« ΓΩΝΙΑ ΦΩΤΙΑ »
Σε όποιο κομμάτι της αγκαλιάς της κι αν βρεθείς, έξω απ’ ό,τι τ’ ανθρώπινα τα χέρια κατασκεύασαν, σε ένα δάσος ή την πλαγιά ενός βουνού, εξαϋλώνεσαι από τ’ ανθρώπινα, μετουσιώνεσαι στο περιβάλλον, ανάμεσα στις αχτίδες που βιάζονται να ξεπροβάλλουν μέσα απ’ τα κλαδιά, και εκείνες που τρέχουν να κρυφτούν πίσω απ’ τους κορμούς των δέντρων, παίζοντας με το τραγούδι των κρυσταλλένιων νερών. Στην πιο αρμονική συμφωνία της φύσης που ο νους δεν την χωράει, το βλέμμα δεν την χορταίνει, και είναι αδύνατο να την περιγράψουν οι λέξεις. Δεν είναι τόσο η ομορφιά που σε καθηλώνει. Είναι αυτό που κρύβει μέσα της. Η μελωδία που νιώθεις χωρίς να ακούγεται. Ο αέρας που υγιαίνει το πνεύμα. Είναι το ανέγγιχτο φως που περιβάλλει το: «έσω σώμα». Το πνεύμα το άϋλο, που ελευθερώνει η ανερμήνευτη παρουσία της αποκάλυψης του Θεού! Και το ΕΓΩ που διαλύεται κι’ αφήνει μέσα του το ΕΙΜΑΙ!
Μένει η ακατάπαυστή παρουσία της προστασίας του προαιώνιου και «μηδέ γεννημένου» παρά μόνο ΥΠΑΡΧΟΝΤΟΣ ΥΨΙΣΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ.
Η προστασία της αλήθειας, της ισορροπίας, της αγαστής γνήσιας ποίησης.
Το ΕΙΜΑΙ του μέγιστου και του μηδαμινού.
Το ΕΙΜΑΙ του στίγματος και του σύμπαντος.
Το ΟΛΟΝ εκ των ΟΛΩΝ.
Εδώ γεννήθηκε η αυτογνωσία.
Σε τούτο τον ευλογημένο τόπο παραμένει μοναδική και η λέξη «ΦΙΛΟΤΙΜΟ», ως κτίσμα και κτήμα Ελληνικό. «Ο ΦΙΛΟΣ ΤΗΣ ΤΙΜΗΣ» υιοθετήθηκε ως έννοια παγκόσμια, παρέμεινε όμως η αναγνώρισή του ως αυθύπαρκτη παρουσία ερχόμενη παράλληλα με την γέννηση της Ελλάδας. Γωνιά που φέγγει αυτόφωτα και φωτίζει αυτόβουλα. Γωνιά που καίει και εξοστρακίζει. Μάνα του θάρρους, πληγή του θράσους. Αγαπημένη και πονεμένη. Ζωή ατέρμονη, πηγή αστείρευτη, πανγέμιστη καρδιά, μα πιο πολύ ψυχή. Αυτή είναι η Ελλάδα! Η άσβηστη φωτιά που ζεσταίνει τον κόσμο. Το φως το απόκοσμο, η φλόγα η δυνατή και το ευλαβικό κερί. Η πυρκαγιά και ο λύχνος. Το χρυσάφι και ο βασιλικός. Η σύμπραξη των γεννημένων, και των αυθύπαρκτων. Ο ξύλινος Σταυρός και το πυρωμένο ατσάλι. Με Παναγιά και με Χριστό στο προσκεφάλι. Η γέννηση του φωτός από την νύχτα. Του Απόλλωνα από τη Λητώ. Η Δήλος, οι Δελφοί το ακροθαλάσσι του πελάγου κι’ γραφική ακρογιαλιά. Ο ακρογωνιαίος θεμέλιος λίθος, και το ακροκέραμο του απλοϊκού σπιτιού. Η συμπαντική αρμονία, που βαδίζει στα χνάρια των αρχαίων θεών.
Καμία περιγραφή δεν επαρκεί αν δεν γίνει βίωμα η ομορφιά της γνησιότητας. Και την Ελλάδα δεν την βλέπεις, αν δεν την αισθάνεσαι. Σ’ αγγίζει όταν περπατάς, αιωρεί τα βήματα σου, μηδενίζει το χρόνο, σε μεταμορφώνει από οργανισμό φθαρτό, σε ΩΝ ανώτερο. Σε οντότητα. Γίνεσαι η δημιουργία και το προσάναμμα για την ανακάλυψη ενός νέου ορίζοντα, μιας καινούργιας αφετηρίας.
«Κλείσε στην ψυχή σου την Ελλάδα.
Και θα αισθανθείς να φτερουγίζει μέσα σου
Κάθε λογής μεγαλείο. Και θα είσαι ευτυχισμένος.» Δ. Σολωμός
Όπου κι αν πάω, είσαι μαζί μου, γλυκεία πατρίδα. Είσαι μπροστά σε ό,τι βλέπω, ό,τι αγγίζω, ό,τι αισθάνομαι! Γωνιά απαρχής αυτού του κόσμου. Προστάτιδα αρχών, ήθους και αξιών. Γνώσης καθέδρα, σοφίας υπόμνημα, θέλησης, χρέους και αυταπάρνησης οδηγητής. Διδαγμάτων πίστης νουθετής, της αλήθειας φωτοδότης, πεμπτουσίας ιδρυτής.
Τέτοιες ώρες, τα λόγια του μοναχού Παϊσίου καλύπτουν με πληρότητα την ακουστική της ψυχής και του πνεύματος. Όταν στην δεκαετία του ‘80 προμύνευε το σήμερα, και μαρτυρώντας τους Σταυρωτές της Ελλάδας, η τοποθέτηση του ήταν αμετακίνητη: «Κάποτε θα ζητήσουν την εξαφάνιση του Ελληνισμού, και της ορθοδοξίας. Τότε όλοι οι Έλληνας πρέπει να αντισταθούν. Η σιωπή εκείνες τις ημέρες θα ισοδυναμεί με συνενοχή.»!!
Με το αύριο να σκοτεινιάζει όλο και περισσότερο την σκέπη του σπιτιού μας η ανάγκη για σωτηρία, που είναι στα χέρια μας, γίνεται επιταγή και υποχρέωση. Αγώνας που δεν μπορεί να περιμένει.
Γιατί είμαστε Έλληνες!!
Γιατί αισθανόμαστε ελεύθεροι!!
Και γιατί:
«Σκλάβος είναι αυτός, που ελπίζει ότι θα έρθουν να τον ελευθερώσουν»!
EZRA POUND
Κωνσταντινίδου Ανθή
Α’ ΣΠΙΘΑ ΠΕΙΡΑΙΑ
