, αλλά
αυτό που διακυβεύεται σε τελική ανάλυση είναι η δυνατότητα για μια
ανθρώπινη ζωή. Και η ζωή εκείνων που δεν παράγουν ή δεν καταναλώνουν αρκετά σε
σύγκριση με τις στρατηγικές μεγιστοποίησης του κέρδους, δεν πρέπει να
διατηρηθεί.
Έτσι, η αδυναμία μιας χώρας πιασμένης στη μέγγενη της χωρίς όρια
κερδοσκοπίας και των καταστροφικών σχεδίων σωτηρίας, γίνεται η μυστική πόρτα
από την οποία εισβάλλει βίαια ένα μοντέλο κοινωνίας σύμφωνο προς τις απαιτήσεις
του νέο-φιλελεύθερου φονταμενταλισμού. Μοντέλο που προορίζεται για ολόκληρη την
Ευρώπη και πέραν αυτής. Αυτό είναι το πραγματικό διακύβευμα, και γι αυτό η
υπεράσπιση του ελληνικού λαού δεν είναι συρρικνώσιμη σε μια
χειρονομία αλληλεγγύης ή αφηρημένης ανθρωπιάς: διακυβεύεται το
μέλλον της δημοκρατίας και η τύχη των ευρωπαϊκών λαών. Παντού η «επιτακτική
αναγκαιότητα» μιας «οδυνηρής αλλά σωτήριας» λιτότητας θα μας παρουσιαστεί ως το
μέσον για να αποφύγουμε τη μοίρα της Ελλάδας, ενώ οδηγεί κατευθείαν σε
αυτήν.
Μπροστά σε αυτή την οργανωμένη επίθεση ενάντια στην κοινωνία, μπροστά στην
καταστροφή και των τελευταίων νησίδων της δημοκρατίας, καλούμε τους συμπολίτες
μας, τους γάλλους και ευρωπαίους φίλους μας να εκφρασθούν σθεναρά. Δεν πρέπει
να αφήσουμε το μονοπώλιο του λόγου στους ειδήμονες και στους πολιτικάντηδες. Το
γεγονός ότι το αίτημα κυρίως των γερμανών και των γάλλων ιθυνόντων είναι η
απαγόρευση πλέον των εκλογών στην Ελλάδα μπορεί να μάς αφήνει άραγε
αδιάφορους; Ο στιγματισμός και η συστηματική δυσφήμηση ενός λαού δεν θα άξιζε
άραγε μια απάντηση; Είναι δυνατόν να μην υψώσουμε την φωνή μας ενάντια στη
θεσμική δολοφονία του ελληνικού λαού; Και μπορούμε άραγε να σιωπούμε μπροστά
στην καταναγκαστική εγκαθίδρυση ενός συστήματος που θέτει εκτός νόμου ακόμη και
την ίδια την ιδέα της κοινωνικής αλληλεγγύης;
Βρισκόμαστε σε ένα σημείο μη επιστροφής. Είναι επείγον να δώσουμε τη
μάχη των αριθμών και τον πόλεμο των λέξεων για να αναχαιτίσουμε την ακραίο-φιλελεύθερη
ρητορική του φόβου και της παραπληροφόρησης. Είναι επείγον να αποδομήσουμε τα
μαθήματα ηθικής που συσκοτίζουν την πραγματική διαδικασία που
εκτυλίσσεται μέσα στην κοινωνία. Είναι κάτι περισσότερο από επείγον να
απομυθοποιήσουμε τη ρατσιστική εμμονή περί ελληνικής
«ιδιαιτερότητας» που φιλοδοξεί να αναγάγει τον υποτιθέμενο εθνικό
χαρακτήρα ενός λαού (τεμπελιά ή κατά βούληση πονηριά) σε πρωταρχική
αιτία μιας κρίσης η οποία στην πραγματικότητα είναι παγκόσμια. Αυτό που μετρά
σήμερα δεν είναι οι ιδιαιτερότητες, πραγματικές ή φαντασιακές, αλλά τα κοινά: η
τύχη ενός λαού που θα επηρεάσει και τους άλλους.
Πολλές τεχνικές λύσεις έχουν προταθεί για να βγούμε από το δίλημμα «ή
καταστροφή της κοινωνίας ή πτώχευση» (πράγμα που σημαίνει, το βλέπουμε
σήμερα: «και καταστροφή και πτώχευση»). Όλες οι λύσεις πρέπει να
εξεταστούν σαν στοιχεία στοχασμού προκειμένου να οικοδομήσουμε μιαν άλλη
Ευρώπη. Αλλά κατ' αρχάς πρέπει να καταγγείλουμε το έγκλημα, να αναδείξουμε την
κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο ελληνικός λαός, εξ αιτίας των «σχεδίων
βοήθειας» τα οποία έχουν συλληφθεί από και για τους κερδοσκόπους και τους
πιστωτές. Τη στιγμή που ένα κίνημα υποστήριξης υφαίνεται σε όλο τον κόσμο, όπου
τα δίκτυα Ιντερνέτ βουίζουν από πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, οι Γάλλοι διανοούμενοι θα
ήταν άραγε οι τελευταίοι που θα ύψωναν τη φωνή τους υπέρ της Ελλάδας; Χωρίς να
περιμένουμε περισσότερο, ας πολλαπλασιάσουμε τα άρθρα, τις παρεμβάσεις στα
μέσα, τις συζητήσεις, τις εκκλήσεις, τις διαδηλώσεις. Γιατί κάθε πρωτοβουλία
είναι καλοδεχούμενη, κάθε πρωτοβουλία είναι επείγουσα. Σε ό,τι μας αφορά,
ιδού τι προτείνουμε: να προχωρήσουμε τάχιστα στη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής
επιτροπής διανοουμένων και καλλιτεχνών για την αλληλεγγύη προς τον
Ελληνικό λαό που αντιστέκεται.
Αν δεν είμαστε εμείς, ποιος θα είναι;
Αν δεν είναι τώρα, πότε θα είναι;
Διακήρυξη 32
ανθρώπων του πνεύματος προς τους πολιτικούς: «Τολμήστε. Κάντε το καθήκον σας!»
02/06/2011
«Υπάρχει ακόμη καιρός να σωθούμε» εκφράζουν με κραυγή αγωνίας προς τον
πρωθυπουργό και όλα τα κόμματα και την προτροπή «Τολμήστε!», 32
προσωπικότητες των Γραμμάτων των Τεχνών και της Επιστήμης με κοινή διακήρυξή
τους. Τους καλούν να «τολμήσουν να κάνουν το καθήκον τους».
Μιλούν για λαϊκισμούς, ανευθυνότητα και αγκυλώσεις που θα οδηγήσουν στην
καταστροφή της χώρας.
Η διακήρυξη και οι υπογράφοντες έχουν ως εξής:
Τολμήστε! Θέλουμε να εκφράσουμε
με τον πιο σαφή τρόπο την αγωνία μας για τη δραματική κατάσταση του τόπου. Η
ισότιμη ένταξή μας στην Ευρώπη, αναγκαία για την επιβίωση της Ελλάδας ως
σύγχρονης προηγμένης χώρας, αλλά και οι σημαντικές πολιτικές,
κοινωνικές και οικονομικές κατακτήσεις που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της,
απειλούνται σήμερα σοβαρά. Ως υπεύθυνοι πολίτες νοιώθουμε την
ανάγκη να μιλήσουμε, καθώς οι φωνές του λαϊκισμού και της
ανευθυνότητας κυριαρχούν στο δημόσιο λόγο, κρύβοντας από τους περισσότερους
Έλληνες τη σοβαρότητα της κατάστασης και προτείνοντας λύσεις καταστροφικές,
ανεδαφικές ή εξωπραγματικές σε στιγμή κρίσης. Απευθύνουμε έκκληση σε
όλες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου, σε όποια θέση και αν βρίσκονται:
στον πρωθυπουργό, την κυβέρνηση και τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος,
αλλά και τον αρχηγό και τους βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τους
αρχηγούς και τους βουλευτές των άλλων κομμάτων. Τους καλούμε
όλους να αλλάξουν νοοτροπία, ναπαραμερίσουν τις ιδιοτέλειες, τις
προσχηματικές αντιμαχίες, εσωκομματικές και εξωκομματικές, τους υπολογισμούς,
τους συμψηφισμούς, καθώς και τις αγκυλωμένες στο παρελθόν ιδεολογικές και
πολιτικές περιχαρακώσεις και να αναλάβουν επιτέλους στο ακέραιο τις
ευθύνες τους. Τους ζητούμε να μιλήσουν με ειλικρίνεια στους
έλληνες πολίτες για τους κινδύνους που απειλούν τη χώρα, για τον αγώνα και
τις θυσίες που απαιτεί η σωτηρία και η ανάκτηση της αξιοπρέπειάς της,
και να εργαστούν σκληρά και συστηματικά για τη νέα στροφή. Ο τόπος
χρειάζεται μια ηγεσία ευθύνης και εθνικής ανασυγκρότησης που, σε συνεργασία με
τους ευρωπαίους εταίρους μας, θα κάνει τα απαραίτητα για τη σωτηρία. Η
κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, και μόνο συντονισμένες ενέργειες,
βασισμένες σε ένα νέο πνεύμα ομοψυχίας μπορούν να αποτρέψουν
πλέον την καταστροφή. Όσοι αγνοούν προκλητικά τα σημεία των καιρών και,
επιδεικνύοντας ασυγχώρητη ιδιοτέλεια, επιμένουν να επενδύουν στην
κατάρρευση με οδηγό το δικό τους προσωπικό ή κομματικό συμφέρον, θα χρεωθούν
στο ακέραιο την καταστροφή της χώρας.Υπάρχει ακόμη
καιρός να σωθούμε, αν αυτοί που εκπροσωπούν τον λαό και παίρνουν
τις αποφάσεις για λογαριασμό του, όπου κι αν βρίσκονται, είτε στην κυβέρνηση
είτε στην αντιπολίτευση, είτε σε άλλους συλλογικούς φορείς ή όργανα,
τολμήσουν να κάνουν το καθήκον τους. Οι κατακτήσεις της
σημερινής Ελλάδας στηρίχθηκαν σε κόπους και θυσίες γενεών. Δεν έχουμε δικαίωμα,
πολιτικοί και πολίτες, να τις εγκαταλείψουμε
ούτε να αφήσουμε κανέναν να τις καταστρέψει. Δεν έχουμε
δικαίωμα να υποθηκεύσουμε το μέλλον και τα όνειρα των νέων και των
επερχόμενων γενεών».
Υπογράφουν, από τα γράμματα και τις τέχνες:
Θανάσης
Βαλτινός, Κική Δημουλά, Απόστολος Δοξιάδης, Τάκης Θεοδωρόπουλος,
Αθηνά Κακούρη,
Μένης Κουμανταρέας, Γιάννης Κουνέλης, Πέτρος Μάρκαρης,
Τάσος
Μπουλμέτης, Βασίλης Παπαβασιλείου, Διονύσης Σαββόπουλος, Γιώργος Σκαμπαρδώνης,
Αλέκος Φασιανός.
Από την ακαδημαϊκή επιστημονική κοινότητα:
Νίκος Αλιβιζάτος, Νάσος Βαγενάς, Γιάννης Βούλγαρης, Γιώργης
Γιατρομανωλάκης, Άγγελος Δεληβοριάς, Γιώργος Δερτιλής, Αρίστος Δοξιάδης,
Ορέστης Καλογήρου, Στάθης Καλύβας, Βάσω Κιντή, Ανδρέας Κούρκουλας, Νίκος
Μουζέλης, Χαράλαμπος Μ. Μουτσόπουλος, Γιώργος Παγουλάτος, Κωνσταντίνος
Παπαγεωργίου, Παύλος Σούρλας, Γιάννης Στουρνάρας, Σταύρος Τσακυράκης, Χαρίδημος
Τσούκας.
Επιστολή υπέρ του Μεσοπρόθεσμου
υπογράφουν 11 Έλληνες καθηγητές
15/06/2011
Επιστολή υπέρ του Μεσοπρόθεσμου υπογράφουν
11 Έλληνες καθηγητές πανεπιστημίου
Επιστολή υπογράφουν 11 Έλληνες καθηγητές
πανεπιστημίου όπου ζητούν από τους πολίτες να δουν με απλή λογική την
οικονομική κρίση ως κατάσταση δυσχερώς αναστρέψιμη,
και να προσπαθήσουμε σαν λαός να ανακτήσουμε την
εμπιστοσύνη του ευατού μας και των ξένων, έχοντας χάσει τη μάχη της ανάπτυξης.
Ακολουθεί αυτούσιο το κείμενο:
Κανείς δεν αγνοεί βέβαια πόσο επαχθής
είναι η σημερινή πραγματικότητα για όλους σχεδόν τους Ελληνες. Και κανείς δεν
αμφισβητεί ότι πολλοί συμπατριώτες μας βρίσκονται σε κατάσταση απελπισίας.
Εύλογα δε. Κεκτημένα ανετράπησαν, αυτονόητα κατέρρευσαν, προσδοκίες
διαψεύστηκαν, ειδικά δε για τους νέους, τουλάχιστον τους........μη
προνομιούχους ή υπερπροικισμένους οι διαφαινόμενες προοπτικές προκαλούν δέος.
Εξίσου γνωστό είναι όμως, επίσης, ότι
απελπισία και ορθολογισμός σπανίως συμβαδίζουν. Γιατί η απελπισία οδηγεί στον
πανικό και αυτός σε κινήσεις σπασμωδικές ή χωρίς προσανατολισμό, οι οποίες όχι
σπάνια αντιστρατεύονται τους στόχους και τα συμφέροντα εκείνων που τις
αποπειρώνται.
Αν λοιπόν
αποφασίσαμε να προσυπογράψουμε το παρόν δεν είναι επειδή,
περιχαρακωμένοι στον ακαδημαϊκό μικρόκοσμό μας
δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε -και ακόμη Περισσότερο να νιώσουμε - την αγανάκτηση, την απόγνωση και την ανάγκη
για αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας. Αλλά επειδή θεωρούμε χρέος
μας να θέσουμε, υπό μορφή ερωτημάτων, ενώπιόν της, κάποια
δεδομένα καθώς και προβληματισμούς που εκτιμούμε ότι πηγάζουν από την απλή
λογική.
Πρώτον: Με τη δαιμονοποίηση των ξένων
κυβερνήσεων _ οι οποίες οφείλουν να φορολογούν τους πολίτες τους
για να συνεχίζεται ο χαμηλότοκος δανεισμός μας, εις βάρος ίσως των άμεσων
αναπτυξιακών προοπτικών των χωρών τους _ δεν εγκλωβιζόμαστε σε μια συμπεριφορά
ομφαλοσκόπησης που αγνοεί τα δεδομένα της πραγματικότητας και τη
συνθετότητα του σύγχρονου κόσμου; Πράγματι.
Οι πολιτικοί εντολοδόχοι των δανειστών
μας δεν έχουν, και αυτοί, απέναντί τους κοινοβούλια, κοινές γνώμες, υποχρέωση
λογοδοσίας σε επίσης αγανακτισμένους ανθρώπους που ενδεχομένως θεωρούν ότι η
συνέχιση της χρηματοδότησης της χώρας μας _ εφόσον η ίδια δεν καταβάλλει
ένα επώδυνο τίμημα για την ανόρθωσή της _ είναι ασύμφορη, παράλογη, άδικη,
ακόμη και επισφαλής;
Δεύτερον: Εάν, κατά το διάχυτο λαϊκό
αίτημα, φύγει η Τρόικα, καταγγελθεί το επαχθές και «απεχθές», μνημόνιο,
κηρυχθεί χρεοστάσιο κλπ. η κατάσταση του μέσου Έλληνα θα βελτιωθεί ή, κατά
την κοινή λογική, θα επιδεινωθεί, δραματικά και ραγδαία;
Τρίτον: Το ότι πολλές αποφάσεις των
πολιτικών μας ηγεσιών δεν είναι κοινωνικά δίκαιες ή οικονομικά αποτελεσματικές
αναιρεί το γεγονός πως καμία εναλλακτική προοπτική δε διαφαίνεται σήμερα πιο
«αναίμακτη» ή λιγότερο επώδυνη από τη συνέχιση της χρηματοδότησής μας, έστω και
με τους, σκληρούς πράγματι, όρους του Μνημονίου;
Τέταρτον: Εμείς ως λαός δεν έχουμε καμία
ευθύνη για την παρούσα δραματική κατάσταση; Δεν καθυστερήσαμε με μαζικές
κινητοποιήσεις τον εξορθολογισμό του ασφαλιστικού μας συστήματος; Οι πολιτικές
μας επιλογές, η επίμονη απαίτηση ευχάριστων προεκλογικών υποσχέσεων που
οδηγούσε τα κόμματα σε πλειοδοσία «δεσμεύσεων» και εξοστράκιζε τις φωνές της
πρόνοιας και της λογικής, ο ατομικός υπερδανεισμός και ο ακραίος
υπερκαταναλωτισμός την περίοδο της φαινομενικής ευμάρειας δεν συνέβαλαν στη
σημερινή κατάσταση; Και υπήρξαν ποτέ λαοί που δεν κατέβαλαν τίμημα για τα λάθη
τους;
Μήπως, λοιπόν, αντί της διαρκούς
μεμψιμοιρίας, της συνεχούς καταγγελίας των ξένων και των αέναων κλαυθμών, θα
αποτελούσε πιο ορθολογική αντίδραση η αποδοχή της νέας πραγματικότητας ως
κατάστασης δυσχερώς (και μόνο σε βάθος χρόνου) αναστρέψιμης, καθώς και ο
πολλαπλασιασμός των ατομικών και συλλογικών μας προσπαθειών για την έξοδο από
την κρίση; Οπως, δηλαδή, έκαναν μεταπολεμικά λαοί που είχαν χάσει τη μάχη στα
στρατιωτικά πεδία, κέρδισαν όμως αυτήν της ειρήνης
Σε τελική ανάλυση εμείς, παρά τα κονδύλια
που κατά τις τελευταίες δεκαετίες εισέρρευσαν πλουσιοπάροχα στη χώρα μας, χάσαμε
τη μάχη της ανάπτυξης και προϋπόθεση για να μη χάσουμε τον πόλεμο
είναι να ανακτήσουμε την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη πρώτα του
εαυτού μας, στη συνέχεια δε και των ξένων, ως λαός που διδάσκεται από τα λάθη
του και αγωνίζεται για την αναίρεση ή έστω τον περιορισμό των συνεπειών τους.
Καθηγητής Θάνος Βερέμης, ιστορικός,
πρώην πρόεδρος Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας
Καθηγητής Απόστολος Γεωργιάδης,
αστικολόγος, πρόεδρος Ακαδημίας Αθηνών
Καθηγητής Θανάσης Διαμαντόπουλος,
πολιτικός επιστήμων
Καθηγητής Θόδωρος Κουλουμπής,
διεθνολόγος, πρώην πρόεδρος ΕΛΙΑΜΕΠ
Αναπληρωτής καθηγητής Νίκος Μαραντζίδης,
πολιτικός επιστήμων
Kαθηγητής Γιώργος Παγουλάτος, πολιτικός
επιστήμων
Καθηγητής Χρήστος Ροζάκης, διεθνολόγος,
αντιπρόεδρος ευρωπαϊκού δικαστηρίου ανθρωπίνων δικαιωμάτων
Καθηγητής Μιχάλης Σταθόπουλος,
αστικολόγος, πρώην πρύτανης Πανεπιστημίου Αθηνών
Επίκουρους καθηγητής Πλάτων Τήνιος,
οικονομολόγος
Καθηγητής Γρηγόρης Τσάλτας, διεθνολόγος,
εκλεγμένος πρύτανης Παντείου Πανεπιστημίου
Καθηγητής Λουκάς Τσούκαλης, πολιτικός
επιστήμων
Το παρόν κείμενο είναι ανοικτό σε
προσυπογραφές
Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 16
Νοεμβρίου 2011
Εχουν χρέος να πετύχουν
Του ΚΩΣΤΑ Ε. ΜΠΕΗ
Οι δύσκολες έως τραγικές εθνικές
περιστάσεις των ημερών μας μου θυμίζουν ένα περιστατικό που, ως δικηγόρος,
είχα βιώσει, πριν από αρκετές δεκαετίες, την εποχή της απριλιανής δικτατορίας,
καθώς περίμενα τη σειρά εκδίκασης υπόθεσης πελάτη μου μέσα στην κατάμεστη
αίθουσα του Εφετείου Αθηνών.
Λοιπόν, όταν ήρθε η ώρα και οι δικαστές
ανέβηκαν στην έδρα τους, ήταν αδύνατο να ξεκινήσουν με την εκδίκαση
των υποθέσεων, καθώς δεν υπήρχε ελεύθερος χώρος ανάμεσα στην έδρα και στο
πλήθος των παρισταμένων.
Πρόεδρος ήταν ο μακαρίτης Κοντογιώργος,
που επιδεικτικώς παραλειπόταν η προαγωγή του σε αρεοπαγίτη εξαιτίας των γνωστών
δημοκρατικών φρονημάτων του. Επανειλημμένα και ευγενικά ο πρόεδρος είχε
παρακαλέσει να υποχωρήσουμε αφήνοντας από την έδρα ένα μέτρο
ελεύθερο, ώστε να μπορούν να προσέλθουν οι δικηγόροι και οι
διάδικοι κάθε δικαζόμενης υπόθεσης. Εκείνος το είχε πει και ξαναπεί, όμως
κανένας μας δεν κουνιόταν από τη θέση του. Τότε διέκοψε τη συνεδρίαση και
επιστρέφοντας στο γραφείο του διέταξε τον επικεφαλής της φρουράς να εκτελέσει
την εντολή, που αρχικώς είχε διατυπώσει ως παράκληση.
Ορμησαν λοιπόν τότε στην αίθουσα οι
«χωροφυλάκοι» και με άγριες κραυγές και σπρωξίματα («πίσω, ρε!») δημιούργησαν
ελεύθερο χώρο, μήκους περίπου τριών μέτρων. Ετσι επανήλθαν οι δικαστές στην έδρα
τους και επί αρκετά λεπτά της ώρας ο πρόεδρος μας κοίταζε αμίλητος και
περίλυπος. Κάποια στιγμή έβγαλε τον καημό της καρδιάς του με τη λιτή
παρατήρηση: «Βλέπετε τώρα ότι φταίμε κι εμείς που έχουμε τους χωροφύλακες στο
σβέρκο μας!».
Θυμήθηκα αυτό το περιστατικό, καθώς στις
μέρες μας ο λεγόμενος πολιτικός κόσμος, ξεπεσμένος στην έσχατη καταφρόνηση και
αποστροφή της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών, επί περίπου μία εβδομάδα, δεν
μπορούσε να βρεί σημείο έντιμης συνεννόησης, με αποτέλεσμα (μεταξύ
άλλων) την εγκατάσταση τεσσάρων (!!!) υπουργών και υφυπουργών στο προδήλως
αμαρτωλό υπουργείο Εθνικής Αμυνας... Οπωσδήποτε όμως φταίμε κι εμείς (εγώ, εσύ,
φίλε αναγνώστη και πολλοί άλλοι, όψιμα αγανακτισμένοι, που θυμώνουμε όταν μας
λένε πως φταίμε κι εμείς). Δεν φταίνε μόνον όσοι, κατ' εξαίρεση, γνώριζαν ή
κάτι είχαν ακούσει για το δυσθεώρητο δημόσιο χρέος, που επιμελώς μας απέκρυβαν
όλα τα κόμματα και όλοι οι κατά τ' άλλα αναιδώς κραυγαλέοι πολιτικοί μας.
Φταίμε κι εμείς επιπροσθέτως, γιατί όλοι
είχαμε επίγνωση της διαφθοράς που, σαν τον καρκίνο, έχει διαβρώσει, όχι μόνο
τον πολιτικό ιστό, αλλά σχεδόν όλα τα επίπεδα επικοινωνίας των πολιτών με την
κατ' ευφημισμόν δημόσια διοίκηση. Ακόμη και τις παρυφές της λεγόμενης
Δικαιοσύνης, καθώς και της κουλτούρας, δίχως εξαίρεση και κάποιων άλλων χώρων,
που αναιδώς τολμούν να δίνουν μαθήματα δημόσιου και ιδιωτικού
ήθους...
Ευτυχώς, αποφύγαμε την περιπέτεια του
δημοψηφίσματος, ένα ιδιοτελές τέχνασμα το οποίο προδήλως θα ήταν
καταστροφικό για τη χώρα. Το αποφύγαμε, καθώς δίπλα στον άφωνο λαό ξεσηκώθηκαν,
για τους δικούς τους εθνικούς ή ιδιοτελείς λόγους, πολλοί βουλευτές της
κυβερνητικής πλειοψηφίας. Βεβαίως δεν είμαστε λίγοι όσοι προβληματιστήκαμε
μήπως η πολιτική κρίση, την οποία επί δέκα ημέρες βιώσαμε, θα έπρεπε να μας
παρακινήσει σε σκέψεις ηρωικής εξόδου από τη γερμανική κηδεμονία. Μια κηδεμονία
που θύμιζε και θα εξακολουθήσει και στο μέλλον να θυμίζει μέρες
Κατοχής, τις οποίες κι εγώ είχα βιώσει στα παιδικά μου χρόνια. Είναι φανερό ότι
βρισκόμαστε στη δύσκολη θέση, την οποία η λαϊκή σοφία προσδιορίζει με τα λιτά
λόγια «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα»... Ομως, αφού προδήλως δεν υπάρχει
περιθώριο νασυντροφιάσουμε με τις γειτονικές μας βαλκανικές χώρες και τη
δική τους μιζέρια, θα πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε, προκειμένου να πετύχει
τελικώς η προγραμματιζόμενη δεκαετής πειθαρχία στις εντολές και στην επιχώρια
επίβλεψη της τρόικας.
Ισως αυτή η ταπεινωτική για τη φιλοτιμία
μας περιπέτεια να μας φρονηματίσει, ώστε στο μέλλον να μην
τρέχουμε πίσω από αναξιόπιστους λαοπλάνους της κληρονομικής φεουδαρχικής
κομματοκρατίας. Η ευθύνη τώρα είναι όλη δική μας, ενώπιον του αυτοσεβασμού μας
και ενώπιον των παιδιών μας. Οχι με λόγια. Αλλά με τη σταθερή απαίτηση για νέο
Σύνταγμα, που αν δεν εξαφανίσει, τουλάχιστον να αποδυναμώσει την
απεχθή πλουτοκρατική και κληρονομική οικογενειοκρατία, με την αντίστοιχη
υποβάθμιση των πολιτών σε ικέτες των πολιτικών γραφείων για κάποιο βόλεμα των
παιδιών τους, που τελικώς διαιωνίζει το διεφθαρμένο και εθνικώς ανίκανο
πολιτικό κατεστημένο. Πιο συγκεκριμένα: καμαρώνω, σχεδόν σε καθημερινή βάση,
τις φρόνιμες και τεκμηριωμένες παρεμβάσεις νέων και διαπρεπών πανεπιστημιακών
συναδέλφων.
Οταν θα λήξει η θητεία της παρούσας
μεταβατικής πολυκομματικής κυβέρνησης, θα ήταν ευλογία για τον τόπο μας αν ο
διαπρεπής τεχνοκράτης και ακαδημαϊκός πρωθυπουργός, μας κ. Παπαδήμος, θα
καλούσε αυτούς τους άξιους νέους συναδέλφους μου να τον βοηθήσουν για
τη ριζική ανανέωση του πολιτικού τοπίου της δύστυχης πατρίδας μας. Και «εκάς οι
νεκροί» του παλαιοκομματισμού!..
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ
ΤΩΝ ΓΙΑΤΡΩΝ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ
Οι γιατροί της Αθήνας, καλούν όλο τον επιστημονικό κόσμο της χώρας και του
απόδημου Ελληνισμού, τους επιστήμονες όλων των ειδικοτήτων και υποειδικοτήτων
αλλά και καθηγητές που δεν υπηρέτησαν, δεν στήριξαν και δεν υπηρετούν τα φαύλα
πολιτικά καθεστώτα, σε μια μεγάλη πορεία και συμπαράταξη σ' ένα πανελλήνιο
επιστημονικό μέτωπο.
Σ' ένα επιστημονικό μέτωπο που θα μπορέσει ο Έλληνας ν' ακουμπήσει, ν'
αναπνεύσει και να στηριχτεί για να κατορθώσει να σταθεί περήφανος, να βαδίσει
στους δρόμους της ανεξαρτησίας και της οικονομικής αυτοδυναμίας με στόχο την
αυτάρκεια.
Στους δρόμους της Λευτεριάς και του Ανθρωπισμού.
Σ' ένα επιστημονικό μέτωπο που θα ακυρώσει μ' επιχειρήματα και θα αναιρέσει την σισύφεια καταδίκη που μας έχουν επιβάλει οι δοσίλογες κυβερνήσεις.
Σ΄ένα επιστημονικό μέτωπο, που θα λευτερώσει τον Λαό απ' τα δεσμά των διεφθαρμένων κομμάτων και των ολιγαρχικών συνταγμάτων τους.
Για ν' απαλλαγεί επιτέλους ο πολύπαθος Λαός μας, απ' τις παράνομες κυβερνήσεις, που διαδέχονται ή μια την άλλη και συναγωνίζονται στο δοσιλογισμό και στην προδοσία.
Να γλυτώσει τους Έλληνες, που ρίπτονται καθημερινά και χωρίς έλεος στο εταιρικό
Κολοσσιαίο των Βρυξελλών, στο αλληλέγγυο αυτό σφαγείο της ιδιόμορφης και
ιδιότυπης αυτής δικτατορίας για να κατασπαράσσονται από τα παγκοσμιοποιημένα
και αιμοδίαιτα θηρία, όρνεα και γύπες της ΟΝΕ. Εκεί όπου καθημερινά η χαρά του
ενού γίνεται χάρος τ' αλλουνού.
Η πρωτοβουλία αυτή των γιατρών γίνεται επειδή οι γιατροί βρίσκονται πιο κοντά
στον άνθρωπο, εισπράττουν καθημερινά όλα τα βιώματα του, τις αρρώστιες του, τα
βάσανά του. Αφουγκράζονται καλύτερα από όλους τους σωματικούς και ψυχικούς
πόνους του, τις δυσκολίες του, την αγωνία και την οδύνη όλης της κοινωνίας.
Ψηλαφούν καλύτερα από όλους τον οικονομικό σφυγμό της κάθε οικογένειας και συμπάσχουν
στον πόνο και την αγωνία της αρρώστιας, της ανασφάλειας της επιβίωσης και στο
φόβο του επικειμένου θανάτου.
Η κατακόρυφη αύξηση των καρδιοαγγειακών και νευροψυχιατρικών νοσημάτων, οι
αυτοκτονίες, τα εγκεφαλικά και τα εμφράγματα, έχουν πάρει πλέον μορφή επιδημίας
όπως επιβεβαιώνεται από τους Έλληνες γιατρούς αλλά και από τα ξένα Πανεπιστήμια
όπως της Δρέσδης και του Κέμπριτζ.
Επιπλέον 1800 λόγιοι και καθηγητές στην Γαλλία με άρθρο στην Liberation τον Φεβρουάριο του 2012 τόνισαν, πώς "υπάρχει σχέδιο προγραμματισμένης εξόντωσης των ευπαθών ομάδων του πληθυσμού στην Ελλάδα για οικονομικούς λόγους".
Εκ παραλλήλου η εξαθλίωση των υποδομών της υγείας συνεχίζεται όπως και η δράση
της κυβέρνησης να στήνει συνέδρια μ' επιστρατευμένους επίορκους επιστήμονες που
συμφωνούν και υπερθεματίζουν. Υπερθεματίζουν και αποδέχονται την μείωση των
δαπανών για την υγεία προκειμένου να πληρώνονται πρώτα οι δανειστές, κατά
παράβαση του Διεθνούς Δικαίου επειδή έτσι έχουν συμφωνήσει, υπογράψει και
δεσμευθεί οι κυβερνήσεις μας με τα ανομολόγητα και προδοτικά μνημόνια τους.
Ο εξευτελισμός και η υποτίμηση των γιατρών που αγνοούνται παντελώς καθ' ον
χρόνο δίνουν καθημερινά τις μάχες για να σώσουν τις ζωές των απλών ανθρώπων,
συνεχίζεται και έχει περάσει κάθε φραγμό και κάθε όριο.
Το ιατρικό σώμα βρίσκεται σε θερμοκρασία βρασμού.
Η στέρηση των απαραίτητων αγαθών και υπηρεσιών για τη βιολογική ύπαρξη και υπόσταση του Λαού είναι γεγονός.
Ένα γεγονός που καθόρισαν με βάρβαρο και εγκληματικό σκεπτικό οι κυβερνώντες όταν κλέψανε τις συντάξεις και κατέβασαν τον μισθό του έντιμου εργαζόμενου πιο κάτω από τα κατώτερα επίπεδα της στοιχειώδους συντήρησης του ανθρώπου.
Κατ' αυτόν τον τρόπο, το μεγαλύτερο κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού διαβιεί σε
άθλιες συνθήκες. Υποσιτισμός, ανεπαρκής θέρμανση, πίεση από κόκκινα δάνεια και
έκτακτες φορολογίες κτίζουν για τον Έλληνα ένα περιβάλλον Νοσηρότητας και
επομένως Θνητότητας.
Η έλλειψη φαρμάκων, ιατρικών αναλώσιμων, κυρίως για χειρουργεία, η απουσία
πλέον οποιασδήποτε πρόληψης αυξάνει περαιτέρω την νοσηρότητα, την θνητότητα,
αλλά και την μεταδοτικότητα ιογενών και μικροβιακών νοσημάτων με αποτέλεσμα να
απειλείται το σύνολο του πληθυσμού στη χώρα μας.
Οι Έλληνες γιατροί κάτω από αυτές τις αντίξοες εργασιακές συνθήκες, χωρίς τις
απαραίτητες υποδομές έρευνας και μετεκπαίδευσης, χωρίς νοσηλευτική και
γραμματειακή υποστήριξη, είναι υποχρεωμένοι ν'
αγωνίζονται νύχτα και μέρα για να προλάβουν θανάτους να θεραπεύσουν
απελπισμένους ανθρώπους, ανθρώπους σε ψυχική και οργανική κατάρρευση.
Βοηθούν όσο μπορούν τους άπορους, τους άστεγους, τους άνεργους, που έχουν
περάσει πλέον το 1.500.000. Δίνουν όλες τις μάχες καθημερινά παρόλο που
συκοφαντούνται και υβρίζονται από τους εγκάθετους της κομματικής
νομενκλατούρας, παρόλο που έχουν εξαντληθεί και οικονομικά και ηθικά. Δίνουν
την ύστατη μάχη, με δυνάμεις περιορισμένες, εξαντλημένοι και ζητώντας βοήθεια
από θεούς κι ανθρώπους. Δίνουν την ύστατη μάχη προκειμένου να μην καταντήσει η
χώρα μας, σαν τις χώρες της "πολιτισμένης Δύσης". Εκεί που οι
ανασφάλιστοι πεθαίνουν στους δρόμους και στις γέφυρες. Εκεί που οι γιατροί και
το κράτος δεν συγκινούνται και δεν νοιάζονται.
Γι αυτό στέλνουν σ' όλη την χώρα και τον απόδημο Ελληνισμό κήρυκες και καλούν σε συστράτευση σ' ένα κοινό μέτωπο όλους τους επιστήμονες όλων των σχολών.
Μηχανικούς, γεωπόνους, νομικούς, καθηγητές, δάσκαλους, οικονομολόγους, όλους...
Να σπεύσουν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και σαν μια γροθιά Λευτεριάς, Δίκιου
κι Ανθρωπισμού, να διατυπώσουν άρτιες και επιστημονικά ολοκληρωμένες προτάσεις
για ν' αποκτήσει η χώρα οικονομική αυτοδυναμία και αυτάρκεια σ' όλα τα αγαθά
και σ' όλες τις υπηρεσίες.
Για να γκρεμιστούν τα οχυρά της ανεργίας και της ομηρίας. Τα οχυρά που παράγουν
τη νοσηρότητα κι επομένως τη θνητότητα.
Για να εξυγιανθεί η Χώρα, να σταθεί όρθια και να βαδίσει τον δρόμο των ονείρων που πρέπει επιτέλους να πάρουν εκδίκηση.
Το Πανεπιστημονικό αυτό Μέτωπο θα δώσει με κάθε λεπτομέρεια όλους τους τρόπους
και την επιστημονική τεκμηρίωση για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και
την έξοδό της από την πολύπλευρη κρίση.
Θα καταγγείλει και θα καταδικάσει όλους τους ανήθικους συναδέλφους που στήριξαν και στηρίζουν αυτήν την άθλια εγκληματική και απάνθρωπη τυραννία που εφαρμόζεται.
Θα καταγγελθεί η εκβιαστική και απαράδεκτη ρήση και πολιτική ότι δεν υπάρχει άλλη λύση παρά η υποταγή, τα μνημόνια, η φτώχεια ή δυστυχία και ο ζυγός της σκλαβιάς και της κατοχής.
Θα καταγγελθεί η καλλιέργεια των αδιέξοδων που προκαλεί την απελπισία που βιώνουμε.
Θα καταγγείλει τη στοχευμένη και την ενορχηστρωμένη ενοχοποίηση του Λαού από την ανίερη συμμαχία των ένοχων πολιτικών, μερίδας πανεπιστημιακών και των ΜΜΕ, προκειμένου να δεχτεί ο Λαός να πληρώσει τις ληστείες και την λεηλασία των πολιτικών και όλων των συνεργατών τους.
Θα καταγγείλει την σοβαρή βλάβη, που έχει προκαλέσει η ενοχοποίηση στην ψυχική κυρίως υγεία αλλά και στην αύξηση των καρδιοαγγειακών νοσημάτων και στην πρόκληση των χιλιάδων αυτοκτονιών. Μια ανησυχητική και ταυτόχρονα θλιβερή κατάσταση που βιώνουμε για πρώτη φορά στη χώρα μας. Μια κατάσταση για την οποία πρέπει τώρα να επέμβει η Δικαιοσύνη.
Το Πανεπιστημονικό Μέτωπο των Ελλήνων της χώρας και του απόδημου Ελληνισμού οχυρώνεται πίσω από το κάστρο των Ελληνικών αξιών, το κάστρο που κτίστηκε λίγο - λίγο από τους προγόνους μας, με τα καλύτερα υλικά της Ελληνικής φύσης.
Κτίζει τις δικές του Θερμοπύλες και τα δικά του κάστρα με τα υλικά της κρήνης
του ήθους, των αξιών, της επιστήμης, της δημοκρατίας και του πολιτισμού. Κτίζει
τα δικά του κάστρα ενεργοποιώντας τα διδάγματα και τα νάματα της αληθινής
ιστορίας μας, που ήταν πολύ προσεκτικά και μεθοδικά θαμμένα κάτω από τόνους
βρόμικων σκουπιδιών, που έριξαν κάποιοι επίορκοι καθηγητές και ιστορικοί
πληρωμένοι από τις εκάστοτε εξουσίες για να συγκαλύψουν τα στυγερά εγκλήματά
τους.
Ενεργοποιώντας την ιστορία μας που χωρίς έλεος λεηλατήθηκε και παραποιήθηκε
εσκεμμένα για να μπορούν οι μνηστήρες της εξουσίας να κλωνοποιούνται και να
κυβερνούν διαβουκολώντας το Λαό μας με την αισχρή προπαγάνδα των ΜΜΕ και με τον
Ακαδημαϊκό μανδύα συγκεκριμένων καθηγητών, ερευνητών και αναλυτών.
Με μια τέτοια λογική και με τέτοιο σχεδιασμό και φιλοσοφία και τέτοια εργαλεία
που διαθέτει στο οπλοστάσιο του, το Πανεπιστημονικό Μέτωπο έρχεται ν'
αναμετρηθεί με τις δυνάμεις του σκότους, της αδικίας και της διαπλοκής. Με όλα
αυτά που φτιάχνονται οι Άνθρωποι κατακτώντας τις ανθρώπινες ποιότητες,
αφήνοντας για πάντα πίσω τους την ζωώδη μας πρωταρχή την ζούγκλα των άλογων
ενστίκτων του ρινικού εγκεφάλου.
Το Πανεπιστημονικό Μέτωπο έχει ήδη τις δικές του σύγχρονες πολεμίστρες με υλικά παλαιά αλλά και υλικά της σύγχρονης διανόησης και αποκτά τέτοια θωράκιση που δεν θα μπορεί κανείς να το διασπάσει, ούτε να το αλώσει, ούτε να το κατακτήσει, ούτε να το κυριεύσει.
Και μέσα σ' αυτό τ' απόρθητο κάστρο το Πανεπιστημονικό Μέτωπο καλεί τον Λαό να συσπειρωθεί δίπλα του, να συμπαραταχτεί και όλοι ενωμένοι να δώσουμε την τελική νικηφόρα μάχη για την απελευθέρωση της πατρίδας μας.
Για να φύγει από πάνω μας το απειλητικό νέφος της πείνας και της αρρώστιας, της εξαθλίωσης, της κατάθλιψης, της θλίψης και της καταστροφής.
Για να διεκδικήσουμε άμεσα τον πλούτο που μας έκλεψαν, τον πλούτο που κληρονομήσαμε από τις προηγούμενες γενιές.
Για να διώξουμε όλοι μαζί τους πιο άθλιους οχτρούς, που μπήκαν ποτέ στην πόλη μας, που μας διαφεντεύουν, μας απειλούν, μας εκβιάζουν, μας εκφοβίζουν, μας υποτιμούν, μας προσβάλλουν και μας αρρωσταίνουν. Μας λεηλατούν το πνεύμα και την ψυχή μας.
Για ν' αποκτήσει η χώρα μας παιδεία, δημοκρατία, ήθος, αξιοπρέπεια και αξιοκρατία.
Για να λάμψει ξανά ο Ήλιος της Δικαιοσύνης.
Για να φωτίσει, να ζεστάνει τις καρδιές και ν' ανακτήσουμε τον Πολιτισμό της Λευτεριάς και τ' Ανθρωπισμού που 'δω γεννήθηκε...
Το Πανεπιστημονικό Μέτωπο θα 'χει για τείχη Ελληνικές ασπίδες και δόρατα.
Μ' Ελληνικό χρώμα και μέταλλο.
Μ' Ελληνική στόχευση και αποτελεσματικότητα.
Ασπίδες και δόρατα που θα προστατεύουν όλο το Λαό μας με την πυγμή και τη δύναμη του δίκιου ενάντια στο δίκιο της πυγμής, που προσπαθούν να επιβάλλουν.
Οι παράλογες λογικές της βαρβαρότητας, της τρομοκρατίας, του εκφοβισμού και του εκβιασμού με τις τακτικές του οικονομικού και ψυχολογικού πολέμου, που έχουν στόχο τη Νοσηρότητα και την υποταγή του Λαού ΔΕΝ θα επιτραπούν.
Το Πανεπιστημονικό Μέτωπο της χώρας και του απόδημου Ελληνισμού είναι η φυσική συγκολλητική ουσία που ενώνει επιτέλους όλους τους Έλληνες, όλο τον Λαό σ' ένα πανίσχυρο αρραγές και αδιάσπαστο πολιτικό μέτωπο.
Η συνοχή του είναι οι δυνάμεις του δίκιου, της επιστημονικής γνώσης και της ιστορικής αλήθειας.
Δυνάμεις που έχουν αποβάλλει το "εγώ" κι έχουν υιοθετήσει το"εμείς"
για να κτίσουν το Πολιτισμό με Πολίτες - Οπλίτες, με Λεύτερα πολιτικά όντα. Πολίτες - Μαχητές, που όταν εμφανίζονται, διαλύονται αυτομάτως τα τέρατα και ο εφιαλτικός τους κόσμος.
Μαχητές που γεννούν την αυτοπεποίθηση και την αποφασιστικότητα, που χρειάζεται για το θρίαμβο πάνω στις δυνάμεις του σκότους, της αδικίας και του εγκλήματος.
Η εποχή διαχωρισμού των ρηγμάτων και της διάσπασης του Λαού σε δεξιούς, αριστερούς και κεντρώους με στόχο να ριζώνουν, να βλαστάνουν και ν' ανθίζουν τα μεγαλοσυμφέροντα των εταιριών και των μονοπωλίων μαζί με το πολιτικό τους προσωπικό, έχει πια τελειώσει.
Έχει τελειώσει και έχει δύσει για πάντα αυτή η γκρίζα εποχή της δυτικής σκλαβιάς, που κρατάει σχεδόν 200 χρόνια.
Το μεγάλο μέτωπο που δημιουργήθηκε και μεγαλώνει θα το προστατεύει η Ελληνική επιστημονική ασπίδα που θέλει τους Έλληνες περήφανους να περπατούν και να συνεργάζονται χωρίς δεσμεύσεις και περιορισμούς σ'
ανατολή και δύση.
Να' ναι άνθρωποι και όχι υπάνθρωποι.
Να' ναι δυνατοί, υπεύθυνοι, περήφανοι και όχι ασθενείς, ανεύθυνοι κι υποτακτικοί.
Να' ναι αυτάρκεις, ανεξάρτητοι και λεύτεροι και όχι ετεροδίαιτοι, ετερόκίνητοι και ναιναιδιστές.
Η επιστήμη έχει χρέος να αποκαλύψει, να καταγγείλει, να προστατέψει, να προτείνει και να ενώσει τον Ελληνισμό.
Οι λειτουργοί της επιστήμης που αποδέχονται το περιεχόμενο και τους σκοπούς αυτού του καλέσματος των γιατρών της Αθήνας, βάζοντας εδώ την ΥΠΟΓΡΑΦΗ τους, θα πυκνώσουν και θα δυναμώσουν τις γραμμές του μετώπου.
Για το Πανεπιστημονικό Μέτωπο
ΑΝΔΡΕΑΣ ΓΙΑΝΝΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ
Ιατρός Καρδιολόγος
Ιατρός Καρδιολόγος
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)