Γιατί οι Έλληνες έγιναν Χριστιανοί; Γιατί έγιναν Ρωμαίοι (Βυζαντινοί); Γιατί δεν κατάφεραν να γίνουν «σωστοί» Νεωτερικοί; Αυτά είναι τα ερωτήματα που επιχειρεί να απαντήσει ο Θεόδωρος Ζιάκας στο «Αυτοείδωλον εγενόμην», τελευταίο έργο μιας τριλογίας με σκοπό την εύρεση της ελληνικής ταυτότητας. Ο τίτλος, προερχόμενος από χριστιανικό κείμενο του 8ου αιώνα μ.Χ., αναφέρεται στο παρηκμασμένο Άτομο που μετατρέπει τον εαυτό του σε είδωλο-αντικείμενο θαυμασμού του ίδιου και των άλλων.
Πάνω απο 1000 βιβλία απο κλασικούς συγγραφείς υπάρχουν στο torrentz.eu απο Αρκα και Καστοριάδη μέχρι και ξένους απο Ντάριο Φο μέχρι Μισέλ Φουκό καθώς και πολλούς αρχαίους Έλληνες πχ Πλάτωνα κλπ...
Είναι μια συλλογή 11Gb και μια δεύτερη 4,5Gb και θα τα βρείτε εδώ: http://o-thrax.blogspot.gr/2015/03/1000.html
Το Γράμμα του αρχηγού Ινδιάνικης φυλής, του Σηάτλ, προς τον πρόεδρο της Αμερικής Φραγκλίνο Πήρς (1853-1857), όταν ο τελευταίος ζήτησε από τον Σηάτλ να πουλήσει στην κυβέρνηση τη γη του, ήταν ο λόγος πού εκφώνησε ως απάντηση ο Σηάτλ και ο οποίος καταγράφηκε εκ των υστέρων από τον παρόντα εκεί Η.Α. Smith, την απάντηση δε αυτή την έδωσε στη δημοσιότητα ἡ αμερικανική κυβέρνηση 121 χρόνια μετά, το 1976, στο γιορτασμό των 200 χρόνων από τη «διακήρυξη της ανεξαρτησίας». Όπως και να ’χει, πρόκειται για το κείμενο μιας απάντησης, πού χρονολογείται από το 1854 και είναι κείμενο πραγματικά προφητικό!
Οι Ινδιάνοι Suquamish ήσαν άριστοι ψαράδες, χαράκτες, κατασκευαστές καλαθιών και κανό. Στα μέσα του 19ου αιώνα ἡ τότε κυβέρνηση των αμερικανών αποίκων τους ανακοίνωσε την πρόθεσή της να αγοράσει τη γη τους και να τούς μεταφέρει σε έναν άλλο τόπο για να ζήσουν. Εκείνη την εποχή αρχηγός της φυλής Suquamish ήταν ο See-at-la, ο οποίος γεννήθηκε το 1786 και πέθανε στις 7 Ιουνίου του 1866. Από το όνομα του πήρε το όνομα της ἡ πολιτεία του Σηάτλ.
Η πρόταση αυτής της αγοραπωλησίας ήταν εντελώς ξένη στις αντιλήψεις και στον τρόπο ζωής των Ινδιάνων, ο δεσμός των οποίων με τη φύση είναι ιερός και αδιάσπαστος, όπως η αδελφική αγάπη. Ὁ Σηάτλ εκφράζει με περηφάνια και σεβασμό στην παράδοση τον τρόπο σκέψης της φυλής του, ο οποίος διαφέρει πλήρως από τις υλικές αξίες και τον κατακτητικό πολιτισμό των λευκών. Οι σκέψεις πού διατυπώνει ο Σηάτλ απέχουν από τους «πολιτισμένους» ανθρώπους των τσιμεντουπόλεων, πάνω από ενάμιση αιώνα πριν, είναι όμως εξαιρετικά επίκαιρες στην εποχή μας, τώρα που όλοι πλέον βιώνουν τις ολέθριες συνέπειες από την υπερβολική εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, τη μόλυνση του περιβάλλοντος και τη διαρκώς επεκτεινόμενη οικολογική καταστροφή του πλανήτη μας.
Αν υποθέσουμε πως ο αρχηγός των Ινδιάνων είπε αυτά τα λόγια ή κάτι ολότελα διαφορετικό, γιατί ποτέ δεν μεταφράστηκαν τα δικά του λόγια, αλλά μέσω τρίτου και από την μια γλώσσα, στην άλλη, ξέρουμε πόσα λάθη και παρερμηνείες γίνονται, πόσο μάλλον ανάμεσα σε τρεις διαλέκτους. Όμως το κείμενο είναι όμορφα λόγια που προέρχονται από μια ευγενική ψυχή και γι αυτό είναι αξιοπρόσεκτα.
Τα λόγια του αρχηγού των Ινδιάνων:
[Ο Μεγάλος Άρχοντας της Ουάσιγκτον διατάζει να μας πουν ότι επιθυμεί να αγοράσει τη γη μας. O Μεγάλος Αρχηγός μας στέλνει επίσης λόγια φιλίας και καλής διάθεσης. Εκτιμούμε αυτή την ευγένεια γιατί ξέρουμε ότι χρειάζεται πολύ λίγο τη φιλία μας. Θα σκεφτούμε την προσφορά σας γιατί ξέρουμε ότι, αν δεν το κάνουμε, ο λευκός άνθρωπος θα έρθει με το πύρινα όπλα του και θα πάρει τη γη μας.
Ο Μεγάλος Άρχοντας της Ουάσιγκτον μπορεί να έχει εμπιστοσύνη σ' αυτά που του λέει ο Άρχοντας Σήτλ με την ίδια βεβαιότητα που οι λευκοί αδελφοί μας μπορούν να έχουν εμπιστοσύνη στην αλλαγή των εποχών. Τα λόγια μου είναι αμετάβλητα όπως τ' αστέρια. Πώς μπορείτε ν' αγοράσετε ή να πουλήσετε τον ουρανό, τη ζεστασιά της γης; Αυτή η ιδέα μας φαίνεται παράξενη. Εμείς δεν είμαστε ιδιοκτήτες της δροσιάς του αέρα ούτε του φέγγους του νερού. Πως λοιπόν θα μπορούσατε να μας το αγοράσετε; Το λέμε εγκαίρως από την αρχή.
Πρέπει να ξέρετε ότι κάθε σωματίδιο της γης είναι ιερό για το λαό μου. Κάθε λαμπερό φύλλο, κάθε αμμουδιά, κάθε ομίχλη στο σκοτεινό δάσος, κάθε ξέφωτο και κάθε έντομο με το βούισμα του είναι ιερό στη μνήμη και στην εμπειρία του λαού μου. Ο χυμός που τρέχει μέσα στα δένδρα περιέχει τις μνήμες του ανθρώπου με το ερυθρό δέρμα. Οι πεθαμένοι του λευκού ανθρώπου λησμονούν τη γενέτειρά τους όταν πάνε να περπατήσουν στ' άστρα. Οι δικοί μας πεθαμένοι ποτέ δεν ξεχνούν αυτήν την όμορφη γη, γιατί η μητέρα του ανθρώπου έχει ερυθρό δέρμα.
Είμαστε ένα τμήμα της γης και αυτή είναι τμήμα του εαυτού μας. Τα μυρωδάτα άνθη είναι αδέλφια μας. Το ελάφι, το άλογο και ο μεγαλοπρεπής αετός είναι αδέλφια μας. Οι βουνίσιες κορυφές, οι χυμοί των λιβαδιών, η ζεστασιά του σώματος του μικρού αλόγου και ο άνθρωπος - όλα αυτά - ανήκουν στην ίδια οικογένεια.
Τα ποτάμια είναι αδέλφια μας, αυτά σβήνουν τη δίψα μας. Τα ποτάμια κουβαλούν τα κανό μας και τρέφουν τα παιδιά μας. Αν σας πουλήσουμε τη γη μας, θα πρέπει να θυμάστε και να διδάσκετε στα παιδιά σας ότι τα ποτάμια είναι δικά μας αδέλφια και αδέλφια δικά σας. Θα πρέπει από κει και πέρα να φροντίζετε τα ποτάμια τόσο καλά όσο κι' έναν αδελφό σας. Ξέρουμε ότι ο λευκός άνθρωπος δεν καταλαβαίνει το δικό μας τρόπο ζωής. Το ίδιο του κάνει ένα κομμάτι γης ή ένα άλλο, γιατί αυτός είναι ένας ξένος που έρχεται τη νύχτα για να βγάλει από τη γη ό,τι χρειάζεται.
Η γη δεν είναι αδελφός του αλλά εχθρός του. Αφού την κατακτήσει, την εγκαταλείπει και συνεχίζει το δρόμο του. Αφήνει πίσω του τους τάφους των γονιών του χωρίς να τον πειράζει. Αρπάζει τη γη από τα παιδιά της χωρίς να τον πειράζει. Ξεχνάει τον τάφο του πατέρα του και τα δικαιώματα των παιδιών του. Μεταχειρίζεται τη μητέρα του τη γη, τον αδελφό του τον ουρανό, σαν να είναι πράγματα που μπορεί κανείς ν' αγοράσει, να ληστέψει και να πουλήσει, σαν να είναι πρόβατα και γυάλινες χάντρες.
Η απληστία του θα καταβροχθίσει τη γη και θ' αφήσει πίσω του μόνο έρημο. Δεν το καταλαβαίνω. Ο δικός μας τρόπος του Είναι, είναι διαφορετικός από τον δικό σας. Δεν υπάρχει καμιά ήρεμη περιοχή στις πόλεις του λευκού ανθρώπου, κανένα μέρος που να μπορεί ν' ακουστεί η ανάπτυξη των φύλλων της άνοιξης ή το τρίψιμο των φτερών ενός εντόμου. Αλλά ίσως να είναι έτσι επειδή εγώ είμαι ένας αγριάνθρωπος και δεν μπορώ να καταλάβω τα πράγματα. Ο θόρυβος της πόλης φαίνεται ότι βρίζει τ' αυτιά. Και τι ζωή είναι αυτή, όταν ο άνθρωπος δεν μπορεί ν' ακούσει την μοναχική κραυγή του ερωδιού ή τη νυχτερινή συνομιλία των βατράχων γύρω από το πηγάδι;
Εμείς οι Ινδιάνοι προτιμάμε τον απαλό ήχο του ανέμου που χαϊδεύει την επιφάνεια της λίμνης και τη μυρουδιά του ανέμου που καθάρισε η βροχή του μεσημεριού ή αρωμάτισε το άρωμα των πεύκων.
Ο αέρας είναι κάτι το πολύτιμο για τον άνθρωπο με το ερυθρό δέρμα, γιατί όλα τα πράγματα μοιράζονται την ίδια πνοή: το ζώο, το δέντρο και ο άνθρωπος.
Ο λευκός άνθρωπος μπορεί να μην αισθάνεται τον αέρα που αναπνέει. Όπως ο άνθρωπος που αγωνιά πολλές μέρες, γίνεται αναίσθητος στη δυσωδία. Αλλά αν σας πουλήσουμε τη γη μας, θα πρέπει να θυμάστε ότι ο αέρας είναι πολύτιμος για μας. Ότι ο αέρας μοιράζεται το πνεύμα του μ' όλη τη ζωή που συντηρεί. Κι' αν σας πουλήσουμε τη γη μας, θα πρέπει να την διατηρείτε αμόλυντη και ιερή σαν τόπο όπου ακόμα και ο λευκός άνθρωπος μπορεί να πάει για ν' απολαύσει τον γλυκαμένο από τα άνθη της πεδιάδας άνεμο.
Θα πρέπει να διδάσκετε στα παιδιά σας αυτά που εμείς έχουμε διδάξει στα δικά μας: ότι η γη είναι η μητέρα μας.Όλα όσα επηρεάζουν τη γη επηρεάζουν και τα παιδιά της γης. Όταν οι άνθρωποι φτύνουν στο χώμα, φτύνουν τον εαυτό τους. Δεν ύφανε ο άνθρωπος το δίχτυ της ζωής: είναι μόνο μία κλωστή του. Όλα όσα θα κάνει κανείς στο δίχτυ θα τα κάνει στον εαυτό του. Όλα τα πράγματα συνδέονται μεταξύ τους όπως το αίμα ενώνει μιά οικογένεια. Ακόμα και ο λευκός άνθρωπος, που ο Θεός του περπατάει και συζητάει μαζί του, δεν μπορεί να είναι έξω από την κοινή μοίρα. Ίσως να είμαστε, παρόλα αυτά, αδέλφια.
Ξέρουμε κάτι που ο λευκός άνθρωπος θα το ανακαλύψει κάποια μέρα: ότι ο Θεός μας είναι και Θεός του. Τώρα σκέπτεστε, ίσως, ότι είστε ιδιοκτήτες της γης μας, αλλά δεν μπορείτε να είστε. Αυτός είναι ο Θεός της ανθρωπότητας και το έλεος του είναι ίδιο και για τον ερυθρόδερμο και για τον λευκό. Αυτή η γη είναι πολύτιμη γι' Αυτόν και το να την βλάψει κανείς σημαίνει ότι υποτιμά πολύ τον Δημιουργό της. Οι λευκοί άνθρωποι θα περάσουν, ίσως και πριν από τις άλλες φυλές.
Αν μολύνετε το κρεβάτι σας, θα πεθάνετε κάποια νύχτα πνιγμένοι στα δικά σας απορρίμματα. Αλλά ακόμα και την τελευταία ώρα θα φωτιστείτε με την ιδέα ότι ο Θεός σας έφερε σ' αυτή τη γη και σας έδωσε την κυριαρχία πάνω της και πάνω στον άνθρωπο με το ερυθρό δέρμα για κάποιο ειδικό σκοπό.
Τέτοιο πεπρωμένο είναι για μας μυστήριο, γιατί δεν ξέρουμε τι θα γίνει όταν θα έχουν εξολοθρευτεί όλοι οι βούβαλοι, όταν θα έχουν δαμαστεί όλα τα άγρια άλογα, όταν οι πιο μυστικές γωνιές των δασών θα μυρίζουν άνθρωπο και όταν η θέα προς τους πράσινους λόφους θα εμποδίζεται από ένα πλήθος από σύρματα που μιλάνε. Ένα ξέρουμε, ο Θεός είναι ο ίδιος Θεός. Η γη Του είναι ακριβή. Ακόμα και ο λευκός δε γίνεται να απαλλαχτεί από την κοινή μοίρα.]
Ο «Προμηθεύς Δεσμώτης» είναι το πρώτο δράμα μιας τριλογίας με τον τίτλο: Προμήθεια. Το δεύτερο δράμα ήταν ο «Προμηθεύς λυόμενος» και το τρίτο ο «Προμηθεύς Πυρφόρος». Με την τριλογία αυτή, ο Αισχύλος θέλησε μάλλον να εκφράσει ένα είδος κοσμοθεωρίας, της οποίας η διαλεκτική–νοητή γραμμή ξεκινούσε με τη βία και το Κράτος ως δύναμη των αντιθέσεων («Προμηθεύς Δεσμώτης») περνούσε στη συμφιλίωση («Προμηθεύς λυόμενος») για να αποκορυφωθεί στη δικαιοσύνη και την ειρηνική συμβίωση («Προμηθεύς Πυρφόρος»). Το γεγονός βέβαια ότι δεν σώθηκαν τα δύο τελευταία δράματα, εκτός από ορισμένα αποσπάσματα του «Λυόμενου», δεν μας επιτρέπει παρά να σκεφτόμαστε με γνώμες και υποθέσεις.
§2
Στο πρώτο δράμα οι βασικοί ανταγωνιστές είναι δύο: Ο Δίας και ο Προμηθέας. Με βάση την εκδοχή του σχετικού μύθου, ο Δίας αποφάσισε να καταστρέψει το γένος των ανθρώπων και τότε ο Προμηθέας θέλησε να το σώσει δίνοντάς του τη φωτιά που στο μεταξύ είχε κλέψει από τον Ήφαιστο. Ο κοσμοκράτορας Δίας εξοργίστηκε γι’ αυτό και έστειλε τα όργανά του, το Κράτος και τη Βία, να συλλάβουν τον Προμηθέα και να τον μεταφέρουν στον Καύκασο. Σε όλο το δράμα, διάχυτη είναι η σκληρότητα και η ανελεημοσύνη του Δία, κάτι για το οποίο υπερηφανεύονται τα όργανά του, το Κράτος και η Βία. Αυτά εδώ, μεθερμηνεύοντας τη βούληση του Δία, φέρνουν τον Τιτάνα στα ακατοίκητα βουνά του Καυκάσου, για να τον αλυσοδέσουν. Το έργο τούτο ανατίθεται στον Ήφαιστο, ο οποίος συμπάσχει με τον Προμηθέα και εκτελεί τούτο απεχθές καθήκον χωρίς τη θέλησή του. Απεναντίας, το Κράτος, ως πιστός υπηρέτης του Δία, γίνεται ο δήμιος του Τιτάνα και δεν χάνει την ευκαιρία να τον χλευάσει.
§3
Τι συμβολίζουν το Κράτος και η Βία; Το πρώτο την εξουσία του Δία και το δεύτερο τον τρόπο άσκησης αυτής της εξουσίας. Ο ήρωας του δράματος, ο Προμηθέας, συμβολίζει την αντίσταση σε τούτη την εξουσία. Αντιστέκεται από αγάπη για τους ανθρώπους και την ελευθερία (τους). Επιχειρεί να τους δώσει το παντέχνου πυρός σέλας, δηλαδή τη λάμψη της πάντεχνης φωτιάς, και έτσι αποδεικνύεται ως ο πρώτος που μεταδίδει τον ανθρώπινο πολιτισμό. Ποιος αποκαλύπτεται ως εχθρός αυτού του πολιτισμού; Το Κράτος. Ως φορέας εξουσίας, αυτό δεν είναι κατάκτηση του ανθρώπινου πολιτισμού, παρά το ευθέως αντίθετο του τελευταίου. Τούτο μαρτυρούν και τα αθώα, αλλά μεστά νοήματος λόγια του Ήφαιστου: 1. «σκληρός είναι ο καθένας που παίρνει την εξουσία» (στ.35)·τουτέστιν, η εξουσία δεν συμβαδίζει με την ανθρωπινότητα, αλλά είναι απανθρωπιά. 2. αποτεινόμενος στο Κράτος του λέει πως πάντα ήταν άσπλαχνο και θρασύ (στ.42), δηλαδή ανήκει στη φύση του να είναι εξ-ουσία, ήτοι εκτός ουσίας.
Είχα υπ’ όψιν μου ένα σχετικό άρθρο του Ν. Λυγερού το οποίο και σας στέλνω (διορθωμένο και συμπληρωμένο, κατά την άποψή μου, εκεί όπου υπήρχαν ορθογραφικά λάθη ή έλειπαν λέξεις):
Το ερώτημα αν μπορούν οι λίγοι, οι μικρές ομάδες εδώ και τώρα να τροποποιήσουν το περιβάλλον τους, λυτρώνοντας τον κάθε άνθρωπο επιτέλους από τη μανιώδη ανάγκη των πόθων, μπορεί να ενσωματωθεί σε ένα ευρύτερο πλαίσιο το οποίο είναι η δράση των ολίγων. Με άλλα λόγια, ποιος δημιουργεί την εξέλιξη των ανθρώπων;
Από τη μια πλευρά υπάρχει το σύστημα και η μάζα και από την άλλη οι ιδιομορφίες. Τα πρώτα δημιουργούν τη συνέχεια, τη ροή, η οποία βασίζεται και στη λειτουργικότητα και στην αδράνεια. Τα δεύτερα, τις αλλαγές με τη ριζοσπαστική τους έννοια. Και τα δύο είναι σημαντικά για τη γενική εξέλιξη δίχως όμως αυτό να σημαίνει ότι έχουν τον ίδιο ρόλο. Διότι έχουμε τους ηθοποιούς και τους σκηνοθέτες.
Ο Προμηθέας αποτελεί αρχέτυπο της ιδιοφυίας δηλαδή ανήκει στις ιδιομορφίες, που είναι ικανές να αλλάξουν τον κόσμο. Ενώ ο Δίας συμβολίζει το σύστημα. Και δεν υπάρχει στην ουσία, διαφορά πνεύματος μα διαφορά όντος. Διότι ο Δίας αντιπροσωπεύει την αιωνιότητα ενώ η οντολογία του Προμηθέα είναι η θεολογία του. Και δεν είναι μια μάχη της σοφίας ενάντια της ευφυΐας, αλλά συστήματος και ιδιομορφίας.
Το παράδοξο προέρχεται από τη συνύπαρξη του εφήμερου και του αιώνιου στο χώρο του όντος και του έργου. Το σύμβολο του Προμηθέα ως Τιτάνας πριν την καθοριστική του συνάντηση με τον Κένταυρο όσον αφορά στο θέμα της αθανασίας, είναι εκείνου του εφήμερου που δημιουργεί αιωνιότητα. Ως ον ο Προμηθέας ζει μέσα σε έναν πεπερασμένο χώρο ενώ παίρνει την πραγματική του διάσταση μέσω του χρόνου ως έργο.
Παρόλα αυτά τον κυρίαρχο ρόλο τον παίζει πάντοτε το σύστημα ακόμα και αν ο ρόλος της ιδιομορφίας είναι ο μόνος που είναι όντως σημαντικός. Με άλλα λόγια ακόμα και αν η μάζα ακολουθεί το σύστημα, στην ουσία είναι οι λίγοι που πράττουν για τους πολλούς. Άρα το θέμα δεν είναι αν όντως οι λίγοι μπορούν να τροποποιήσουν το περιβάλλον τους εφόσον αυτό είναι θέμα ορισμού. Οι λίγοι υπάρχουν μόνο και μόνο για αυτόν τον λόγο. Είναι το έργο τους που δικαιολογεί την ύπαρξή τους. Με αυτό μπορούμε να επινοήσουμε τους λίγους ως τους επόμενους ανθρώπους με την έννοια ότι η νοημοσύνη είναι εγκλωβισμένο μέλλον μέσα στο παρελθόν. Και η σοφία τους προέρχεται από αυτή τη γνώση.
Η δράση των ιδιομορφιών έχει όμως ανάγκη και από συντονισμό μέσω της ύπαρξης ενός δικτύου που επιτρέπει και εξασφαλίζει τη μετάδοση πληροφοριών που παραμένουν άγνωστες ή που δεν αξιοποιούνται από άλλους. Διότι η απομονωμένη δράση ακόμα και αν είναι αναγκαία είναι πολύ δύσκολη και σπάνια αποτελεσματική εξαιτίας της αδράνειας της μάζας και της λειτουργίας του συστήματος. Η δικτύωση των ιδιομορφιών είναι λοιπόν μια πρόκληση για όλη την ανθρωπότητα.
Το ερώτημα αν μπορούν οι λίγοι, οι κικρές ομάδες εδώ και τώρα να τροποποιήσουν το περοβάλον τους, λυτρώνοντας τον κάθε άνθρωπο επιτέλους από τη μανιώδη ανάγκη των πόθων, μπορεί να ενσωματωθεί σε ένα ευρύτερο πλαίσιο το οποίο είναι δράση των ολίγων. Με άλλα λόγια, ποιος δημιουργεί την εξέλιξη των ανθρώπων;
Από τη μια πλευρά υπάρχει το σύστημα και η μάζα και από την άλλη οι ιδιομορφίες. Τα πρώτα δημιουργούν τη συνέχεια, τη ροή, η οποία βασίζεται και στη λειτουργικότητα και στην αδράνεια. Τα δεύτερα, τις αλλαγές με τη ριζοσπαστική τους έννοια. Και τα δύο είναι σημαντικά για τη γενική εξέλιξη δίχως όμως αυτό να σημαίνει ότι έχουν τον ίδιο ρόλο. Διότι έχουμε τους ηθοποιούς και τους σκηνοθέτες.
Ο Προμηθέας αποτελεί αρχέτυπο της ιδιοφυίας δηλαδή ανήκει στις ιδιομορφίες, που είναι ικανές να αλλάξουν τον κόσμο. Ενώ ο Δίας συμβολίζει το σύστημα. Και δεν υπάρχει στην ουσία, διαφορά πνεύματος μα διαφορά όντος. Διότι ο Δίας αντιπροσωπεύει την αιωνιότητα ενώ η οντολογία του Προμηθέα είναι η θεολογία του. Και δεν είναι μια μάχη της σοφίας ενάντια της ευφυίας, αλλά συστήματος και ιδιομορφίας.
Το παράδιξο προέρχεται από τη συνύπαρξη του εφήμερου και του αιώνιου στο χώρο του όντος και του έργου. Το σύμβολο του Προμηθέα ως Τίτανας πριν την καθοριστική του συνάντηση με τον Κένταυρο όσον αφορά στο θέμα της αθανασίας, είναι εκείνου του εφήμερου που δημιουργεί αιωνιότητα. Ως ον ο Προμηθέας ζει μέσα σε έναν πεπερασμένο χώρο ενώ παίρνει την πραγματική του διάσταση μέσω του χρόνου ως έργο.
Παρόλα αυτά τον κυρίαρχο ρόλο τον παίζει πάντοτε το σύστημα ακόμα και ο ρόλος της ιδιομορφίας είναι ο μόνος που είναι όντως σημαντικός. Με άλλα λόγια ακόμα και αν η μάζα ακολουθεί το σύστημα, στην ουσία είναι οι λίγοι που πράττουν για τους πολλούς. Άρα το θέμα δεν είναι αν όντως οι λίγοι μποροπύν να τροποποιήσουν το περιβάλλον τους εφόσον αυτό είναι θέμα ορισμού. Οι λίγοι υπάρχουν μόνο και μόνο για αυτόν τον λόγο. Είναι το έργο τους που δικαιολογεί την ύπαρξή τους. με αυτό μπορούμε να επινοήσουμε τους λίγους ως τους επόμενους ανθρώπους με την έννοια ότι η νοημοσύνη είναι εγκλωβισμένο μέλλον μέσα στο παρελθόν. Και η σοφία τους προέρχεται από αυτή τη γνώση.
Η δράση των ιδιομορφιών έχει όμως ανάγκη και από συντονισμό μέσω της ύπαρξης ενός δικτύου που επιτρέπει και εξασφαλίζει τη μετάδωση πληροφοριών που παραμένουν άγνωστες ή που δεν αξιοποιούνται από άλλους. Διότι η απομονωμένη δράση ακόμα και αν είναι αναγκαία είναι πολύ δύσκολη και σπάνια αποτελεσματική εξαιτίας της αδράνειας της μάζας και της λειτουργίας του συστήματος. Η δικτύωση των ιδιομορφιών είναι λοιπόν μια πρόκληση για όλη την ανθρωπότητα.
Το ερώτημα αν μπορούν οι λίγοι, οι μικρές ομάδες εδώ και τώρα να τροποποιήσουν το περιβάλλον τους, λυτρώνοντας τον κάθε άνθρωπο επιτέλους από τη μανιώδη ανάγκη των πόθων, μπορεί να ενσωματωθεί σε ένα ευρύτερο πλαίσιο το οποίο είναι η δράση των ολίγων. Με άλλα λόγια, ποιος δημιουργεί την εξέλιξη των ανθρώπων;
Από τη μια πλευρά υπάρχει το σύστημα και η μάζα και από την άλλη οι ιδιομορφίες. Τα πρώτα δημιουργούν τη συνέχεια, τη ροή, η οποία βασίζεται και στη λειτουργικότητα και στην αδράνεια. Τα δεύτερα, τις αλλαγές με τη ριζοσπαστική τους έννοια. Και τα δύο είναι σημαντικά για τη γενική εξέλιξη δίχως όμως αυτό να σημαίνει ότι έχουν τον ίδιο ρόλο. Διότι έχουμε τους ηθοποιούς και τους σκηνοθέτες.
Ο Προμηθέας αποτελεί αρχέτυπο της ιδιοφυίας δηλαδή ανήκει στις ιδιομορφίες, που είναι ικανές να αλλάξουν τον κόσμο. Ενώ ο Δίας συμβολίζει το σύστημα. Και δεν υπάρχει στην ουσία, διαφορά πνεύματος μα διαφορά όντος. Διότι ο Δίας αντιπροσωπεύει την αιωνιότητα ενώ η οντολογία του Προμηθέα είναι η θεολογία του. Και δεν είναι μια μάχη της σοφίας ενάντια της ευφυΐας, αλλά συστήματος και ιδιομορφίας.
Το παράδοξο προέρχεται από τη συνύπαρξη του εφήμερου και του αιώνιου στο χώρο του όντος και του έργου. Το σύμβολο του Προμηθέα ως Τιτάνας πριν την καθοριστική του συνάντηση με τον Κένταυρο όσον αφορά στο θέμα της αθανασίας, είναι εκείνου του εφήμερου που δημιουργεί αιωνιότητα. Ως ον ο Προμηθέας ζει μέσα σε έναν πεπερασμένο χώρο ενώ παίρνει την πραγματική του διάσταση μέσω του χρόνου ως έργο.
Παρόλα αυτά τον κυρίαρχο ρόλο τον παίζει πάντοτε το σύστημα ακόμα και αν ο ρόλος της ιδιομορφίας είναι ο μόνος που είναι όντως σημαντικός. Με άλλα λόγια ακόμα και αν η μάζα ακολουθεί το σύστημα, στην ουσία είναι οι λίγοι που πράττουν για τους πολλούς. Άρα το θέμα δεν είναι αν όντως οι λίγοι μπορούν να τροποποιήσουν το περιβάλλον τους εφόσον αυτό είναι θέμα ορισμού. Οι λίγοι υπάρχουν μόνο και μόνο για αυτόν τον λόγο. Είναι το έργο τους που δικαιολογεί την ύπαρξή τους. Με αυτό μπορούμε να επινοήσουμε τους λίγους ως τους επόμενους ανθρώπους με την έννοια ότι η νοημοσύνη είναι εγκλωβισμένο μέλλον μέσα στο παρελθόν. Και η σοφία τους προέρχεται από αυτή τη γνώση.
(Πρόσθεσα εδώ την τελευταία παράγραφο)